Ένα έξοχο απόσπασμα από το "Ο φτωχούλης του Θεού" του Ν. Καζαντζάκη, ένα κατά τα άλλα αφόρητα ανιαρό βιβλίο:
"Εγώ έχω μια γειτόνισσα στο χωριό, την κυρα-Καρολίνα, καλή της ώρα! νταρντάνα, διπλοκάπουλη, μ' ένα σωρό παιδιά. Μια μέρα, ξέρεις τι μου 'πε; [...] Κουμπάρε [...], κάμε το χατίρι του ενός, κάμε το χατίρι του αλλουνού, δεν έκαμα με τον άντρα μου παιδιά!"
Τρίτη 14 Δεκεμβρίου 2010
BBC Jody McIntyre interview
Από τον old-boy.
Αυτό που είναι πιο εκνευριστικό ακόμα και από την κτηνώδη βία είναι η προπαγάνδα του BBC (censored).
Δευτέρα 13 Δεκεμβρίου 2010
Τη νύχτα που χάθηκαν τ' αστέρια
Είδαμε και μας άρεσε, μας άρεσε πάρα πολύ, το "Τη νύχτα που χάθηκαν τ' αστέρια", γαλλιστί "La Rafle"
Δεν κατάλαβα και ίσως να μην καταλάβω ποτέ πώς κάποιος μπορεί να είναι πρώτα Γερμανός, Γάλλος, Εβραίος, ιθαγενής, μετανάστης, πλούσιος, φτωχός, και ύστερα άνθρωπος.
Δεν κατάλαβα και ίσως να μην καταλάβω ποτέ πώς κάποιος μπορεί να είναι πρώτα Γερμανός, Γάλλος, Εβραίος, ιθαγενής, μετανάστης, πλούσιος, φτωχός, και ύστερα άνθρωπος.
Δευτέρα 6 Δεκεμβρίου 2010
Μνημόσυνα
Η μνήμη δε μπορεί να συντηρείται σαν είδος μουσειακό, ως αντικείμενο μελέτης και θαυμασμού.
Η μνήμη πρέπει να πραγματώνεται ως εμπειρία, να ενσωματώνεται στην αντίληψη και να μετουσιώνεται σε αλλαγή.
Αναρωτιέμαι συχνά πώς και γιατί οι λέξεις χάνουν το νόημά τους και εξακολουθούν να αξιώνουν τιμή ενώ δεν έχουν πλέον καμιά αξία.
Αλλαγή, μεταρρύθμιση.
Απεργία, διαδήλωση, συλλαλητήριο.
Κενό καινό ή καινό κενό;
Η μνήμη πρέπει να πραγματώνεται ως εμπειρία, να ενσωματώνεται στην αντίληψη και να μετουσιώνεται σε αλλαγή.
Αναρωτιέμαι συχνά πώς και γιατί οι λέξεις χάνουν το νόημά τους και εξακολουθούν να αξιώνουν τιμή ενώ δεν έχουν πλέον καμιά αξία.
Αλλαγή, μεταρρύθμιση.
Απεργία, διαδήλωση, συλλαλητήριο.
Κενό καινό ή καινό κενό;
Πέμπτη 2 Δεκεμβρίου 2010
Χαμογέλα ρε! Τι σου ζητάνε...
Λόγω ανειλημμένων υποχρεώσεων και πιεστικών προθεσμιών, αναβάλω αυτές τις μέρες τους στοχασμούς μου και επιζητώ μόνο το χαμόγελο...
"Είναι κι άλλοι σαν κι εμένα, είναι κι άλλοι σαν κι εμάς.
Θα τους δεις μέσα στα τρένα να γελάνε όταν γελάς."
PS. Η ανάρτηση μαντινάδων μεταφέρθηκε στον tweety μου. Ευελπιστώ να κελαηδάω μια μαντινάδα την ημέρα... Μου ταιριάζει περισσότερο το format...
