Σάββατο 13 Δεκεμβρίου 2008

Παιδιά

"Ήτανε δύσκολοι καιροί
κι εμείς ξεπετασάρια"

"Τ' άστρο του νοτιά", Χαΐνηδες

Στην Κρήτη, ξεπετασάρι λέμε το πουλί που μόλις έχει αρχίσει να ξεπετάγεται, μόλις έχει αρχίσει να στέκεται στα πόδια του.

Μέσα σε δύσκολους καιρούς, για την ακρίβεια με τον καιρό να' ναι κόντρα, τα ξεπετασάρια αυτής της πολής, αυτής της χώρας, βγήκαν στο δρόμο. Για να διαδηλώσουν κατά της βίας, κατά της καταστολής. Να διαμαρτυρηθούν για την κατάσταση στην παιδεία, για τα σάπια σχολεία, με τους μουχλιασμένους τοίχους και τα μουχλιασμένα μυαλά.

Αλλά κατά την άποψή μου, βγήκαν στο δρόμο για να διεκδικήσουν τα δικαιώμά τους στην ύπαρξη. Να φωνάξουν σε όλους εμάς ένα ξεκάθαρο "ΥΠΑΡΧΩ". Γιατί καθώς απομακρυνόμαστε από την παιδική ηλικία, ξεχνάμε ότι εμείς οι ίδιοι υπήρξαμε παιδιά ή ακόμα-ακόμα ότι υπάρχουν παιδιά. Και κυρίως, ότι έχουν διαφορετικές ανάγκες από εμάς.

Να φωνάξουν προς τους πολιτικούς και την πολιτική. Το αντικείμενο κάθε εκπαιδευτικής μεταρρύθμισης, κάθε σχεδίου για την παιδεία, που εξυφαίνεται σε υπουργεία από γραφειοκράτες, είναι υποκείμενο και είναι ο μαθητής.

Να φωναξουν προς τους δασκάλους τους, ότι οι μαθητές που έχουν κάτω από την έδρα τους είναι παιδιά, δεν είναι ένας κουβάς γνώσης, που πετάς μέσα ότι κι εσύ θυμάσαι από τότε που ήσουν στο πανεπιστήμιο και έπινες στις μπουάτ της Πλάκας.

Να φωνάξουν προς τους γονείς τους τους ίδιους. Να τους πουν ότι δεν είναι αυτοκίνητα που μπορούν να τα παρκάρουν το πρωί στο σχολείο, το απόγευμα στο φροντιστήριο, στα γαλλικά, στο πιάνο, στο μπαλλέτο, στην κιθάρα, στο κολυμβητήριο, στο καράτε... Κι αυτό γιατί δουλεύουν για να τους εξασφαλίσουν ένα καλύτερο μέλλον.
("Μα για ποιον δουλεύω; Για μένα δουλεύω; Για σένα δουλεύω!". Από ένα καλύτερο μέλλον, προτιμότερο ένα καλύτερο παρόν)

Να φωνάξουν προς όλους εμάς ότι υπάρχουν ακόμα παιδιά. Ότι ζουν στο σήμερα, ότι έχουν μια διαφορετική οπτική γωνία να βλέπουν την πραγματικότητα από αυτή που έχουμε εμείς ως ενήλικες, ή που είχαμε εμείς ως παιδιά. Να μας θυμίσουν ότι ο κόσμος έχει αλλάξει, να μας πουν ότι το παρόν μας έχει ήδη ξεπεράσει.

Αλλά κυρίως μας πέταξαν μέσα στα μούτρα ότι υπάρχουν ακόμα άνθρωποι που μπορούν να ονειρεύονται.

ΥΠΑΧΟΥΝ ΑΚΟΜΑ ΟΝΕΙΡΑ. Και γι' αυτά τα παιδιά υπάρχει ακόμα η ελπίδα ότι μπορούν ν' αλλάξουν τον κόσμο! Ότι η σημερινή καθεστηκυία τάξη δεν είναι τέλεια, ότι πρέπει να αλλάξει, να βελτιωθεί, να μεταλλαχθεί. Ότι με το χρήμα δεν μπορείς να εξαγοράσεις τα πάντα.

ΥΠΑΡΧΕΙ ΑΚΟΜΑ ΟΡΑΜΑ. Για μια κοινωνία δικαιότερη, όπου δεν θα υπάρχουν διακρίσεις ανάμεσα στους ανθρώπους επειδή έχουν άλλο χρώμα ή επειδή έρχονται από μια ξένη χώρα. Για μια κοινωνία που δίνει ίσες ευκαιρίες σε όλους, ανεξάρτητα αν έχουν μπάρμπα στην Κορώνη.


Χαίρομαι που ακόμα υπάρχει παλμός στους νέους. Χαίρομαι που υπάρχουν ακόμα άνθρωποι που πιστεύουν σ' ένα καλύτερο μέλλον. Χαίρομαι που υπάρχει ακόμα Όνειρο και Όραμα.

Γιατί το δικό μου όνειρο έχει αρχίζει να ξεθωριάζει... Και το όραμά μου έχει "κοντύνει" πολύ για να μπορέσει να ενταχθεί στην "πραγματικότητα"...

Καλή τύχη και καλή ζωή.

Δεν υπάρχουν σχόλια: