Στο δρόμο...

Και ξάφνου, ανοίγεις το ραδιόφωνο και ακούς την Ελ. Αρβανιτάκη να τραγουδάει

"Όσο κι αν κανείς προσέχει
όσο κι αν το κυνηγά,
πάντα πάντα θα 'ναι αργά
δεύτερη ζωή δεν έχει."

καθώς της ψιθύρισε ο Οδ. Ελύτης...

Μάλλον οι περισσότεροι από μας είμαστε πεπεισμένοι ότι δεύτερη ζωή δεν έχει. Κάποιοι όμως αμφιβάλλουν ότι υπάρχει πρώτη. Κι εδώ τα πράγματα γίνονται δύσκολα...

Υπάρχουν τρεις τρόποι να περπατήσουμε στο δρόμο. Υπάρχουν τρεις τρόποι να πορευτούμε και στη ζωή.

Ο πρώτος είναι να σκύψεις το κεφάλι και να περπατάς. Είναι ο πιο σίγουρος τρόπος να φτάσεις στο προορισμό σου, δεν αντιλέγω. Δεν πρόκειται να σκοντάψεις σε κανένα σκαλοπάτι, δεν πρόκειται να πατήσεις τα κακάκια του Φίφι, δεν πρόκειται να δεις κάποιο γνωστό και να σε καθυστερήσει με ανούσιες χαιρετούρες και πολλές πολλές κουβέντες. Σίγουρα θα φτάσεις στον προορισμό σου. Και γρήγορα μάλιστα. Αλλά δε θα έχεις δει ότι υπάρχει κόσμος τριγύρω. Ότι δεν είσαι μόνος σ' αυτό το δρόμο. Ότι υπάρχουν σπίτια, υπάρχουν δέντρα, υπάρχουν πουλιά, υπάρχουν και άνθρωποι...

Ο δεύτερος είναι να κοιτάς μπροστά. Έτσι βλέπεις ότι υπάρχει ζωή, ότι υπάρχει κίνηση, ότι κάτι γίνεται! Βλέπεις τον παλμό της κοινωνίας, τον παλμό της φύσης. Βλέπεις το τώρα, το παρόν. Θα δεις την ομορφιά και την ασχήμια του κόσμου. Δέντρα, καταπράσινα μα και καμένα. Ανθρώπους, όμορφους και άσχημους. Σπίτια νεοκλασικά μα και πολυκατοικίες.

Ο τρίτος είναι να κοιτάς ψηλά. Πάνω από τα σπίτια. Πάνω από το μπόι σου! Εκεί θα δεις άλλα πράγματα... Θα δεις τον ουρανό. Θα δεις τα σύννεφα, θα δεις τη βροχή να 'ρχεται. Θα δεις το μέλλον. Θα μπορέσεις να το ονειρευτείς και με τη σκέψη να το πιάσεις, να το κάνεις δικό σου, χτήμα σου.

Την επόμενη φορά που θα βρεθείς λοιπόν στο δρόμο, κοίτα ψηλά και χαμογέλα! Μάλλον το ίδιο θα κάνω κι εγώ...

Οι όψεις της αλήθειας

Πολλές φορές, έχει μεγαλύτερη σημασία ο τρόπος που εκφέρεις ένα μήνυμα παρά το ίδιο το μήνυμα...

Ένα τραγούδι του Μ. Χιώτη σε διασκευή από τα Υπόγεια Ρεύματα...