Τετάρτη 24 Νοεμβρίου 2010
Heavy tails
Διάβασα αυτό το άρθρο στο IEEE Spectrum και μου φάνηκε ιδιαίτερα ενδιαφέρον.
Πέρα από το μαθηματικό ζήτημα που θίγει, δείχνει ουσιαστικά και τον τρόπο που εκπαιδεύτηκε η ανθρωπότητα να σκέφτεται τα τελευταία εκατό περίπου χρόνια, τα χρόνια της οργιώδους επιστημονικής, τεχνολογικής αλλά και οικονομικής ανάπτυξης. Με μέσους όρους και κανονικές κατανομές.
Πέρα από το μαθηματικό ζήτημα που θίγει, δείχνει ουσιαστικά και τον τρόπο που εκπαιδεύτηκε η ανθρωπότητα να σκέφτεται τα τελευταία εκατό περίπου χρόνια, τα χρόνια της οργιώδους επιστημονικής, τεχνολογικής αλλά και οικονομικής ανάπτυξης. Με μέσους όρους και κανονικές κατανομές.
Σάββατο 20 Νοεμβρίου 2010
Συμπτώσεις
Η εικόνα, μαζί με τη συνοδεύουσα λεζάντα, από το βιβλίο μαθητή της Ιστορίας του νεότερου και σύγχρονου κόσμου Γ' Γενικού Λυκείου - Δ΄Εσπερινού Λυκείου (Γενικής Παιδείας) (σελ. 61)
Ξεφύλλιζα το βιβλίο σήμερα το πρωί, στο 2ο Πειραματικό ΓΕΛ Αθηνών. Προς στιγμήν νόμισα ότι απεικόνιζε κάποιον άλλον. Μετά διάβασα τη λεζάντα και κατάλαβα. Αν "η ιστορία δεν επαναλαμβάνεται παρά μόνο σαν φάρσα", κάποιος έχει γαμηθεί στα γέλια με την πάρτη μας.
Πέμπτη 18 Νοεμβρίου 2010
Δικαιολογίες
"Δεν ελπίζω τίποτα,
δεν φοβάμαι τίποτα,
είμαι λεύτερος"
Όταν δεν ελπίζεις και δε φοβάσαι τίποτα, είσαι λεύτερος και καταρρίπτεις κάθε περιορισμό. Όντας, όμως, λεύτερος έχεις και την ευθύνη της ελευθερίας, δεν έχεις πλέον καμία δικαιολογία να στηριχτείς.
Και πολλές φορές οι δικαιολογίες και τα υποστυλώματα είναι περισσότερο αναγκαία από την ελευθερία...
δεν φοβάμαι τίποτα,
είμαι λεύτερος"
Όταν δεν ελπίζεις και δε φοβάσαι τίποτα, είσαι λεύτερος και καταρρίπτεις κάθε περιορισμό. Όντας, όμως, λεύτερος έχεις και την ευθύνη της ελευθερίας, δεν έχεις πλέον καμία δικαιολογία να στηριχτείς.
Και πολλές φορές οι δικαιολογίες και τα υποστυλώματα είναι περισσότερο αναγκαία από την ελευθερία...
Τετάρτη 17 Νοεμβρίου 2010
Κυριακή 14 Νοεμβρίου 2010
Voltaire - La Bastille
...
Me voici donc en ce lieu de détresse,
Embastillé, logé fort à l’étroit,
Ne dormant point, buvant chaud, mangeant froid,
Trahi de tous, même de ma maîtresse.
...
...
Έτσι, είμαι εδώ σ' αυτόν τον τόπο της αγωνίας,
Φυλακισμένος, κρατούμενος στο κελί,
Χωρίς ίχνος ύπνου, πίνοντας ζεστό, τρώγοντας κρύο,
Προδομένος απ' όλους, ακόμα κι από την ερωμένη μου.
...
Me voici donc en ce lieu de détresse,
Embastillé, logé fort à l’étroit,
Ne dormant point, buvant chaud, mangeant froid,
Trahi de tous, même de ma maîtresse.
...
...
Έτσι, είμαι εδώ σ' αυτόν τον τόπο της αγωνίας,
Φυλακισμένος, κρατούμενος στο κελί,
Χωρίς ίχνος ύπνου, πίνοντας ζεστό, τρώγοντας κρύο,
Προδομένος απ' όλους, ακόμα κι από την ερωμένη μου.
...
Πέμπτη 11 Νοεμβρίου 2010
Σχετικότητα
Περπατώντας κάποια στιγμή αναλογιζόμουν το παράδοξο των διδύμων που προκύπτει από την Ειδική Θεωρία της Σχετικότητας.
Το σκηνικό του προβλήματος έχει ως εξής:
Ζουν στον πλανήτη Γη δυο δίδυμοι αδελφοί. Μια μέρα, ο ένας μπαίνει σ' ένα διαστημόπλοιο και φεύγει από τη Γη, ταξιδεύοντας με ταχύτητα κοντά στην ταχύτητα του φωτός. Όταν τελειώνει το ταξίδι του και επιστρέφει στη Γη, βρίσκει το δίδυμο αδερφό του πολύ πιο γερασμένο από τον ίδιο.
Φυσικά, ο αδερφός που τον υποδέχεται στη Γη είναι μάλλον απογοητευμένος! Τον άτιμο, πώς τα κατάφερε έτσι; Σαν να μην πέρασε ούτε μέρα από πάνω του! Αλλά κι ο αδερφός που έφυγε απορεί, πώς γέρασε έτσι; Ούτε μια μέρα δεν έλειψα!
Το ερώτημα που προκύπτει όμως είναι αν ο δίδυμος που ταξίδεψε με το διαστημόπλοιο έζησε στην πραγματικότητα περισσότερο από το δίδυμο αδερφό του που έζησε στη Γη. Η οδυνηρή απάντηση είναι πως όχι... Δεν έζησε περισσότερο. Έζησε μόνο μια μέρα αλλά για τον αδερφό που έμεινε στη Γη αυτή η μια μέρα φάνηκε σαν να ήταν πολλά χρόνια. Στο δικό του σύστημα αναφοράς, όπως θα έλεγαν και οι φίλοι μας οι φυσικοί, η μία αυτή μέρα αντιστοιχεί σε πολλά χρόνια. Εξ' ου και σχετικότητα.
Συνεχίζοντας το συλλογισμό της προηγούμενης ανάρτησης, αντιλαμβάνομαι ότι ο καθένας έχει ένα δικό του σύστημα αναφοράς πάνω στο οποίο μετράει τα μέτρα της ζωής του. Κι όταν σ' αυτό το σύστημα αναφοράς προσπαθεί να μετρήσει τη ζωή άλλων ανθρώπων και να αξιολογήσει τα συναισθήματα και τις σκέψεις τους, θα πρέπει να λαμβάνει υπόψη του αυτή τη σχετικότητα, ότι ο άλλος έχει ίσως ένα διαφορετικό σύστημα αναφοράς...
PS: Ακούω αυτή τη στιγμή στο Μελωδία το Μάνο να τραγουδάει το "Ήρθε βοριάς, ήρθε νοτιάς". Η φωνή του με ταξιδεύει πάντα σε καλοκαίρια περασμένα, στη ζεστασιά μιας αγκαλιάς αλλοτινής.
Το σκηνικό του προβλήματος έχει ως εξής:
Ζουν στον πλανήτη Γη δυο δίδυμοι αδελφοί. Μια μέρα, ο ένας μπαίνει σ' ένα διαστημόπλοιο και φεύγει από τη Γη, ταξιδεύοντας με ταχύτητα κοντά στην ταχύτητα του φωτός. Όταν τελειώνει το ταξίδι του και επιστρέφει στη Γη, βρίσκει το δίδυμο αδερφό του πολύ πιο γερασμένο από τον ίδιο.
