Και να λοιπόν που φτάσαμε εν έτει 2008 να βρίσκομαι ακόμα στην Αθήνα...
Τα χρόνια περνάν κι οι άνθρωποι αλλάζουν. Κι έτσι στην πορεία μπορεί απλά να μη θυμάσαι ποιος είσαι κι από πού ξεκίνησες. Αλλά πάντα έχεις ξεκινήσει από κάπου.
Σε αναζήτηση ενός άσματος του μεγάλου κρητικού λυράρη Κώστα Μουντάκη
(Μονοπάτι-μονοπάτι βγήκα σ' ένα αδιάβατο βουνό...
Πάνω σ΄ένα σταυροδρόμι, τον καημό μου λέω και πονώ...)
βρέθηκα ν' ακούω Νίκο Ξυλούρη ή Ψαρονίκο, όπως τον αποκαλούν στη γενέτειρά του, τ' Ανώγεια.
Και κάπως έτσι κατάλαβα γιατί εν έτει 2008 είμαι ακόμα στην Αθήνα και εξακολουθώ να βασανίζομαι στο ΕΜΠ. Όσο κι αν δεν το καταλαβαίνεις όταν είσαι φοιτητής, γίνεσαι μέρος της ιστορίας αυτού του Ιδρύματος Και δόξα τω Θεώ, έχει μεγάλη ιστορία.
Το ΕΜΠ σημαδεύτηκε από το αίμα των φοιτητών του Νοέμβρη του 1973. Οι άνθρωποι εκείνοι, στα 20 τους χρόνια, ακόμα κι αν δεν είχαν συναίσθηση του τι έκαναν, εκείνη την ώρα έγραφαν ιστορία.
"Κι ήταν παιδί στα δεκαεφτά, που τώρα έχει πετάξει..."
Ακόμα και σήμερα, κάθε φορά που ακούω τον Ψαρονίκο να τραγουδά "Πότε θα κάμει ξαστεριά, πότε θα φλεβαρίσει..." σκέφτομαι ότι ήθελα να 'μαι εκεί... Μαζί μ' εκείνους τους ανθρώπους. Αλλά δυστυχώς "μπήκα" στο Πολυτεχνείο με 20 χρόνια καθυστέρηση. Και δεν πρόλαβα.
Σ' εκείνες τις μέρες βρίσκω τα δυο κομμάτια της ζωής μου. Την Κρήτη και το ΕΜΠ. Από την αγκαλιά της Κρήτης μπήκα στο ΕΜΠ. Και γι' αυτό μάλλον μου είναι δύσκολο να το αποχωριστώ.
Και για να μη μακρυγορούμε, δείτε και ακούστε αυτό. Κι ας καταλάβει ο καθένας τι σημαίνει να περιφέρει δεξιά κι αριστερά τον τίτλο του διπλωματούχου του ΕΜΠ.
Καλή συνέχεια...
Και καλή τύχη...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου