Θάλασσα

"Ξέρω να κάνω πολλά πράγματα. Το κολύμπι δεν είναι ένα απ' αυτά!"

Αυτή είναι η μόνιμη δικαιολογία μου σε φίλους και γνωστούς με τους οποίους πηγαίνω για μπάνιο το καλοκαίρι. Μπάνιο γι' αυτούς δηλαδή, για μένα πλατσούρισμα!

"Μα καλά, νησιώτης άνθρωπος και δεν ξέρεις να κολυμπάς;;;"

Η μόνιμη ερώτηση, με περισσή απορία των συνδαιτυμόνων.

"Η Κρήτη είναι μεγάλο νησί και έχει και βουνά! Ε, εγώ είμαι από τους ορεσίβιους!"

Ο διάλογος είναι στάνταρ κάθε καλοκαίρι και ακολουθείται από πολύ γέλιο και περγέλιο για τις ανύπαρκτες κολυμβητικές μου ικανότητες.

Παρά το γεγονός όμως ότι δεν ξέρω κολύμπι, αισθάνομαι μια πολύ μεγάλη αγάπη για τη θάλασσα. Φαντάζομαι γιατί την έχω συνδυάσει με την ιδέα του ταξιδιού. Αλλά εκτός από αγάπη, αισθάνομαι και μεγάλο σεβασμό για τη θάλασσα. Ίσως γιατί την αντιμετωπίζω σαν έναν αξιόλογο εχθρό με τον οποίο πρέπει να αναμετρηθώ. Ίσως γιατί με χωρίζει τόσα χρόνια από την Κρήτη, ή, από μια άλλη οπτική γωνία, γιατί με ενώνει τόσα χρόνια με την Κρήτη.

Έτσι, η μυθιστοριογραφία της θάλασσας με βρίσκει πάντα πρόθυμο αναγνώστη. Διαβάζοντας αυτόν τον καιρό τη "Μεγάλη Χίμαιρα" του Καραγάτση, με πρωταγωνιστές μια οικογένεια Κάσιων πλοιοκτητών της Σύρας, ανακάλυψα εκ νέου τον Καββαδία μέσα από τις μελοποιήσεις του Μικρούτσικου στο "Σταυρό του Νότου" και στις "Γραμμές των Οριζόντων". Η εξαιρετική πένα του Καββαδία συνδυασμένη με το μουσικό ταλέντο του Μικρούτσικου, σ' ένα κράμα που ανέδειξε την ποίηση και έδωσε νόημα στη μουσική.

Ένα μικρό δείγμα δωρεάν, το οποίο δεν είχα εκτιμήσει στην προηγούμενη περίοδο ακρόασης: