Τρίτη 15 Φεβρουαρίου 2011

Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου





Μακράν η καλύτερη παράσταση της φετινής θεατρικής σεζόν, της δικής μου τουλάχιστον! Άψογη παράσταση από όλες τις πλευρές. Υποκριτικά, η Μεντή τα τελευταία χρόνια είναι στο απόγειό της. Όπως και πέρσι, στο "Τρίτο Στεφάνι" του Ταχτσή στο Εθνικό, έτσι και φέτος, είναι καταπληκτική. Σκηνοθετικά, ο Ζούλιας έκανε εξαιρετική δουλειά. Ένας ηθοποιός σε ένα λιτό σκηνικό, με περιορισμένες εναλλαγές, καταφέρνει να κρατήσει και να μην κουράσει το θεατή σε όλη τη διάρκεια της παράστασης. Η μουσική δε είναι η καρδιά, ο πυρήνας γύρω από τον οποίο ξετυλίγεται η πλοκή του έργου, η ζωή της Ευτυχίας Παπαγιαννοπούλου. Οι εκπληκτικοί στίχοι που έγραψε και όλοι έχουμε τραγουδήσει κάποια στιγμή. Το σενάριο, η ζωή μιας γυναίκας που έζησε πολύ. Όπως λέει και στο τέλος παράστασης , "έζησε ως το τέλος τη ζωή της ακριβώς όπως εκείνη ήθελε". Χαρά και λύπη στην αναλογία που υπάρχουν στη ζωή όλων. "Μικρές χαρές, μεγάλες λύπες. Άνθρωποι μικροί, μεγάλοι άνθρωποι..."

Μια φράση που κρατώ από την παράσταση, μια φράση ελπίδας, σωσίβιο όταν βουλιάζει το καράβι της σκέψης:

"Αγάντα, Ευτυχία! Του πούστη! Κι αυτό δε θα περάσει;;;"

4 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Εχω ακουσει παρα πολυ καλα λογια για αυτη την παρασταση.Δεν ηξερα οτι παιζει και φετος.

JSteiak είπε...

Η παράσταση ανέβηκε πρώτη φορά το 2007-2008 από όπου και τα vids του youtube. Πήγε και δεύτερη χρονιά τη σεζόν 2008-2009. Πέρσι η Μεντή ήταν στο "Τρίτο Στεφάνι" στο Εθνικό (επίσης καταπληκτική παράσταση). Η "Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου" ανέβηκε εκ νέου φέτος, αρχικά στη Θεσσαλονίκη και από το Νοέμβρη στην Αθήνα και πάλι.

Νομίζω ότι είναι μια από εκείνες τις παραστάσεις που μετά από χρόνια θα λέμε "ήμουν κι εγώ εκεί" ή "την έχασα ρε γαμώτο!". Διάλεξε στρατόπεδο! :)

Ανώνυμος είπε...

Από αυτές τις παραστάσεις που ακόμη και αν ανήκεις στους "δυσκοίλιους" θεατές, που δεν χειροκροτάς όρθιος, που αγριοκοιτάς όλους αυτούς τους παλαβούς που φωνάζουν από πίσω σου "Μπράβο!!", που εκνευρίζεσαι όταν οι ηθοποιοί επιμένουν να ξαναβγαίνουν στην σκηνή και εσύ πεινας, βρίσκεις τον εαυτό σου όρθιο, βαθύτατα συγκινημένο και τρισευτυχισμένο να χειροκροτείς το ταλέντο αυτής της παράστασης..

JSteiak είπε...

Και παρόλο που η παράσταση τελειώνει πλέον τον τρίτο χρόνο και θα μπορούσε πλέον να έχει κουράσει και να έχει κουραστεί, όλοι μα όλοι οι θεατές χειροκροτούσαν όρθιοι! Από τις λίγες φορές που το είδα να συμβαίνει...