Χρόνια καλά

Για όλους εμάς που σήμερα γιορτάζει κάποιος οικείος μας, είναι μέρα γιορτής.
Για μια οικογένεια σήμερα, είναι ημέρα πένθους.

Πέντε χρόνια από το θάνατο του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου.

...Από τις σφαίρες αμετανόητων δολοφόνων...

Ξανά: όποιος θεωρεί πως η ζωή του άλλου έχει μικρότερη αξία από τη δική του, είναι εντελώς ξένος προς εμένα. Είτε ο άλλος είναι παιδί είτε ενήλικας, είτε είναι χρυσαυγίτης, δεξιός ή αριστερός, είτε είναι το θύμα ή ο θύτης.

Θέση

Μάλλον ήρθε ο καιρός καθένας να πάρει ξεκάθαρη θέση.

Η επίπλαστη αφθονία της περασμένης δεκαετίας διήφθειρε την ελληνική κοινωνία και η συνοχή έχει διαρραγεί. Ανεπανόρθωτα; Ίσως.
Στο χέρι μας είναι να ξαναδώσουμε νόημα στις λέξεις: σεβασμός, αλληλεγγύη, ανθρωπιά.
Πλημμυρίσαμε σημαίνοντα και στέρεψαν τα σημαινόμενα. Ο περιφερόμενος βερμπαλισμός είναι κι αυτός σημείο των καιρών.

Από τη δολοφονία του Γρηγορόπουλου το 2008 είχε αρχίσει να εκδηλώνεται η αρρώστια. Τα συμπτώματα υπήρχαν από τις αρχές τις δεκαετίας. Στον καιρό της αφθονίας, εκκολάφτηκε το μικρόβιο. Στον καιρό της κρίσης, βρήκε αδύναμο το σώμα της κοινωνίας και επιτέθηκε. Οι άμυνες πενιχρές. Ο μπάτσος, επειδή νομίζει ότι είναι η εξουσία, σημαδεύει και πυροβολεί. Το 2009 ο ασθενής πέφτει στο κρεβάτι. Δεν ήταν ποτέ καλά αλλά τα φάρμακα του πρόσφεραν μια ψευδαίσθηση ευτυχίας. Νεκροί τρεις υπάλληλοι τράπεζας. Ο διευθυντής είπε πορεία είναι, θα περάσει. Κρίση είναι, θα περάσει. Ζωή ήταν και πέρασε. Καταλήψεις, αποχές, απεργίες, διαδηλώσεις. Απλά σημαίνοντα πλέον. Το 2012 η Χρυσή Αυγή μπαίνει στη Βουλή. Ο φασισμός, ο ρατσισμός, η ξενοφοβία, τα πιο σκοτεινά ένστικτα, βρίσκουν πολιτική εκπροσώπηση. Είμαστε έθνος ανώτερο. Είμαστε έθνος μοναδικό. Είμαστε ο περιούσιος λαός. Μετανάστες  δολοφονούνται σιωπηρά. Γυναίκες δέρνονται μπροστά στον τηλεοπτικό φακό. Πολιτικοί λιντσάρονται και λοιδορούνται. Το 2013 φέρνει ένα νεκρό ακόμα. Ήτανε λέει αντιεξουσιαστής.

Ο επόμενος θα είναι κομμουνιστής. Ο επόμενος θα είναι δημοκράτης. Ο επόμενος θα είναι χοντρός. Ο επόμενος θα είναι κοντός. Ο επόμενος θα είναι ο άλλος. Κι αυτός ο άλλος θα είσαι εσύ. Είτε τους ψήφισες, είτε όχι. Είτε τους υποστηρίζεις, είτε όχι. Είτε τους αποδέχεσαι, είτε όχι.

Όποιος θεωρεί πως η ζωή του άλλου έχει μικρότερη αξία από τη δική του, είναι εντελώς ξένος προς εμένα. Πορεύτηκα ως θιασώτης του διαφορετικού. Δεν υπάρχουν κάθετοι διαχωρισμοί: Το Α είναι χειρότερο από το Β. Τους επινοήσαμε για να είμαστε το Β. Υπάρχουν μόνο οριζόντιοι: Το Α είναι διαφορετικό από το Β. Μην πιστεύοντας σε μετά θάνατον ζωή και μετενσάρκωση, θα πεθάνω μια μέρα με μοναδικό παράπονο πως έζησα ως ένας μόνον άνθρωπος, πως είδα την πραγματικότητα μόνο μέσα από δυο μάτια. Μπορεί να υπάρχει μία πραγματικότητα, αλλά η αντίληψη της πραγματικότητας είναι μοναδική για κάθε μοναδικό άνθρωπο. Μη μπορώντας να υπερβώ το εμπόδιο αυτό, τουλάχιστον προσπαθώ να προσεγγίσω την αντίληψη της πραγματικότητας του άλλου. Ποια είναι άραγε η δική του αλήθεια;

Πριν απορρίψεις λοιπόν το Α, γνώρισέ το και στοχάσου. Μπορείς άραγε να κερδίσεις απ' αυτή τη διαφορετικότητα;

(Το κείμενο αυτό γράφτηκε εν πλω μερικές μέρες πριν, πριν από την εξάρθρωση της Χ.Α.. Μπορεί το οικοδόμημα του μίσους να καταρρέει αλλά τα δομικά υλικά είναι ακόμα εδώ...)

