tag:blogger.com,1999:blog-230684852024-03-13T16:01:04.522+02:00JSteiakΜια ταυτότητα χωρίς άνθρωποJSteiakhttp://www.blogger.com/profile/04507915160934703169noreply@blogger.comBlogger115125tag:blogger.com,1999:blog-23068485.post-38195285939433260442015-09-05T11:21:00.000+03:002015-09-05T11:21:30.435+03:00Κανείς δε θα γλιτώσειΑκόμα εδώ, θεατές μιας νοσηρής πραγματικότητας υπό το πρίσμα μιας διαστρεβλωμένης αλήθειας, με τη ζωή σε καθοδική σπείρα.<br />
<br />
Τώρα που το κέρας της Αμάλθειας έπαψε να τροφοδοτεί με αφθονία, αλληλοσπαράσσονται σαν ύαινες στην αρένα, κι εμείς στα θεωρεία, ρακένδυτοι, περιμένουμε τον από μηχανής θεό να δώσει λύση.<br />
<br />
<iframe allowfullscreen="" frameborder="0" height="270" src="https://www.youtube.com/embed/cthMu0qHcZA" width="480"></iframe><br />
<br />
Κανείς δε θα γλιτώσει. Γένοιτο. JSteiakhttp://www.blogger.com/profile/04507915160934703169noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-23068485.post-55450841676739113212014-02-07T21:00:00.000+02:002014-02-07T21:58:11.734+02:00Το πορνό στην εποχή του InternetΔύο ομιλίες του TEDx που βρήκα ιδιαίτερα ενδιαφέρουσες.<br />
<br />
Μιλούν για την πορνογραφία στην εποχή του Internet.<br />
Ίσως μπορούμε να αναζητήσουμε εκεί τη ρίζα του εκφυλισμού των ανθρώπινων, δη ερωτικών, σχέσεων τα τελευταία χρόνια.<br />
<br />
<iframe allowfullscreen="" frameborder="0" height="270" src="//www.youtube.com/embed/wSF82AwSDiU" width="480"></iframe><br />
<br />
<iframe allowfullscreen="" frameborder="0" height="270" src="//www.youtube.com/embed/gRJ_QfP2mhU" width="480"></iframe>JSteiakhttp://www.blogger.com/profile/04507915160934703169noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-23068485.post-47839813081757930412013-12-06T20:57:00.001+02:002013-12-06T21:13:08.016+02:00Χρόνια καλάΓια όλους εμάς που σήμερα γιορτάζει κάποιος οικείος μας, είναι μέρα γιορτής.<br />
Για μια οικογένεια σήμερα, είναι ημέρα πένθους.<br />
<br />
Πέντε χρόνια από το θάνατο του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://new.enet.gr/resources/2009-02/ev_plaketa_grhgoropoylos_dolofonia_4-thumb-medium.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="213" src="http://new.enet.gr/resources/2009-02/ev_plaketa_grhgoropoylos_dolofonia_4-thumb-medium.jpg" width="320" /></a></div>
<br />
...Από τις σφαίρες αμετανόητων δολοφόνων...<br />
<br />
Ξανά: όποιος θεωρεί πως η ζωή του άλλου έχει μικρότερη αξία από τη δική του, είναι εντελώς ξένος προς εμένα. Είτε ο άλλος είναι παιδί είτε ενήλικας, είτε είναι χρυσαυγίτης, δεξιός ή αριστερός, είτε είναι το θύμα ή ο θύτης.JSteiakhttp://www.blogger.com/profile/04507915160934703169noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-23068485.post-67776813056207620212013-09-30T17:58:00.002+03:002013-09-30T17:58:51.766+03:00ΘέσηΜάλλον ήρθε ο καιρός καθένας να πάρει ξεκάθαρη θέση.<br />
<br />
Η επίπλαστη αφθονία της περασμένης δεκαετίας διήφθειρε την ελληνική κοινωνία και η συνοχή έχει διαρραγεί. Ανεπανόρθωτα; Ίσως.<br />
Στο χέρι μας είναι να ξαναδώσουμε νόημα στις λέξεις: σεβασμός, αλληλεγγύη, ανθρωπιά.<br />
Πλημμυρίσαμε σημαίνοντα και στέρεψαν τα σημαινόμενα. Ο περιφερόμενος βερμπαλισμός είναι κι αυτός σημείο των καιρών.<br />
<br />
Από τη δολοφονία του Γρηγορόπουλου το 2008 είχε αρχίσει να εκδηλώνεται η αρρώστια. Τα συμπτώματα υπήρχαν από τις αρχές τις δεκαετίας. Στον καιρό της αφθονίας, εκκολάφτηκε το μικρόβιο. Στον καιρό της κρίσης, βρήκε αδύναμο το σώμα της κοινωνίας και επιτέθηκε. Οι άμυνες πενιχρές. Ο μπάτσος, επειδή νομίζει ότι είναι η εξουσία, σημαδεύει και πυροβολεί. Το 2009 ο ασθενής πέφτει στο κρεβάτι. Δεν ήταν ποτέ καλά αλλά τα φάρμακα του πρόσφεραν μια ψευδαίσθηση ευτυχίας. Νεκροί τρεις υπάλληλοι τράπεζας. Ο διευθυντής είπε πορεία είναι, θα περάσει. Κρίση είναι, θα περάσει. Ζωή ήταν και πέρασε. Καταλήψεις, αποχές, απεργίες, διαδηλώσεις. Απλά σημαίνοντα πλέον. Το 2012 η Χρυσή Αυγή μπαίνει στη Βουλή. Ο φασισμός, ο ρατσισμός, η ξενοφοβία, τα πιο σκοτεινά ένστικτα, βρίσκουν πολιτική εκπροσώπηση. Είμαστε έθνος ανώτερο. Είμαστε έθνος μοναδικό. Είμαστε ο περιούσιος λαός. Μετανάστες δολοφονούνται σιωπηρά. Γυναίκες δέρνονται μπροστά στον τηλεοπτικό φακό. Πολιτικοί λιντσάρονται και λοιδορούνται. Το 2013 φέρνει ένα νεκρό ακόμα. Ήτανε λέει αντιεξουσιαστής.<br />
<br />
Ο επόμενος θα είναι κομμουνιστής. Ο επόμενος θα είναι δημοκράτης. Ο επόμενος θα είναι χοντρός. Ο επόμενος θα είναι κοντός. Ο επόμενος θα είναι ο άλλος. Κι αυτός ο άλλος θα είσαι εσύ. Είτε τους ψήφισες, είτε όχι. Είτε τους υποστηρίζεις, είτε όχι. Είτε τους αποδέχεσαι, είτε όχι.<br />
<br />
Όποιος θεωρεί πως η ζωή του άλλου έχει μικρότερη αξία από τη δική του, είναι εντελώς ξένος προς εμένα. Πορεύτηκα ως θιασώτης του διαφορετικού. Δεν υπάρχουν κάθετοι διαχωρισμοί: Το Α είναι χειρότερο από το Β. Τους επινοήσαμε για να είμαστε το Β. Υπάρχουν μόνο οριζόντιοι: Το Α είναι διαφορετικό από το Β. Μην πιστεύοντας σε μετά θάνατον ζωή και μετενσάρκωση, θα πεθάνω μια μέρα με μοναδικό παράπονο πως έζησα ως ένας μόνον άνθρωπος, πως είδα την πραγματικότητα μόνο μέσα από δυο μάτια. Μπορεί να υπάρχει μία πραγματικότητα, αλλά η αντίληψη της πραγματικότητας είναι μοναδική για κάθε μοναδικό άνθρωπο. Μη μπορώντας να υπερβώ το εμπόδιο αυτό, τουλάχιστον προσπαθώ να προσεγγίσω την αντίληψη της πραγματικότητας του άλλου. Ποια είναι άραγε η δική του αλήθεια;<br />
<br />
Πριν απορρίψεις λοιπόν το Α, γνώρισέ το και στοχάσου. Μπορείς άραγε να κερδίσεις απ' αυτή τη διαφορετικότητα;<br />
<br />
(Το κείμενο αυτό γράφτηκε εν πλω μερικές μέρες πριν, πριν από την εξάρθρωση της Χ.Α.. Μπορεί το οικοδόμημα του μίσους να καταρρέει αλλά τα δομικά υλικά είναι ακόμα εδώ...)JSteiakhttp://www.blogger.com/profile/04507915160934703169noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-23068485.post-63135807312524808002013-09-05T10:21:00.000+03:002013-09-05T10:21:22.384+03:00Τα βασικάΔυο βασικές αρχές χαράζουν πορεία τα τελευταία χρόνια:<br />
<br />
<ol>
<li>Στοχασμός πάνω στην ύπαρξη:<br /><br />Φεύγει η ζωή και χάνεται<br />και δε γιαγέρνει φως μου<br />κι εσύ θαρρείς πως θα γενείς<br />κατακτητής του κόσμου<br /></li>
<li>Στοχασμός πάνω στην κοινωνία:<br /><br />Την πέτρα της υπομονής<br />βάνε πάντα θεμέλιο<br />κι ό,τι μου πεις με το θυμό<br />πες μου το με το γέλιο</li>
</ol>
<div>
<br /></div>
<br />JSteiakhttp://www.blogger.com/profile/04507915160934703169noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-23068485.post-12768090721075247292013-06-15T23:17:00.000+03:002013-06-15T23:17:15.515+03:00Υπερασπίζομαι την ΑναρχίαΜη με σταματάς. Ονειρεύομαι. <br />Ζήσαμε σκυμμένοι αιώνες αδικίας. <br />Αιώνες μοναξιάς.<br />Τώρα μη. Μη με σταματάς. <br />Τώρα κι εδώ για πάντα και παντού.<br />Ονειρεύομαι ελευθερία. <br />Μέσα απ' του καθένα<br />την πανέμορφη ιδιαιτερότητα<br />ν' αποκαταστήσουμε <br />του Σύμπαντος την Αρμονία.<br />Ας παίξουμε. Η γνώση είναι χαρά.<br />Δεν είναι επιστράτευση απ' τα σχολεία<br />Ονειρεύομαι γιατί αγαπώ.<br />Μεγάλα όνειρα στον ουρανό.<br />Εργάτες με δικά τους εργοστάσια <br />συμβάλουν στην παγκόσμια σοκολατοποιία. <br />Ονειρεύομαι γιατί ΞΕΡΩ και ΜΠΟΡΩ.<br />Οι τράπεζες γεννάνε τους «ληστές».<br />Οι φυλακές τους «τρομοκράτες»<br />Η μοναξιά τους «απροσάρμοστους».<br />Το προϊόν την «ανάγκη»<br />Τα σύνορα τους στρατούς<br />Όλα η ιδιοχτησία.<br />Βία γεννάει η Βία.<br />Μη ρωτάς. Μη με σταματάς.<br />Είναι τώρα ν' αποκαταστήσουμε <br />του ηθικού δικαίου την υπέρτατη πράξη.<br />Να κάνουμε ποίημα τη Ζωή.<br />Και τη Ζωή πράξη.<br />Είναι ένα όνειρο που μπορώ μπορώ μπορώ<br />Σ' ΑΓΑΠΩ<br />και δεν με σταματάς δεν ονειρεύομαι. Ζω.<br />Απλώνω τα χέρια <br />στον Ερωτά στην αλληλεγγύη <br />στην Ελευθερία.<br />Όσες φορές χρειαστεί κι απ' την αρχή.<br />Υπερασπίζομαι την ΑΝΑΡΧΙΑ.<div>
<br /></div>
<div style="text-align: right;">
Κατερίνα Γώγου</div>
JSteiakhttp://www.blogger.com/profile/04507915160934703169noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-23068485.post-8640769495753024492013-05-27T20:25:00.002+03:002013-05-27T20:25:47.259+03:00ΉθελαΉθελα, λέει, μια φορά, να 'σαι εσύ τ' αμόνι,<div>
<div>
κι εγώ το σφυρί.</div>
</div>
JSteiakhttp://www.blogger.com/profile/04507915160934703169noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-23068485.post-50758190121938291832013-05-13T21:07:00.000+03:002013-05-13T21:10:04.729+03:00ΠλάνεςΛέει η Αρετούσα, συνομιλώντας με τη Νένα της, στον "Ερωτόκριτο":<br /><br /><div>
