Εφηβεία

Ο Πυθαγόρας είπε και απέδειξε ότι "συντομοτέρα πάντων των οδών η ευθεία". Δυστυχώς ή ευτυχώς η ζωή των ανθρώπων δεν ακολουθεί την ευθεία οδό και αυτό διότι διαφορετικά θα ήταν πολύ σύντομη...

Ίσως το έχεις ακούσει κι εσύ, "αυτός ο κύκλος της ζωής σου, έκλεισε"... Έτσι το άκουσα κι εγώ... Και η δική μου ζωή έχει κλείσει πλέον δύο μεγάλους κύκλους.

Ο ένας έκλεισε λίγο πριν τα 18. Το λύκειο τελείωσε. Οι πανελλήνιες τελείωσαν. Το καλοκαίρι πέρασε. Και έναν αρρωστιάρη Σεπτέμβρη, βρέθηκα στις 6 το πρωί στο Μοναστηράκι, νύχτα ακόμα, μόνος στη μεγάλη πόλη, να ψάχνω ταξί για το Παγκράτι και τη φοιτητική ζωή. Φοβόμουν; Δεν ξέρω. Δε θυμάμαι. Αργότερα κατάλαβα ότι θα 'πρεπε να φοβόμουν. Η εφηβεία έδωσε τη σκυτάλη στη φοιτητική ζωή.

Τα χρόνια περάσαν. 5 τον αριθμό. Εν μία νυκτί, κυριολεκτικά, ανέβηκα από την Κρήτη στην Αθήνα, έδωσα εκείνο τον Ιούνη το τελευταίο μάθημα, είχα ήδη παραδώσει τη διπλωματική ένα μήνα πριν, και αναγορεύτηκα διπλωματούχος του ΕΜΠ. Οποία τιμή. Αλλά τα πράγματα έγιναν πολύ γρήγορα. Και δεν πρόλαβα. Δεν το κατάλαβα. Από τη μια μέρα ως την άλλη, δεν είσαι πλέον φοιτητής, είσαι διπλωματούχος. Τι είσαι; Και τι είναι αυτός ο διπλωματούχος δηλαδή; Τι κάνει;

Ο κύκλος έκλεισε και πάλι. Αλλά εγώ δεν πρόλαβα να βγω έξω. Δεν ήξερα που να πάω. Και εγκλωβίστηκα... Ο εγκλεισμός στον κύκλο κράτησε ένα χρόνο. Μια ενδιάμεση κατάσταση. Όπως είναι όταν είσαι σε κώμα. Δεν ξέρεις αν ζεις ή αν πέθανες. Και το ψάχνεις.

Κάποια στιγμή τον έσπασα τον κύκλο και βγήκα έξω. Ξύπνησα. Αλλά επειδή έχασα το δρόμο, είπα να ξαναπιάσω το μίτο από κει που ήξερα ότι τον είχα αφήσει. Από την εφηβεία. Από την αφέλεια εκείνου του καιρού. Κι έτσι είμαι πάλι πίσω κάπου στα 17. Και το ψάχνω. Και αμφιβάλλω. Και ρωτώ. Και αναζητώ. Και βρίσκω. Και χάνω.

Έχει πλάκα να είσαι 17.