Τα βασικά

Δυο βασικές αρχές χαράζουν πορεία τα τελευταία χρόνια:

1. Στοχασμός πάνω στην ύπαρξη:
   
   Φεύγει η ζωή και χάνεται
   και δε γιαγέρνει φως μου
   κι εσύ θαρρείς πως θα γενείς
   κατακτητής του κόσμου
   
2. Στοχασμός πάνω στην κοινωνία:
   
   Την πέτρα της υπομονής
   βάνε πάντα θεμέλιο
   κι ό,τι μου πεις με το θυμό
   πες μου το με το γέλιο

Υπερασπίζομαι την Αναρχία

Μη με σταματάς. Ονειρεύομαι.
Ζήσαμε σκυμμένοι αιώνες αδικίας.
Αιώνες μοναξιάς.
Τώρα μη. Μη με σταματάς.
Τώρα κι εδώ για πάντα και παντού.
Ονειρεύομαι ελευθερία.
Μέσα απ' του καθένα
την πανέμορφη ιδιαιτερότητα
ν' αποκαταστήσουμε
του Σύμπαντος την Αρμονία.
Ας παίξουμε. Η γνώση είναι χαρά.
Δεν είναι επιστράτευση απ' τα σχολεία
Ονειρεύομαι γιατί αγαπώ.
Μεγάλα όνειρα στον ουρανό.
Εργάτες με δικά τους εργοστάσια
συμβάλουν στην παγκόσμια σοκολατοποιία.
Ονειρεύομαι γιατί ΞΕΡΩ και ΜΠΟΡΩ.
Οι τράπεζες γεννάνε τους «ληστές».
Οι φυλακές τους «τρομοκράτες»
Η μοναξιά τους «απροσάρμοστους».
Το προϊόν την «ανάγκη»
Τα σύνορα τους στρατούς
Όλα η ιδιοχτησία.
Βία γεννάει η Βία.
Μη ρωτάς. Μη με σταματάς.
Είναι τώρα ν' αποκαταστήσουμε
του ηθικού δικαίου την υπέρτατη πράξη.
Να κάνουμε ποίημα τη Ζωή.
Και τη Ζωή πράξη.
Είναι ένα όνειρο που μπορώ μπορώ μπορώ
Σ' ΑΓΑΠΩ
και δεν με σταματάς δεν ονειρεύομαι. Ζω.
Απλώνω τα χέρια
στον Ερωτά στην αλληλεγγύη
στην Ελευθερία.
Όσες φορές χρειαστεί κι απ' την αρχή.
Υπερασπίζομαι την ΑΝΑΡΧΙΑ.

Κατερίνα Γώγου

Ήθελα

Ήθελα, λέει, μια φορά, να 'σαι εσύ τ' αμόνι,

κι εγώ το σφυρί.

Πλάνες

Λέει η Αρετούσα, συνομιλώντας με τη Νένα της, στον "Ερωτόκριτο":

Παιγνίδι μας εφαίνεται, ‘τό δούμε φουσκωμένη
από μακρά τη θάλασσα, κι άγρια, και θυμωμένη,
με κύματα άσπρα και θολά, βρυγιά ανακατωμένα,
και τα χαράκια όντε κτυπούν κι αφρίζουν έναν ένα.
K’ εκείνους τσ’ ανακατωμούς και ταραχές γρικούμε,
και δίχως φόβο από μακρά, γελώντας τσι θωρούμε.
Mα κείνος που στα βάθη της είναι και κιντυνεύγει,
και να γλιτώσει απ’ τη σκληρά, ξετρέχει και γυρεύγει,
αυτός κατέχει να σου πει κι απόκριση να δώσει,
ίντά ’ναι ο φόβος του γιαλού, αν είναι και γλιτώσει,
και των κυμάτω’ ο πόλεμος, και των ανέμω’ η μάχη.
Kαι δε γνωρίζει το κακό κιανείς, α’ δεν του λάχει.

Στο απόσπασμα, η Αρετούσα παραλληλίζει τον έρωτα που την κρίνει με τη θάλασσα αλλά εγώ αγαπώ ιδιαίτερα το συγκεκριμένο απόσπασμα για τον τελευταίο του στίχο:

"Kαι δε γνωρίζει το κακό κιανείς, α’ δεν του λάχει."

Πόσες φορές άραγε δεν πιστέψαμε το ακριβώς αντίθετο;
Ότι έχουμε δηλαδή την εμπειρία χωρίς να έχουμε το βίωμα...
Πλάνη οικτρή...

Εντροπία

Περνάει ο καιρός.
Καμιά φορά, στρέφω πίσω το κεφάλι κι αντικρίζω την κατηφόρα.
Πόσο δελεαστικό να παρασυρθείς από την εντροπία;
Γυρίζω γρήγορα το κεφάλι μπροστά και συνεχίζω την ανάβαση.
Περνάει ο καιρός.