Παιγνίδι μας εφαίνεται, ‘τό δούμε φουσκωμένη<br />από μακρά τη θάλασσα, κι άγρια, και θυμωμένη,<br />με κύματα άσπρα και θολά, βρυγιά ανακατωμένα,<br />και τα χαράκια όντε κτυπούν κι αφρίζουν έναν ένα.<br />K’ εκείνους τσ’ ανακατωμούς και ταραχές γρικούμε,<br />και δίχως φόβο από μακρά, γελώντας τσι θωρούμε.<br />Mα κείνος που στα βάθη της είναι και κιντυνεύγει,<br />και να γλιτώσει απ’ τη σκληρά, ξετρέχει και γυρεύγει,<br />αυτός κατέχει να σου πει κι απόκριση να δώσει,<br />ίντά ’ναι ο φόβος του γιαλού, αν είναι και γλιτώσει,<br />και των κυμάτω’ ο πόλεμος, και των ανέμω’ η μάχη.<br />Kαι δε γνωρίζει το κακό κιανείς, α’ δεν του λάχει.<br /><br /> Στο απόσπασμα, η Αρετούσα παραλληλίζει τον έρωτα που την κρίνει με τη θάλασσα αλλά εγώ αγαπώ ιδιαίτερα το συγκεκριμένο απόσπασμα για τον τελευταίο του στίχο:<br /><br /> "Kαι δε γνωρίζει το κακό κιανείς, α’ δεν του λάχει."<br /><br /> Πόσες φορές άραγε δεν πιστέψαμε το ακριβώς αντίθετο;<br />Ότι έχουμε δηλαδή την εμπειρία χωρίς να έχουμε το βίωμα...<br />Πλάνη οικτρή...</div>
JSteiakhttp://www.blogger.com/profile/04507915160934703169noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-23068485.post-35326565847068423212013-03-16T19:27:00.000+02:002013-03-16T19:28:52.972+02:00ΕντροπίαΠερνάει ο καιρός.<br />
Καμιά φορά, στρέφω πίσω το κεφάλι κι αντικρίζω την κατηφόρα.<br />
Πόσο δελεαστικό να παρασυρθείς από την εντροπία;<br />
Γυρίζω γρήγορα το κεφάλι μπροστά και συνεχίζω την ανάβαση.<br />
Περνάει ο καιρός.JSteiakhttp://www.blogger.com/profile/04507915160934703169noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-23068485.post-82604762559038869502012-12-26T20:07:00.000+02:002012-12-26T20:08:08.643+02:00Εγώ δεν είμαι μονάχα αυτός που βλέπεις<br />
Εγώ δεν είμαι μόνο αυτός που βλέπεις, αυτός που ξέρεις<br />
δεν είμαι μόνο αυτός που θα’ πρεπε να μάθεις.<br />
Κάθε επιφάνεια της σάρκας μου κάπου τη χρωστάω<br />
αν σ’ αγγίξω με την άκρη του δαχτύλου μου<br />
σ’ αγγίζουν εκατομμύρια άνθρωποι,<br />
αν σου μιλήσει μια λέξη μου<br />
σου μιλάνε εκατομμύρια άνθρωποι -<br />
Θ’ αναγνωρίσεις τ’ άλλα κορμιά που πλάθουν το δικό μου;<br />
Θα βρείς τις πατημασιές μου μες σε μυριάδες χνάρια;<br />
Θα ξεχωρίσεις την κίνησή μου μες τη ροή του πλήθους;<br />
Είμαι κι ότι έχω υπάρξει και πια δεν είμαι -<br />
τα πεθαμένα μου κύτταρα, οι πεθαμένες<br />
πράξεις, οι πεθαμένες σκέψεις<br />
γυρνάν τα βράδια να ξεδιψάσουν στο αίμα μου.<br />
Είμαι ο,τι δεν έχω γίνει ακόμα -<br />
μέσα μου σφυροκοπάει η σκαλωσιά του μέλλοντος.<br />
Είμαι ό,τι πρέπει να γίνω-<br />
γύρω μου οι φίλοι απαιτούν οι εχθροί απαγορεύουν.<br />
Μη με γυρέψεις αλλού<br />
μονάχα εδώ να με γυρέψεις<br />
μόνο σε μένα<br />
<div style="text-align: right;">
<br /></div>
<div style="text-align: right;">
Τίτος Πατρίκιος</div>
JSteiakhttp://www.blogger.com/profile/04507915160934703169noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-23068485.post-34918173892485097672012-09-11T00:59:00.001+03:002012-09-11T00:59:44.141+03:00Επιφάνια 1937Τ' ανθισμένο πέλαγο και τα βουνά στη χάση του φεγγαριού<br />η μεγάλη πέτρα κοντά στις αραποσυκιές και τ' ασφοδίλια<br />το σταμνί που δεν ήθελε να στερέψει στο τέλος της μέρας<br />και το κλειστό κρεβάτι κοντά στα κυπαρίσσια και τα μαλλιά σου<br />χρυσά· τ' άστρα του Κύκνου κι εκείνο τ' άστρο ο Αλδεβαράν.<br /><br />Κράτησα τη ζωή μου κράτησα τη ζωή μου ταξιδεύοντας<br />ανάμεσα στα κίτρινα δέντρα κατά το πλάγιασμα της βροχής<br />σε σιωπηλές πλαγιές φορτωμένες με τα φύλλα της οξιάς,<br />καμιά φωτιά στην κορυφή τους· βραδιάζει.<br />Κράτησα τη ζωή μου· στ' αριστερό σου χέρι μια γραμμή<br />μια χαρακιά στο γόνατο σου, τάχα να υπάρχουν<br />στην άμμο του περασμένου καλοκαιριού τάχα<br />να μένουν εκεί που φύσηξε ό βοριάς καθώς ακούω<br />γύρω στην παγωμένη λίμνη την ξένη φωνή.<br />Τα πρόσωπα που βλέπω δε ρωτούν μήτε η γυναίκα<br />περπατώντας σκυφτή βυζαίνοντας το παιδί της.<br />Ανεβαίνω τα βουνά· μελανιασμένες λαγκαδιές· o χιονισμένος<br />κάμπος, ως πέρα ο χιονισμένος κάμπος, τίποτε δε ρωτούν<br />μήτε o καιρός κλειστός σε βουβά ερημοκλήσια μήτε<br />τα χέρια που απλώνονται για να γυρέψουν, κι οι δρόμοι.<br />Κράτησα τη ζωή μου ψιθυριστά μέσα στην απέραντη σιωπή<br />δεν ξέρω πια να μιλήσω μήτε να συλλογισθώ· ψίθυροι<br />σαν την ανάσα του κυπαρισσιού τη νύχτα εκείνη<br />σαν την ανθρώπινη φωνή της νυχτερινής θάλασσας στα χαλίκια<br />σαν την ανάμνηση της φωνής σου λέγοντας «ευτυχία».<br />Κλείνω τα μάτια γυρεύοντας το μυστικό συναπάντημα των νερών<br />κάτω απ' τον πάγο το χαμογέλιο της θάλασσας τα κλειστά πηγάδια<br />ψηλαφώντας με τις δικές μου φλέβες τις φλέβες εκείνες που μου ξεφεύγουν<br />εκεί που τελειώνουν τα νερολούλουδα κι αυτός ό άνθρωπος<br />που βηματίζει τυφλός πάνω στο χιόνι της σιωπής.<br />Κράτησα τη ζωή μου, μαζί του, γυρεύοντας το νερό που σ' αγγίζει<br />στάλες βαρειές πάνω στα πράσινα φύλλα, στο πρόσωπο σου<br />μέσα στον άδειο κήπο, στάλες στην ακίνητη δεξαμενή<br />βρίσκοντας έναν κύκνο νεκρό μέσα στα κάτασπρα φτερά του,<br />δέντρα ζωντανά και τα μάτια σου προσηλωμένα.<br /><br />Ο δρόμος αυτός δεν τελειώνει δεν έχει αλλαγή, όσο γυρεύεις<br />να θυμηθείς τα παιδικά σου χρόνια, εκείνους που έφυγαν<br />εκείνους<br />που χάθηκαν μέσα στον ύπνο τους πελαγίσιους τάφους,<br />όσο ζητάς τα σώματα που αγάπησες να σκύψουν<br />κάτω από τα σκληρά κλωνάρια των πλατάνων εκεί<br />που στάθηκε μια αχτίδα του ήλιου γυμνωμένη<br />και σκίρτησε ένας σκύλος και φτεροκόπησε ή καρδιά σου,<br />ο δρόμος δεν έχει αλλαγή· κράτησα τη ζωή μου.<br />Το χιόνι<div>
και το νερό παγωμένο στα πατήματα των αλόγων.</div>
<div>
<br /></div>
<div>
<iframe allowfullscreen="" frameborder="0" height="344" src="http://www.youtube.com/embed/2YxzApTeJWc?fs=1" width="459"></iframe></div>
<div>
<br /></div>
<div>
<iframe allowfullscreen="" frameborder="0" height="344" src="http://www.youtube.com/embed/1yRPvtODyDg?fs=1" width="459"></iframe></div>
<div>
<br /></div>
<div>
νοσταλγία < αρχ. ελλ. νόστος (=επιστροφή) + άλγος (=πόνος). Είναι δηλαδή ο πόνος που προκαλείται από την ανικανοποίητη λαχτάρα του γυρισμού.</div>
<div>
<br /></div>
<div>
Στους νοσταλγούς λοιπόν...</div>
<div>
<br /></div>
<div>
<br /></div>
JSteiakhttp://www.blogger.com/profile/04507915160934703169noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-23068485.post-48804116779149290122012-08-25T19:50:00.000+03:002012-08-25T19:51:24.507+03:00Καλοκαίρι 2012Οι καλοκαιρινές διακοπές έλαβαν τέλος. Το συμπέρασμα αυτών:<br />
<br />
Η μοναξιά είναι βίωμα, όχι γεγονός.<br />
<br />
Ακόμα κι αν είσαι ανάμεσα σε χίλιους ανθρώπους, αν δεν είσαι με τους ανθρώπους που θες, πάλι μόνος σου είσαι.<br />
<br />
Καλό φθινόπωρο. Ακολουθεί <b>πάντα</b> μετά το καλοκαίρι.JSteiakhttp://www.blogger.com/profile/04507915160934703169noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-23068485.post-1060266939040198242012-07-01T12:12:00.000+03:002012-08-25T19:52:23.495+03:00Τ' όνομά μου είναι Ελένη<br />
<div style="margin-bottom: 0cm;">
</div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
Στο "Λιβάδι που δακρύζει", ο Αγγελόπουλος βάζει την Ελένη να πει μέσα σε ένα παραλήρημα τα παρακάτω:</div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
"Φύλακα!</div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
Δεν έχω νερό... Δεν έχω σαπούνι... Δεν έχω χαρτί να γράψω στα παιδιά μου...</div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
Αλλάζουν οι στολές... Φοράς γκρίζα, φύλακα;... Φύλακα, φοράς μαύρα;...</div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
Το όνομά μου είναι Ελένη.</div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
Είμαι εδώ για περίθαλψη αντικαθεστωτικού.</div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
Πού με πάτε τώρα;</div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
Φύλακα!</div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
Δεν έχω νερό... Δεν έχω σαπούνι... Δεν έχω χαρτί να γράψω στα παιδιά μου...</div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
Αλλάζουν οι στολές... Πράσινη ο Γερμανός... Είσαι Γερμανός, φύλακα;</div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
Τ’ όνομά μου είναι Ελένη.</div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
Είμαι εδώ για απόκρυψη αντιστασιακού.</div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
Πού με πάτε τώρα;</div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
Ήμουνα κι εγώ το Δεκέμβρη του '44 στην πλατεία που γιόρταζε την Απελευθέρωση.</div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
Πού με πάτε τώρα;</div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
Αλλάζουν οι στολές... Είσαι Εγγλέζος, φύλακα;</div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
Πόσο κάνει η σφαίρα; Πόσο το αίμα;</div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
