Καλησπέρα, καλησπέρα, που λέει κι ο Σταύρος.
Μου γράφει λοιπόν η Χριστίνα το πρωί:
Τα όνειρά μας τά 'λιωσες
και τά 'καμες μια βέρα
και μια βραδιά την έβαλες
στης αλληνής τη χέρα
Σε όλα τα δαχτύλια σου
να βάλεις και μια βέρα
η σκέψη μου θα σου κρατεί
στην εκκλησά τη χέρα
και της απαντώ κι εγώ μετά από πολλές ώρες:
Βέρα φορείς στη χέρα σου
σημάδι πως μ' αρνήθης
και την αγάπη πέταξες
στον ποταμό της λήθης
και, ω την ευλογημένη, μου απαντά μετά από κάμποση ώρα:
Στο γάμο σου αν αισθανθείς
πράμα ανάμεσά σας
τα όνειρά μας ήρθανε
να κλάψουν στη χαρά σας
Στα σκαλοπάτια τσ' εκκλησιάς
εδά που σε παντρένε
τα όνειρα που κάναμε
σαν τα κοπέλια κλαίνε
Εκεί δεν απάντησα... Μέχρι εκεί φτάνω... Αλλά θα γράψω μια ωραία μαντινάδα που διάβασα στο blog που ανέφερα προηγουμένως:
Το τελευταίο μου όνειρο
πάρε το χελιδόνι
εδά που φεύγεις να μη δω
να το πλακώνει χιόνι
Πολύ όμορφη μαντινάδα. Πολύ δυνατή.
Και κλείνω για σήμερις με μια μαντινάδα που έλεγα, από μέσα μου, συχνά-πυκνά για Εκείνη. Περιγράφει συνοπτικά, σε 30 συλλαβές, την κατάσταση των πραγμάτων.
Είναι δεντρά που όντε φυσά
το 'να τ' αλλού θα 'γγίξει
μα εμάς δεν έκαμε καιρό
ποτέ να μας-ε σμίξει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου