Δευτέρα 27 Μαΐου 2013

Ήθελα

Ήθελα, λέει, μια φορά, να 'σαι εσύ τ' αμόνι,
κι εγώ το σφυρί.

Δευτέρα 13 Μαΐου 2013

Πλάνες

Λέει η Αρετούσα, συνομιλώντας με τη Νένα της, στον "Ερωτόκριτο":

Παιγνίδι μας εφαίνεται, ‘τό δούμε φουσκωμένη
από μακρά τη θάλασσα, κι άγρια, και θυμωμένη,
με κύματα άσπρα και θολά, βρυγιά ανακατωμένα,
και τα χαράκια όντε κτυπούν κι αφρίζουν έναν ένα.
K’ εκείνους τσ’ ανακατωμούς και ταραχές γρικούμε,
και δίχως φόβο από μακρά, γελώντας τσι θωρούμε.
Mα κείνος που στα βάθη της είναι και κιντυνεύγει,
και να γλιτώσει απ’ τη σκληρά, ξετρέχει και γυρεύγει,
αυτός κατέχει να σου πει κι απόκριση να δώσει,
ίντά ’ναι ο φόβος του γιαλού, αν είναι και γλιτώσει,
και των κυμάτω’ ο πόλεμος, και των ανέμω’ η μάχη.
Kαι δε γνωρίζει το κακό κιανείς, α’ δεν του λάχει.

Στο απόσπασμα, η Αρετούσα παραλληλίζει τον έρωτα που την κρίνει με τη θάλασσα αλλά εγώ αγαπώ ιδιαίτερα το συγκεκριμένο απόσπασμα για τον τελευταίο του στίχο:

"Kαι δε γνωρίζει το κακό κιανείς, α’ δεν του λάχει."

Πόσες φορές άραγε δεν πιστέψαμε το ακριβώς αντίθετο;
Ότι έχουμε δηλαδή την εμπειρία χωρίς να έχουμε το βίωμα...
Πλάνη οικτρή...