Όλες οι στολές ίδιες, φύλακα...</div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
Φύλακα!</div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
Δεν έχω νερό... Δεν έχω σαπούνι... Δεν έχω χαρτί να γράψω στα παιδιά μου...</div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
Πού με πάτε τώρα;</div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
Τ’ όνομά μου είναι Ελένη. Είμαι εδώ για απόκρυψη τραυματία αντάρτη.</div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
Ναι, φύλακα! Είμαι εξόριστη. Είμαι πρόσφυγας και εξόριστη από παντού... Ένα κορίτσι τριών χρονών που κλαίει στην προκυμαία...</div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
Δεν έχω νερό... Δεν έχω σαπούνι... Δεν έχω χαρτί να γράψω στα παιδιά μου..."</div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
Πολλά θέλω να πω μα δε θα πω τίποτα. Η Ελένη, μέσα στο παραλήρημα της, κατάφερε να περιγράψει τριάντα χρόνια νεοελληνικής ιστορίας. </div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
"Είμαι πρόσφυγας και εξόριστη από παντού..."<br />
<br />JSteiakhttp://www.blogger.com/profile/04507915160934703169noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-23068485.post-29138883775803928312012-06-07T15:11:00.001+03:002012-08-25T19:52:33.724+03:00Προκόβουμε καταπληκτικάΔύο χρόνια μετά την "εθνοσωτήριο", δύο χρόνια πριν από το θάνατό του, ο Σεφέρης, έχοντας απόσχει ως τότε από κάθε δημοσίευση, κάνει στο BBC την ακόλουθη δήλωση:<br />
<br />
«Πάει καιρός που πήρα την απόφαση να κρατηθώ έξω από τα πολιτικά του τόπου. Προσπάθησα άλλοτε να το εξηγήσω. Αυτό δε σημαίνει διόλου πως μου είναι αδιάφορη η πολιτική ζωή μας. Έτσι, από τα χρόνια εκείνα, ως τώρα τελευταία, έπαψα κατά κανόνα να αγγίζω τέτοια θέματα· εξάλλου τα όσα δημοσίεψα ως τις αρχές του 1967 και η κατοπινή στάση μου - δεν έχω δημοσιέψει τίποτα στην Ελλάδα από τότε που φιμώθηκε η ελευθερία - έδειχναν, μου φαίνεται, αρκετά καθαρά τη σκέψη μου.<br />
<br />
Μολαταύτα, μήνες τώρα, αισθάνομαι μέσα μου και γύρω μου, ολοένα πιο επιτακτικά, το χρέος να πω ένα λόγο για τη σημερινή κατάστασή μας. Με όλη τη δυνατή συντομία, να τι θα έλεγα:<br />
<br />
Κλείνουν δυο χρόνια που μας έχει επιβληθεί ένα καθεστώς ολωσδιόλου αντίθετο με τα ιδεώδη για τα οποία πολέμησε ο κόσμος μας και τόσο περίλαμπρα ο λαός μας στον τελευταίο παγκόσμιο πόλεμο. Είναι μία κατάσταση υποχρεωτικής νάρκης, όπου όσες πνευματικές αξίες κατορθώσαμε να κρατήσουμε ζωντανές, με πόνους και με κόπους, πάνε κι αυτές να καταποντιστούν μέσα στα ελώδη στεκάμενα νερά. Δε θα μου ήταν δύσκολο να καταλάβω πως τέτοιες ζημιές δε λογαριάζουν πάρα πολύ για ορισμένους ανθρώπους.<br />
<br />
Δυστυχώς δεν πρόκειται μόνον γι' αυτό τον κίνδυνο. 'Ολοι πια το διδάχτηκαν και το ξέρουν πως στις δικτατορικές καταστάσεις η αρχή μπορεί να μοιάζει εύκολη, όμως η τραγωδία περιμένει αναπότρεπτη στο τέλος. Το δράμα αυτού του τέλους μας βασανίζει, συνειδητά ή ασυνείδητα, όπως στους παμπάλαιους χορούς του Αισχύλου. Όσο μένει η ανωμαλία, τόσο προχωρεί το κακό.<br />
<br />
Είμαι ένας άνθρωπος χωρίς κανένα απολύτως πολιτικό δεσμό και, μπορώ να το πω, μιλώ χωρίς φόβο και χωρίς πάθος. Βλέπω μπροστά μου τον γκρεμό όπου μας οδηγεί η καταπίεση που κάλυψε τον τόπο. Αυτή η ανωμαλία πρέπει να σταματήσει. Είναι εθνική επιταγή.<br />
<br />
Τώρα ξαναγυρίζω στη σιωπή μου. Παρακαλώ το Θεό να μη με φέρει άλλη φορά σε παρόμοια ανάγκη να ξαναμιλήσω».<br />
<div>
<br /></div>
<div>
<iframe allowfullscreen="" frameborder="0" height="315" src="http://www.youtube.com/embed/yabh_GAAk58" width="500"></iframe></div>
JSteiakhttp://www.blogger.com/profile/04507915160934703169noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-23068485.post-51193711030753226162012-04-25T19:30:00.000+03:002012-04-25T19:30:06.691+03:00Αναγνωστάκης Μανόλης: Θεσσαλονίκη, Μέρες του 1969 μ.Χ.Στην οδό Αιγύπτου ―πρώτη πάροδος δεξιά―<br />Τώρα υψώνεται το μέγαρο της Τράπεζας Συναλλαγών<br />Τουριστικά γραφεία και πρακτορεία μεταναστεύσεως.<br />Και τα παιδάκια δεν μπορούνε πια να παίξουνε από τα τόσα τροχοφόρα που περνούνε.