Φυσικά, ο αδερφός που τον υποδέχεται στη Γη είναι μάλλον απογοητευμένος! Τον άτιμο, πώς τα κατάφερε έτσι; Σαν να μην πέρασε ούτε μέρα από πάνω του! Αλλά κι ο αδερφός που έφυγε απορεί, πώς γέρασε έτσι; Ούτε μια μέρα δεν έλειψα!
Το ερώτημα που προκύπτει όμως είναι αν ο δίδυμος που ταξίδεψε με το διαστημόπλοιο έζησε στην πραγματικότητα περισσότερο από το δίδυμο αδερφό του που έζησε στη Γη. Η οδυνηρή απάντηση είναι πως όχι... Δεν έζησε περισσότερο. Έζησε μόνο μια μέρα αλλά για τον αδερφό που έμεινε στη Γη αυτή η μια μέρα φάνηκε σαν να ήταν πολλά χρόνια. Στο δικό του σύστημα αναφοράς, όπως θα έλεγαν και οι φίλοι μας οι φυσικοί, η μία αυτή μέρα αντιστοιχεί σε πολλά χρόνια. Εξ' ου και σχετικότητα.
Συνεχίζοντας το συλλογισμό της προηγούμενης ανάρτησης, αντιλαμβάνομαι ότι ο καθένας έχει ένα δικό του σύστημα αναφοράς πάνω στο οποίο μετράει τα μέτρα της ζωής του. Κι όταν σ' αυτό το σύστημα αναφοράς προσπαθεί να μετρήσει τη ζωή άλλων ανθρώπων και να αξιολογήσει τα συναισθήματα και τις σκέψεις τους, θα πρέπει να λαμβάνει υπόψη του αυτή τη σχετικότητα, ότι ο άλλος έχει ίσως ένα διαφορετικό σύστημα αναφοράς...
PS: Ακούω αυτή τη στιγμή στο Μελωδία το Μάνο να τραγουδάει το "Ήρθε βοριάς, ήρθε νοτιάς". Η φωνή του με ταξιδεύει πάντα σε καλοκαίρια περασμένα, στη ζεστασιά μιας αγκαλιάς αλλοτινής.
Σάββατο 16 Οκτωβρίου 2010
Μέτρα
Αντιγράφω τις πρώτες, πασίγνωστες, φράσεις από την εισαγωγή της Ασκητικής του Νίκου Καζαντζάκη:
"Ερχόμαστε από μια σκοτεινή άβυσσο. Καταλήγουμε σε μια σκοτεινή άβυσσο. Το μεταξύ φωτεινό διάστημα το λέμε Ζωή. Ευτύς ως γεννηθούμε, αρχίζει κι η επιστροφή. Ταυτόχρονα με το ξεκίνημα κι ο γυρισμός. Κάθε στιγμή πεθαίνουμε. Γι' αυτό πολλοί διαλάλησαν: Σκοπός της ζωής είναι ο θάνατος.
Μα κι ευτύς ως γεννηθούμε, αρχίζει κι η προσπάθεια να δημιουργήσουμε, να συνθέσουμε, να κάμουμε την ύλη ζωή. Κάθε στιγμή γεννιούμαστε. Γι' αυτό πολλοί διαλάλησαν: Σκοπός της εφήμερης ζωής είναι η αθανασία."
Μέσα στο συνονθύλευμα των σκέψεων των τελευταίων ημερών, αναρωτιέμαι αν οι μετρικές που έχουμε επινοήσει για να μετράμε τη ζωή μας, ευτυχία, επιτυχία, υστεροφημία, μπορούν να αντιπροσωπεύσουν κάποια αλήθεια, δεδομένου του εφήμερου της ζωής. Ίσως, εντέλει, όλα αυτά να είναι ένα κοινωνικό placebo, η διαδικασία της φυσικής επιλογής για την εξέλιξη των ανθρωπίνων κοινωνιών.
