Μαντινάδες VIII

Η σημερινή εσοδεία μαντινάδων:

Άνε φοβάσαι θάνατο,
σε πόλεμο μη μπαίνεις
κι όντε σιμώνει έρωντας
αλάργω να πηγαίνεις

(Σταυρακάκης Βασίλης)

Αφού τ' αθρώπου η ζωή
κρέμεται στο μετάξι
μόνο σε γλέντια και χαρές
πρέπει να τηνέ τάξει

(Μαρτσάκης Αντώνης)

Και μια μαντινάδα που επικαλούμαι συχνά όταν τα πράγματα πάνε από το κακό στο χειρότερο και το ρίχνω στην παλαβή:

Μα εγώ 'χω χίλιους-δυο καημούς
κι ένα λεφτό στον ένα
να κάμει η σκέψη, ε-φύγανε
τα χρόνια μαζωμένα

Μόλις πήρε τ' αυτί μου τον Κάτη να λέει:

Άμα ντυθεί και στολιστεί
φτάνει μια μ-περασά τζη
να συζηθιέται ολοχρονίς
του χρόνου τ' όνομά τζη

Επειδή μ' αρέσει πολύ η ασκομαντούρα, εδώ είναι και το σχετικό video από το youtube, προς τέρψη υμών και ημών:

Μαντινάδες VII (Λαχάρικη)

Αν μ' αρνηθείς, χάνεις εσύ
εγώ δε χάνω πράμα
τούτα τα μάθια που θωρείς
κι άλλες αγάπες κάμα

Έλαχε στο δρόμο μου, μου 'ρεξε και είπα να τηνέ γράψω...
Μόνο και μόνο για να τη θωρούνε μια μ-πάρτε!

Μαντινάδες VI - Μοναξά

Έκαμα γω και με πολλούς
έκαμα και με λίγους
μα ξεχωρίζει η μοναξά
απ' όλους μου τσι φίλους

Σιγά-σιγά λιγαίνουνε
οι συναναστροφές μου
και έγινε πάλι η μοναξά
τσιγάρος και καφές μου

Μαντινάδες V - Χειμώνας/Φωθιά

Βαρύς χειμώνας στην καρδιά
απ' ώρα που 'χεις φύγει
κι ούτε λουλούδι δεν ανθεί
μηδέ δεντρό ανοίγει

Σαν το χειμώνα ο χωρισμός
βροχή πέφτουν οι πόνοι
και γύρω μου η αμοναξά
χιόνι και με πλακώνει

Η σκέψη σου είναι φωθιά
στου νου μου το μαγκάλι
ανάθεμά σε έρωντα
και θα με κάψεις πάλι

Ήρπαξε η αγάπη σου
σαν τα ξερά τα χόρτα
κι έφτασε κείνη η πυρκαγιά
ως της καρδιάς την πόρτα

Η τελευταία μαντινάδα ξεκίνησε να βγει πιο παιχνιδιάρικη... Και μιας και το 'φερε η κουβέντα:

Εξέκαμέ με η σκέψη σου
βιολάκι μυρισμένο
γιατί αράσσει σαν τ' αρνί
στου νου μου το σπαρμένο

Μαντινάδες IV - Χελιδόνια

Με αφορμή τη μαντινάδα,

Το τελευταίο μου όνειρο
πάρε το χελιδόνι
εδά που φεύγεις να μη δω
να το πλακώνει χιόνι

γράφω σήμερα,

Μαντάτο απ' την αγάπη μου
φέρτε μου χελιδόνια
από τον κήπο τση καρδιάς
να λιώσουνε τα χιόνια

και λαμβάνω για απάντηση,

Χειμώνας κι η αγάπη σου
παλτό και με ζεσταίνει
κι η σκέψη σου μια αγκαλιά
τις νύχτες και με παίρνει

Με τσ' υγείες μας!

Μαντινάδες ΙΙΙ - Λίχνισμα

Ένα ωραίο ζευγάρι (μια μαντινάδα με την απόκρισή της) από μαντινάδες που θυμήθηκα σήμερα, ένας θεός ξέρει γιατί...

Καιρό σου κάνει και λιχνάς
κι έχεις χαρά μεγάλη
μα θα γυρίσει και βοριάς
και τ' άχερα θα πάρει

Εγώ το σταίνω το λαμί
πάντα με τέθοιο τρόπο
που να λιχνώ με το βορρά
λιχνώ και με το νότο

Μ' αρέσουνε πολύ γιατί η απάντηση δείχνει τη σπιρτάδα των ανθρώπων. Την έμπνευση της στιγμής, την αφτιασίδωτη ποίηση. Δείχνει επίσης ότι οι άνθρωποι ξέρουν (ή μάλλον ήξεραν) να ζουν. Ήξεραν να στήνουν το κόσκινο ώστε να κοσκινίζουν με κάθε αέρα και κάθε καιρό. Τέλος, μ' αρέσει γιατί μου την είπε ο πατέρας μου. Έτσι. Έναν Αύγουστο σ' έναν οψιγιά.