<br />Άλλωστε τα παιδιά μεγάλωσαν, ο καιρός εκείνος πέρασε που ξέρατε<br />Τώρα πια δε γελούν, δεν ψιθυρίζουν μυστικά, δεν εμπιστεύονται,<br />Όσα επιζήσαν, εννοείται, γιατί ήρθανε βαριές αρρώστιες από τότε<br />Πλημμύρες, καταποντισμοί, σεισμοί, θωρακισμένοι στρατιώτες·<br />Θυμούνται τα λόγια του πατέρα: εσύ θα γνωρίσεις καλύτερες μέρες<br />Δεν έχει σημασία τελικά αν δεν τις γνώρισαν, λένε το μάθημα οι ίδιοι στα παιδιά τους<br />Ελπίζοντας πάντοτε πως κάποτε θα σταματήσει η αλυσίδα<br />Ίσως στα παιδιά των παιδιών τους ή στα παιδιά των παιδιών των παιδιών τους.<br />Προς το παρόν, στον παλιό δρόμο που λέγαμε, υψώνεται Η Τράπεζα Συναλλαγών<br />―εγώ συναλλάσσομαι, εσύ συναλλάσσεσαι αυτός συναλλάσσεται―<br />Τουριστικά γραφεία και πρακτορεία μεταναστεύσεως<br />―εμείς μεταναστεύουμε, εσείς μεταναστεύετε, αυτοί μεταναστεύουν―<br />Όπου και να ταξιδέψω η Ελλάδα με πληγώνει, έλεγε κι ο Ποιητής<br />Η Ελλάδα με τα ωραία νησιά, τα ωραία γραφεία, τις ωραίες εκκλησιές<br /> <br />Η Ελλάς των Ελλήνων.JSteiakhttp://www.blogger.com/profile/04507915160934703169noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-23068485.post-72440279878553321442012-03-31T13:46:00.000+03:002012-03-31T13:48:00.412+03:00Τα βάσανα της Άνοιξης"Ώρες μας έπαιρνε τ'αυτιά ποια φωνήεντα είναι μακρά, ποια βραχέα και τι τόνο να βάλουμε, οξεία ή περισπωμένη, κι εμείς ακούγαμε τις φωνές στο δρόμο, τους μανάβηδες, τους κουλουρτζήδες, τα γαϊδουράκια που γκάριζαν και τις γειτόνισσες που γελούσαν, και περιμέναμε πότε να χτυπήσει το κουδούνι, να γλιτώσουμε. Κοιτάζαμε το δάσκαλο να ιδρώνει απάνω στην έδρα, να λέει, να ξαναλέει και να θέλει να καρφώσει στο μυαλό μας τη γραμματική, μα ο νους μας ήταν έξω στον ήλιο και στον πετροπόλεμο, γιατί πολύ αγαπούσαμε τον πετροπόλεμο και συχνά πηγαίναμε στο σκολειό με το κεφάλι σπασμένο.<br />
<div>
<br />
Μια μέρα, ήταν άνοιξη, χαρά Θεού, τα παράθυρα ήταν ανοιχτά κι έμπαινε η μυρωδιά από μιαν ανθισμένη μανταρινιά στο αντικρινό σπίτι, το μυαλό μας είχε γίνει κι αυτό ανθισμένη μανταρινιά και δεν μπορούσαμε πια ν’ ακούμε για οξείες και περισπωμένες. Κι ίσια ίσια ένα πουλί είχε καθίσει στο πλατάνι της αυλής του σκολειού και κελαηδούσε. Τότε πια ένας μαθητής, χλωμός, κοκκινομάλλης, που ’χε έρθει από το χωριό, Νικολιό τον έλεγαν, δε βάσταξε, σήκωσε το δάχτυλο: </div>
<div>
<br /></div>
<div>
- Σώπα, δάσκαλε, φώναξε, σώπα, δάσκαλε, ν’ ακούσουμε το πουλί! <br />
<br />
Ν. Καζαντζάκης, Αναφορά στο Γκρέκο</div>JSteiakhttp://www.blogger.com/profile/04507915160934703169noreply@blogger.com4tag:blogger.com,1999:blog-23068485.post-35604841032115329912012-02-07T21:30:00.000+02:002012-03-31T13:48:16.437+03:00Τετελεσμένα<br />
Κάποια στιγμή, οι άνθρωποι φεύγουν.<br />
Και μένεις μόνος, με τις συγγνώμες σου να λιμνάζουν στο βάλτο των ενοχών σου.<br />
Κι εκείνα τα ανείπωτα λόγια να βουλιάζουν στον ωκεανό της μοναξιάς.<br />
<br />
Τα σκέφτηκες, θέλησες να τα πεις, μα το μετάνιωσες.<br />
Πλεόν, το δικαίωμα της μετάνοιας έχει ανακληθεί. Ανεπιστρεπτί.<br />
Και μόνος πια, αυτοκτονείς στη γκιλοτίνα των αναμνήσεων.<br />
<br />
--<br />
<br />
Αυτά τα ανείπωτα λόγια με τρομάζουν περισσότερο κι από την ίδια την απώλεια.<br />
Τα ουσιαστικά περιγράφονται με πολύ απλές φράσεις.<br />
"Συγγνώμη", "Σ' αγαπώ", "Ευχαριστώ".JSteiakhttp://www.blogger.com/profile/04507915160934703169noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-23068485.post-77309598876859156652011-08-25T02:12:00.000+03:002011-08-25T02:12:34.870+03:00Ο Μεγάλος ΕρωτικόςΕίμαι πια πεπεισμένος πως ο Ελύτης είναι ο πιο ερωτικός Έλληνας ποιητής. Ερωτικός συνολικά, συναισθηματικά, σαρκικά, ηδονικά, με όλους τους τρόπους που μπορούν δυο άνθρωποι να ερωτευτούν. Αν και δεν είναι κοντά στην ιδιοσυγκρασία μου, καθότι καβαφικός στο έπακρον, σήμερα, ένεκα του ότι το καλοκαίρι πλησιάζει σιγά-σιγά στο τέλος του, θυμήθηκα το "Με την πρώτη σταγόνα της βροχής" από το "Μεγάλο Ερωτικό", σε μουσική του αξεπέραστου Μάνου Χατζιδάκι. <br />
<br />
<iframe width="480" height="390" src="http://www.youtube.com/embed/LnvUrbmCq1k?fs=1" frameborder="0" allowFullScreen=""></iframe><br />
<br />
Το καλεντάρι επιμένει από τα μεσάνυχτα να μου υπενθυμίζει πως έχεις γενέθλια σήμερα. Σαμπώς το ξέχασα ποτέ. Το κακό με την καλή μνήμη είναι ότι θυμάται κι αυτά που πρέπει να ξεχαστούν. Χρόνια σου πολλά.JSteiakhttp://www.blogger.com/profile/04507915160934703169noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-23068485.post-42830449073791420162011-07-16T21:37:00.000+03:002011-07-16T21:37:25.639+03:00Μαντινάδες XVII - 'π' όπου περάσεις και διαβείς'π' όπου περάσεις και διαβείς<br />