"Ερχόμαστε από μια σκοτεινή άβυσσο. Καταλήγουμε σε μια σκοτεινή άβυσσο. Το μεταξύ φωτεινό διάστημα το λέμε Ζωή. Ευτύς ως γεννηθούμε, αρχίζει κι η επιστροφή. Ταυτόχρονα με το ξεκίνημα κι ο γυρισμός. Κάθε στιγμή πεθαίνουμε. Γι' αυτό πολλοί διαλάλησαν: Σκοπός της ζωής είναι ο θάνατος.
Μα κι ευτύς ως γεννηθούμε, αρχίζει κι η προσπάθεια να δημιουργήσουμε, να συνθέσουμε, να κάμουμε την ύλη ζωή. Κάθε στιγμή γεννιούμαστε. Γι' αυτό πολλοί διαλάλησαν: Σκοπός της εφήμερης ζωής είναι η αθανασία."
Μέσα στο συνονθύλευμα των σκέψεων των τελευταίων ημερών, αναρωτιέμαι αν οι μετρικές που έχουμε επινοήσει για να μετράμε τη ζωή μας, ευτυχία, επιτυχία, υστεροφημία, μπορούν να αντιπροσωπεύσουν κάποια αλήθεια, δεδομένου του εφήμερου της ζωής. Ίσως, εντέλει, όλα αυτά να είναι ένα κοινωνικό placebo, η διαδικασία της φυσικής επιλογής για την εξέλιξη των ανθρωπίνων κοινωνιών.
Δευτέρα 11 Οκτωβρίου 2010
Πρώτη Αγάπη & Σφυροχάμπιολο
Η πρώτη αγάπη στην καρδιά
πολλά σημάδια αφήνει
γιατί είν' αρχή κι ο έρωντας
αμάλαγη τη βρίνει
Πρώτο μου ταίρι άμα σε ιδώ
κάνει η καρδιά μου στάση
και τζοπηδούνε οι θύμησες
στου νου το χοροστάσι
Μια ιδιαίτερη αγάπη τελευταίως στα πνευστά όργανα της κρητικής μουσικής, με τα οποία ομολογώ δεν είχα σχεδόν καμία επαφή μέχρι προσφάτως. Σφυροχάμπιολο, γιατί δεν υπάρχει έγχορδο να βγάζει τόσο γλυκό ήχο, σα χάδι. Ασκομαντούρα, γιατί ο οξύς ήχος της μπορεί να αποδώσει την ένταση, την εσωτερική μάχη, τη δυναμική συμβίωση του συνόλου με το εγώ.
πολλά σημάδια αφήνει
γιατί είν' αρχή κι ο έρωντας
αμάλαγη τη βρίνει
Πρώτο μου ταίρι άμα σε ιδώ
κάνει η καρδιά μου στάση
και τζοπηδούνε οι θύμησες
στου νου το χοροστάσι
Μια ιδιαίτερη αγάπη τελευταίως στα πνευστά όργανα της κρητικής μουσικής, με τα οποία ομολογώ δεν είχα σχεδόν καμία επαφή μέχρι προσφάτως. Σφυροχάμπιολο, γιατί δεν υπάρχει έγχορδο να βγάζει τόσο γλυκό ήχο, σα χάδι. Ασκομαντούρα, γιατί ο οξύς ήχος της μπορεί να αποδώσει την ένταση, την εσωτερική μάχη, τη δυναμική συμβίωση του συνόλου με το εγώ.
Τρίτη 5 Οκτωβρίου 2010
Κυριακή 3 Οκτωβρίου 2010
Σαν Σήμερα εν έτει 1993
Καμιά φορά ανοίγει η πόρτα σίγα σιγά και μπαίνεις.
Φοράς άσπρο κάτασπρο κουστούμι και λινά παπούτσια.
Σκύβεις βάζεις στοργικά στη χούφτα μου 72 φράγκα και φεύγεις.
Έχω μείνει στη θέση που μ' άφησες για να με ξαναβρείς.
Όμως πρέπει νά 'χει περάσει πολύς καιρός γιατί τα νύχια μου μακρύνανε κι οι φίλοι με φοβούνται.
Κάθε μέρα μαγειρεύω πατάτες.