Μαντινάδες ΙΙ - Βέρα

Καλησπέρα, καλησπέρα, που λέει κι ο Σταύρος.

Μου γράφει λοιπόν η Χριστίνα το πρωί:

Τα όνειρά μας τά 'λιωσες
και τά 'καμες μια βέρα
και μια βραδιά την έβαλες
στης αλληνής τη χέρα

Σε όλα τα δαχτύλια σου
να βάλεις και μια βέρα
η σκέψη μου θα σου κρατεί
στην εκκλησά τη χέρα

και της απαντώ κι εγώ μετά από πολλές ώρες:

Βέρα φορείς στη χέρα σου
σημάδι πως μ' αρνήθης
και την αγάπη πέταξες
στον ποταμό της λήθης

και, ω την ευλογημένη, μου απαντά μετά από κάμποση ώρα:

Στο γάμο σου αν αισθανθείς
πράμα ανάμεσά σας
τα όνειρά μας ήρθανε
να κλάψουν στη χαρά σας

Στα σκαλοπάτια τσ' εκκλησιάς
εδά που σε παντρένε
τα όνειρα που κάναμε
σαν τα κοπέλια κλαίνε

Εκεί δεν απάντησα... Μέχρι εκεί φτάνω... Αλλά θα γράψω μια ωραία μαντινάδα που διάβασα στο blog που ανέφερα προηγουμένως:

Το τελευταίο μου όνειρο
πάρε το χελιδόνι
εδά που φεύγεις να μη δω
να το πλακώνει χιόνι

Πολύ όμορφη μαντινάδα. Πολύ δυνατή.

Και κλείνω για σήμερις με μια μαντινάδα που έλεγα, από μέσα μου, συχνά-πυκνά για Εκείνη. Περιγράφει συνοπτικά, σε 30 συλλαβές, την κατάσταση των πραγμάτων.

Είναι δεντρά που όντε φυσά
το 'να τ' αλλού θα 'γγίξει
μα εμάς δεν έκαμε καιρό
ποτέ να μας-ε σμίξει.

Μαντινάδες Ι (Κουνάλης Μιχάλης)

Μετά από μεγάλη απουσία από τα blog-σφαιρικά δρώμενα, είπα σήμερα, βράδυ Πέμπτης, να επανέλθω. Και μιας και δεν υπάρχει δημοσιεύσιμη ύλη, θα γράψω τρεις μαντινάδες που άκουσα σ' ένα γλέντι στην Κρήτη με το Μιχάλη τον Κουνάλη και με πιάσανε...

Ήλλαξα τη συνήθεια
κι αλλιώς αγάπησά σε
θέλω καινούργιος έρωτας
πάντα για μένα να 'σαι

Στη λίμνη την Πιτσιδιανή
να πέσεις να πλαντάξεις
αφού δεν ήσουν ικανή
μι' αγάπη να βαστάξεις

Πού 'ν' ο καιρός που κάναμε
αστεία να γελούμε
κι αυτά τ' αστεία γίνανε
πληγές και με πονούνε

(Γεια σου φίλε Λιόντα!)

Αφορμή γι' αυτό το post (αλλά και για άλλα που θα ακολουθήσουν σε ακανόνιστους πάντα τόπους και χρόνους) στάθηκε η ανακάλυψη αυτού του blog: http://mantinadologos.blogspot.com/ και ιδίως αυτής της μαντινάδας:

Πόσες φορές στσ' αγκάλες σου
δε μ' έχει ο ύπνος πάρει
Κι ας μην εθέσαμε ποτέ
στο ίδιο μαξιλάρι

Ίσως μια μέρα βρω το κουράγιο ν' ανοίξω τα παλιά τεφτέρια και να γράψω τις δικές μου μαντινάδες, της εποχής εκείνης. Μακάρι να της είχες διαβάσει. Όλες για σένα ήτανε.

Προς το παρόν, θα αρχίσω να γράφω όποια μαντινάδα βρίσκεται στο δρόμο μου και με πιάνει. Δική μου ή ξένη. Του έρωτα ή του θανάτου.

Ο έρωτας κι ο θάνατος
ίδια σπαθιά βαστούνε
κι οι δύο με τρόπο ξαφνικό
κι ύπουλο σε χτυπούνε