γλυκολαλούν τ' αηδόνια<br />
και γίνουνται ολάνθιστοι<br />
οι κάμποι και τ' αλώνια<br />
<br />
'π' όπου περάσεις και διαβείς<br />
η άνοιξη κλουθά σου<br />
και λουλουδίζουν τα βουνά<br />
στο κάθε πέρασμά σου<br />
<br />
'π' όπου περάσεις και διαβείς<br />
ανθίζουν τα λουλούδια<br />
και κελαηδούνε τα πουλιά<br />
σαν να 'ταν αγγελούδια<br />
<br />
--<br />
<br />
Εν είδει επετειακής ανάρτησης μαντινάδων, μιας και η έμπνευση είναι μια εικόνα που έρχεται από πολύ παλιά. Εκείνη να διαβαίνει και πίσω της η πλάση ολόκληρη ν' ανασταίνεται, όπως ο ερχομός της άνοιξης.JSteiakhttp://www.blogger.com/profile/04507915160934703169noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-23068485.post-29033299857783558452011-07-11T15:03:00.000+03:002011-07-11T15:03:35.147+03:00Του νου ταξίδιαΚαβάλα σ' ένα όνειρο, ταξίδεψα τον κόσμο όλοJSteiakhttp://www.blogger.com/profile/04507915160934703169noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-23068485.post-62971731620230845612011-06-04T10:48:00.000+03:002011-06-04T10:48:40.955+03:00Antonio Machado: Proverbios y cantares XXIXCaminante, son tus huellas <br />
el camino, y nada más; <br />
caminante, no hay camino, <br />
se hace camino al andar. <br />
Al andar se hace camino, <br />
y al volver la vista atrás <br />
se ve la senda que nunca <br />
se ha de volver a pisar. <br />
Caminante, no hay camino, <br />
sino estelas en la mar.<br />
<br />
Wanderer, your footsteps are<br />
the road, and nothing more;<br />
wanderer, there is no road,<br />
the road is made by walking.<br />
By walking one makes the road,<br />
and upon glancing behind<br />
one sees the path<br />
that never will be trod again.<br />
Wanderer, there is no road,<br />
only wakes upon the sea.JSteiakhttp://www.blogger.com/profile/04507915160934703169noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-23068485.post-51280550234277791622011-05-30T23:30:00.000+03:002011-05-30T23:30:11.108+03:00Λειβαδίτης Tάσος: Aιώνας εμπορίουH προσφορά κι η ζήτηση ρυθμίζουνε την κοινωνία<br />
έλεγε ο μεγάλος αδερφός μου Mαρξ. Ένα μικρό, ανήθικο<br />
εμπόριο<br />
κάθε χειρονομία, κάθε λέξη, κι η πιο κρυφή σου σκέψη ακόμα,<br />
μεγάλα λόγια στις γωνιές των δρόμων, οι ρήτορες σαν τους<br />
λαχειοπώλες<br />
διαφημίζοντας όνειρα για μελλοντικές κληρώσεις<br />
τα αισθήματα στο Xρηματιστήριο, στα λογιστικά βιβλία<br />
δούναι και λαβείν, πίστωση, χρέωση,<br />
ισολογισμοί, εκπρόθεσμες συναλλαγματικές, μετοχές,<br />
χρεώγραφα<br />
κι ας κλαίει αυτή η γυναίκα στο δρόμο, τί σημασία έχει;<br />
«ζούμε σε μια μεγάλη εποχή», οι παπαγάλοι δεν κάνουν <br />
ποτέ απεργία<br />
μικροί, ανάπηροι μισθοί αγορασμένοι με νεκρές <br />
περηφάνειες<br />
γνώση αβέβαιη, πληρωμένη μ' όλη τη βέβαιη νειότη σου,<br />
βρέχει νομίσματα, οι άνθρωποι τρέχουν σαν τρελλοί να τα <br />
μαζέψουν<br />
νομίσματα όλων των εποχών, ελληνικά, ρωμαϊκά, της Bαβυλώνας,<br />
δολλάρια ασημένια<br />
η βροχή είναι πυκνή, ανελέητη, πολλοί σκοτώνονται<br />
πλανόδιοι έμποροι αγοράζουνε τα πτώματα ― θα χρειαστούν<br />
μεθαύριο<br />
σαν ανεξόφλητες αποδείξεις της «μεγάλης μας εποχής»,<br />
κι αυτούς τους λίγους στίχους χρειάστηκε ένα ολόκληρο<br />
θησαυροφυλάκιο πόνου, για να τους αποσπάσω<br />
απ' τη φιλάργυρη αιωνιότητα, σαν τοκογλύφοι οι μέρες μας<br />
μάς κλέβουν τη ζωή, τί ζέστη, θε μου, κι όμως βρέχει,<br />
τί καιρός, μα δε θα μου τη σκάσετε εμένα, κύριοι,<br />
είμαι ιδιοφυία στο είδος σας, πίστωση, χρέωση,<br />
ο Pοκφέλλερ άρχισε<br />
πουλώντας καρφίτσες. Θα χτίσω, λοιπόν, κι εγώ ένα μεγάλο<br />
προστατευτικό σπίτι<br />
με τις πέτρες που μου ρίξατε<br />
σ' όλη τη ζωή μου.JSteiakhttp://www.blogger.com/profile/04507915160934703169noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-23068485.post-19709819342274774952011-04-30T20:38:00.000+03:002011-04-30T20:38:18.951+03:00Τα βαθυστόχασταΖουν σ' ένα σπίτι ένας πατέρας με το γιο του.<br />
Κι έχουν για κατοικίδιο ένα περιστέρι.<br />
<br />
Βγαλε συμπέρασμα!<br />
Χρόνια πολλά!JSteiakhttp://www.blogger.com/profile/04507915160934703169noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-23068485.post-7602295953226851562011-04-03T11:55:00.000+03:002011-04-04T08:46:18.057+03:00Στο μεγάλο μας τσίρκο"Μεγάλα νέα φέρνω από κει πάνω..."<br />