Έχω χάσει την φαντασία μου.
Κι όταν ακούω "Κατερίνα" τρομάζω.
Νομίζω πως πρέπει να καταδώσω κάποιον.
Έχω φυλάξει κάτι αποκόμματα
με κάποιον που λέγανε πως είσαι συ.
Ξέρω πως λένε ψέματα οι εφημερίδες,
γιατί γράψανε πως σου ρίξανε στα πόδια.
Ξέρω πως ποτέ δε σημαδεύουνε στα πόδια.
Στο μυαλό είναι ο Στόχος,
το νου σου ε;
Φοράς άσπρο κάτασπρο κουστούμι και λινά παπούτσια.
Σκύβεις βάζεις στοργικά στη χούφτα μου 72 φράγκα και φεύγεις.
Έχω μείνει στη θέση που μ' άφησες για να με ξαναβρείς.
Όμως πρέπει νά 'χει περάσει πολύς καιρός γιατί τα νύχια μου μακρύνανε κι οι φίλοι με φοβούνται.
Κάθε μέρα μαγειρεύω πατάτες.
Έχω χάσει την φαντασία μου.
Κι όταν ακούω "Κατερίνα" τρομάζω.
Νομίζω πως πρέπει να καταδώσω κάποιον.
Έχω φυλάξει κάτι αποκόμματα
με κάποιον που λέγανε πως είσαι συ.
Ξέρω πως λένε ψέματα οι εφημερίδες,
γιατί γράψανε πως σου ρίξανε στα πόδια.
Ξέρω πως ποτέ δε σημαδεύουνε στα πόδια.
Στο μυαλό είναι ο Στόχος,
το νου σου ε;
Κυριακή 19 Σεπτεμβρίου 2010
Πρωινό Τσιγάρο
Χαράζει η μέρα και η πόλη έχει ρεπό
στη γειτονιά μας καπνίζει ένα φουγάρο
κι εγώ σε ζητάω σαν πρωινό τσιγάρο
και σαν καφέ πικρό και σαν καφέ πικρό
Άδειοι οι δρόμοι δε φάνηκε ψυχή
και το φεγγάρι μόλις χάθηκε στη Δύση
και γω σε γυρεύω σαν μοιραία λύση
και σαν Ανατολή και σαν Ανατολή
Βγήκε ο ήλιος το ράδιο διαπασών
μ' ένα χασάπικο που κλαίει για κάποιον Τάσο
κι εγώ σε ποντάρω κι ύστερα πάω πάσο
σ' ένα καρέ τυφλών σ' ένα καρέ τυφλών
στη γειτονιά μας καπνίζει ένα φουγάρο
κι εγώ σε ζητάω σαν πρωινό τσιγάρο
και σαν καφέ πικρό και σαν καφέ πικρό
Άδειοι οι δρόμοι δε φάνηκε ψυχή
και το φεγγάρι μόλις χάθηκε στη Δύση
και γω σε γυρεύω σαν μοιραία λύση
και σαν Ανατολή και σαν Ανατολή
Βγήκε ο ήλιος το ράδιο διαπασών
μ' ένα χασάπικο που κλαίει για κάποιον Τάσο
κι εγώ σε ποντάρω κι ύστερα πάω πάσο
σ' ένα καρέ τυφλών σ' ένα καρέ τυφλών
Τετάρτη 15 Σεπτεμβρίου 2010
Ο τελευταίος πειρασμός
Ένα ενδιαφέρον απόσπασμα από τον πρόλογο του Καζαντζάκη στον "Τελευταίο Πειρασμό":
"Η κάθε στιγμή του Χριστού είναι αγώνας και νίκη. Νίκησε την ακαταμάχητη γοητεία της απλής ανθρώπινης χαράς, νίκησε τους πειρασμούς, μετουσίωνε ολοένα τη σάρκα σε πνεύμα κι ανηφόριζε, έφτασε στην κορφή του Γολγοθά, ανέβηκε στο Σταυρό.
