Σχετικότητα

Περπατώντας κάποια στιγμή αναλογιζόμουν το παράδοξο των διδύμων που προκύπτει από την Ειδική Θεωρία της Σχετικότητας.

Το σκηνικό του προβλήματος έχει ως εξής:

Ζουν στον πλανήτη Γη δυο δίδυμοι αδελφοί. Μια μέρα, ο ένας μπαίνει σ' ένα διαστημόπλοιο και φεύγει από τη Γη, ταξιδεύοντας με ταχύτητα κοντά στην ταχύτητα του φωτός. Όταν τελειώνει το ταξίδι του και επιστρέφει στη Γη, βρίσκει το δίδυμο αδερφό του πολύ πιο γερασμένο από τον ίδιο.



Φυσικά, ο αδερφός που τον υποδέχεται στη Γη είναι μάλλον απογοητευμένος! Τον άτιμο, πώς τα κατάφερε έτσι; Σαν να μην πέρασε ούτε μέρα από πάνω του! Αλλά κι ο αδερφός που έφυγε απορεί, πώς γέρασε έτσι; Ούτε μια μέρα δεν έλειψα!

Το ερώτημα που προκύπτει όμως είναι αν ο δίδυμος που ταξίδεψε με το διαστημόπλοιο έζησε στην πραγματικότητα περισσότερο από το δίδυμο αδερφό του που έζησε στη Γη. Η οδυνηρή απάντηση είναι πως όχι... Δεν έζησε περισσότερο. Έζησε μόνο μια μέρα αλλά για τον αδερφό που έμεινε στη Γη αυτή η μια μέρα φάνηκε σαν να ήταν πολλά χρόνια. Στο δικό του σύστημα αναφοράς, όπως θα έλεγαν και οι φίλοι μας οι φυσικοί, η μία αυτή μέρα αντιστοιχεί σε πολλά χρόνια. Εξ' ου και σχετικότητα.

Συνεχίζοντας το συλλογισμό της προηγούμενης ανάρτησης, αντιλαμβάνομαι ότι ο καθένας έχει ένα δικό του σύστημα αναφοράς πάνω στο οποίο μετράει τα μέτρα της ζωής του. Κι όταν σ' αυτό το σύστημα αναφοράς προσπαθεί να μετρήσει τη ζωή άλλων ανθρώπων και να αξιολογήσει τα συναισθήματα και τις σκέψεις τους, θα πρέπει να λαμβάνει υπόψη του αυτή τη σχετικότητα, ότι ο άλλος έχει ίσως ένα διαφορετικό σύστημα αναφοράς...

PS: Ακούω αυτή τη στιγμή στο Μελωδία το Μάνο να τραγουδάει το "Ήρθε βοριάς, ήρθε νοτιάς". Η φωνή του με ταξιδεύει πάντα σε καλοκαίρια περασμένα, στη ζεστασιά μιας αγκαλιάς αλλοτινής.