<br />
Ο Ιάκωβος Καμπανέλλης εγκατέλειψε άπαξ το μάταιο ετούτο κόσμο την περασμένη εβδομάδα και κηδεύτηκε εχτές στο Β' Νεκροταφείο Αθηνών. Εκτός από θεατρικός συγγραφέας και δημοσιογράφος, ο Καμπανέλλης ήταν και εκλεγμένος ακαδημαϊκός από το 1999, στην Έδρα της Θεατρικής Δραματουργίας της Τάξης των Γραμμάτων και των Καλών Τεχνών. Παρόλα αυτά, η κηδεία του πραγματοποιήθηκε ιδία δαπάνη από το ταπεινό Β' και ο θάνατός του πέρασε κάπως στα ψιλά, όταν δύο μήνες πριν ο Μ. Έβερτ κηδεύτηκε δημοσία δαπάνη.<br />
<br />
Ο Καμπανέλλης ήταν ένας άνθρωπος σαν όλους τους άλλους, άνθρωπος του μόχθου, αγωνιστής, χωρίς πολλές πολλές φανφάρες. Απ' αυτούς που κάνανε τον καθημερινό τους αγώνα ήσυχα, χωρίς να το διατυμπανίζουν, προσπαθώντας να αλλάξουν τον κόσμο που ζουν, διορθώνοντας σιγά-σιγά το μικρόκοσμό τους, καυτηριάζοντας τα κακώς κείμενα μέσα από τη δουλειά τους, κάνοντας μια σιωπηλή καθημερινή επανάσταση. Γι' αυτούς τους λόγους και ο θάνατός του πέρασε στα ψιλά. Γιατί ήταν πραγματικός, ουσιαστικός επαναστάτης χωρίς ταυτόχρονα να το προβάλει.<br />
<br />
Όσον αφορά το γράφοντα, από το έργο του Καμπανέλλη ξεχωρίζω τη στιγμή που εκείνος επέλεξε να ανταποκριθεί στο μεγάλο χρέος της δημοκρατίας. Είναι "Το μεγάλο μας τσίρκο". Ιούνης 1973, η χούντα των συνταγματαρχών είναι ακόμα κραταιά. Ούτε εισβολή στην Κύπρο, ούτε Πολυτεχνείο ακόμα. Αντιφρονούντες ψαρεύουν αστακούς στη Μακρόνησο (κατά δήλωση του Παττακού) και άλλοι βασανίζονται στις εγκαταστάσεις της ΕΣΑ, εκεί δίπλα στην Αμερικανική πρεσβεία, πίσω από το Μέγαρο Μουσικής, πίσω από πολλά δέντρα, μπας και ξεχάσεις επιτέλους που βρίσκονται. Και μέσα σ' αυτές τις φωτεινές μέρες, ο Καμπανέλλης θα βάλει την Καρέζη και τον Ψαρονίκο να τραγουδήσουν:<br />
<br />
Μεγάλα νέα φέρνω από κει πάνω<br />
περίμενε μια στάλα ν' ανασάνω<br />
και να σκεφτώ αν πρέπει να γελάσω,<br />
να κλάψω, να φωνάξω, ή να σωπάσω.<br />
Οι βασιλιάδες φύγανε και πάνε<br />
και στο λιμάνι τώρα, κάτω στο γιαλό,<br />
οι σύμμαχοι τους στέλνουν στο καλό.<br />
Καθώς τα μαγειρέψαν και τα φτιάξαν<br />
από ξαρχής το λάκκο τους εσκάψαν<br />
κι από κοντά οι μεγάλοι μας προστάτες,<br />
αγάλι-αγάλι εγίναν νεκροθάφτες<br />
και ποιος πληρώνει πάλι τα σπασμένα<br />
και πώς να ξαναρχίσω πάλι απ' την αρχή<br />
κι ας ήξερα τουλάχιστον γιατί.<br />
<br />
Το ριζικό μου ακόμα τι μου γράφει<br />
το μελετάνε τρεις μηχανορράφοι.<br />
Θα μας το πουν γραφιάδες και παπάδες<br />
με τούμπανα, παράτες και γιορτάδες.<br />
Το σύνταγμα βαστούν χωροφυλάκοι<br />
και στο παλάτι μέσα οι παλατιανοί<br />
προσμένουν κάτι νέο να φανεί.<br />
Στολίστηκαν οι ξένοι τραπεζίτες,<br />
ξυρίστηκαν οι Έλληνες μεσίτες.<br />
Εφτά ο τόκος πέντε το φτιασίδι,<br />
σαράντα με το λάδι και το ξύδι<br />
κι αυτός που πίστευε και καρτερούσε,<br />
βουβός φαρμακωμένος στέκει και θωρεί<br />
τη λευτεριά που βγαίνει στο σφυρί.<br />
<br />
Λαέ μη σφίξεις άλλο το ζωνάρι,<br />
μην έχεις πια την πείνα για καμάρι.<br />
Οι αγώνες πούχεις κάνει δεν φελάνε<br />
το αίμα το χυμένο αν δεν ξοφλάνε.<br />
Λαέ μη σφίξεις άλλο το ζωνάρι,<br />
η πείνα το καμάρι είναι του κιοτή,<br />
του σκλάβου που του μέλλει να θαφτεί.<br />
<br />
<iframe title="YouTube video player" width="480" height="390" src="http://www.youtube.com/embed/xQilRjOgAFo" frameborder="0" allowfullscreen></iframe><br />
<br />
Αλλά δυστυχώς είναι πολύ επίκαιρο, λες και γράφτηκε χτες για να περιγράψει το σήμερα. Κι έτσι δε νομίζω να το άκουσες πουθενά αυτές τις μέρες, ούτε στην τηλεόραση, ούτε στο ραδιόφωνο...<br />
<br />
<br />
"Καλήτερα, καλήτερα<br />
διασκορπισμένοι οι Έλληνες<br />
'να τρέχωσι τον κόσμον,<br />
με εξαπλωμένην χείρα<br />
ψωμοζητούντες·<br />
<br />
Παρά προστάτας 'νάχωμεν."<br />
<i>Ωδαί</i>, Α. ΚάλβουJSteiakhttp://www.blogger.com/profile/04507915160934703169noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-23068485.post-22429266338300760922011-03-21T21:51:00.001+02:002011-03-21T21:53:27.214+02:00Αυτός εκεί<br />ο συγκεκριμένος άνθρωπος<br />είχε μια συγκεκριμένη ζωή<br />με συγκεκριμένες πράξεις.<br />Γι' αυτό και<br />η συγκεκριμένη κοινωνία<br />για το συγκεκριμένο σκοπό<br />τον καταδίκασε<br />σ' έναν αόριστο θάνατο.<br /><br />Κ. Γώγου, "Τρία κλικ αριστερά"JSteiakhttp://www.blogger.com/profile/04507915160934703169noreply@blogger.com1