Μα κι εκεί ο αγώνας του δεν τέλειωσε, απάνω στο Σταυρό τον περίμενε ο Πειρασμός, ο Τελευταίος Πειρασμός. Σε μια βίαιη αστραπή άπλωσε το πνεύμα του Πονηρού μπροστά από τα λιποθυμισμένα μάτια του Σταυρωμένου το πλανερό δράμα μιας γαλήνιας, ευτυχισμένης ζωής· είχε πάρει, λέει, έτσι του φάνηκε, τον εύκολο, στρωτό δρόμο του ανθρώπου, είχε παντρευτεί, είχε κάμει παιδιά, τον αγαπούσαν και τον τιμούσαν οι άνθρωποι, και τώρα, γέρος πια, κάθονταν στο κατώφλι του σπιτιού του, θυμόταν τις λαχτάρες της νιότης του και χαμογελούσε ευχαριστημένος, τι καλά, τι φρόνιμα που έκαμε και πήρε το δρόμο του ανθρώπου, και τι παραφροσύνη ήταν εκείνη να θέλει, λέει, να σώσει τον κόσμο. Τι χαρά που γλίτωσε από τις κακουχίες, το μαρτύριο και το Σταυρό!
Να ποιος ήταν ο τελευταίος πειρασμός που ήρθε, σε μιαν αστραπή, να ταράξει τις στερνές στιγμές του Σωτήρα.
Μα ολομεμιάς τίναξε ο Χριστός το κεφάλι, άνοιξε τα μάτια, είδε, όχι, όχι, δεν πρόδωκε, δόξα σοι ο Θεός, δε λιποτάχτησε, εξετέλεσε την αποστολή που του μπιστεύτηκε ο Θεός, δεν παντρεύτηκε, δεν έζησε ευτυχισμένος, έφτασε στην κορυφή της θυσίας, βρίσκεται καρφωμένος απάνω στο Σταυρό. Έκλεισε τα μάτια του ευτυχισμένος, και τότε ακούστηκε θριαμβευτικιά η κραυγή: «Τετέλεσται». Δηλαδή τέλεψα το χρέος μου, σταυρώθηκα, δεν έπεσα στον πειρασμό."
Ένας βαθύτατα θρησκευόμενος δάσκαλος που κάποιοι ανόητοι σύγχρονοί του τον αποκάλεσαν άθεο ή αιρετικό. Γιατί; Γιατί ήθελε ένα Θεό αγωνιζόμενο και όχι ένα Θεό να οδεύει σαν άβουλο πρόβατο στη σφαγή.
"Η κάθε στιγμή του Χριστού είναι αγώνας και νίκη. Νίκησε την ακαταμάχητη γοητεία της απλής ανθρώπινης χαράς, νίκησε τους πειρασμούς, μετουσίωνε ολοένα τη σάρκα σε πνεύμα κι ανηφόριζε, έφτασε στην κορφή του Γολγοθά, ανέβηκε στο Σταυρό.
Μα κι εκεί ο αγώνας του δεν τέλειωσε, απάνω στο Σταυρό τον περίμενε ο Πειρασμός, ο Τελευταίος Πειρασμός. Σε μια βίαιη αστραπή άπλωσε το πνεύμα του Πονηρού μπροστά από τα λιποθυμισμένα μάτια του Σταυρωμένου το πλανερό δράμα μιας γαλήνιας, ευτυχισμένης ζωής· είχε πάρει, λέει, έτσι του φάνηκε, τον εύκολο, στρωτό δρόμο του ανθρώπου, είχε παντρευτεί, είχε κάμει παιδιά, τον αγαπούσαν και τον τιμούσαν οι άνθρωποι, και τώρα, γέρος πια, κάθονταν στο κατώφλι του σπιτιού του, θυμόταν τις λαχτάρες της νιότης του και χαμογελούσε ευχαριστημένος, τι καλά, τι φρόνιμα που έκαμε και πήρε το δρόμο του ανθρώπου, και τι παραφροσύνη ήταν εκείνη να θέλει, λέει, να σώσει τον κόσμο. Τι χαρά που γλίτωσε από τις κακουχίες, το μαρτύριο και το Σταυρό!
Να ποιος ήταν ο τελευταίος πειρασμός που ήρθε, σε μιαν αστραπή, να ταράξει τις στερνές στιγμές του Σωτήρα.
Μα ολομεμιάς τίναξε ο Χριστός το κεφάλι, άνοιξε τα μάτια, είδε, όχι, όχι, δεν πρόδωκε, δόξα σοι ο Θεός, δε λιποτάχτησε, εξετέλεσε την αποστολή που του μπιστεύτηκε ο Θεός, δεν παντρεύτηκε, δεν έζησε ευτυχισμένος, έφτασε στην κορυφή της θυσίας, βρίσκεται καρφωμένος απάνω στο Σταυρό. Έκλεισε τα μάτια του ευτυχισμένος, και τότε ακούστηκε θριαμβευτικιά η κραυγή: «Τετέλεσται». Δηλαδή τέλεψα το χρέος μου, σταυρώθηκα, δεν έπεσα στον πειρασμό."
Ένας βαθύτατα θρησκευόμενος δάσκαλος που κάποιοι ανόητοι σύγχρονοί του τον αποκάλεσαν άθεο ή αιρετικό. Γιατί; Γιατί ήθελε ένα Θεό αγωνιζόμενο και όχι ένα Θεό να οδεύει σαν άβουλο πρόβατο στη σφαγή.
Σάββατο 11 Σεπτεμβρίου 2010
Παρασκευή 27 Αυγούστου 2010
Καλοκαίρι...
Τελευταίες μέρες του Αυγούστου... Πίσω στην Αθήνα...
Η περιπέτεια του φετινού καλοκαιριού ήτανε πραγματικά συναρπαστική από όλες τις πλευρές. Ταξίδια, θάλασσα, ξεκούραση... Τα 'χε όλα!
Στα ουσιαστικά, μέσα στο καλοκαίρι, κλείσανε κάποιοι συναισθηματικοί λογαριασμοί, εκκρεμότητες πολύ σημαντικές για μένα, κι έτσι επανακάμπτω πληρέστερος.
Το μάθημα αυτών των ημερών:
"Μέλισσα δε με δάκασε και να μην ψοφήσει!"
Καλή συνέχεια, καλό υπόλοιπο!
Η περιπέτεια του φετινού καλοκαιριού ήτανε πραγματικά συναρπαστική από όλες τις πλευρές. Ταξίδια, θάλασσα, ξεκούραση... Τα 'χε όλα!
Στα ουσιαστικά, μέσα στο καλοκαίρι, κλείσανε κάποιοι συναισθηματικοί λογαριασμοί, εκκρεμότητες πολύ σημαντικές για μένα, κι έτσι επανακάμπτω πληρέστερος.
Το μάθημα αυτών των ημερών:
"Μέλισσα δε με δάκασε και να μην ψοφήσει!"
Καλή συνέχεια, καλό υπόλοιπο!
Τετάρτη 16 Ιουνίου 2010
Πέμπτη 3 Ιουνίου 2010
Από τον ουρανό της Κρήτης (postproduction)
Η χθεσινή βραδιά στο Ηρώδειο ήταν απλά μοναδική...
Το εισιτήρια είχαν ήδη εξαντληθεί από την προπώληση και δεν υπήρχε θέση κενή ούτε για αστείο. Παντού άνθρωποι ακροβολισμένοι που ήθελαν να ακούσουν. Κι από όσο έμαθα, πολύ περισσότεροι μείναν απέξω γιατί δε βρήκαν εισιτήριο αλλά έμειναν για να ακούσουν τουλάχιστον, κι ας μη δουν.
Από την πρώτη στιγμή στη σκηνή, ο Ψαραντώνης μάγεψε. Η εξαιρετική μουσική του και η απόκοσμη φωνή του συνδυάστηκαν με το δέος που προκαλεί το Ηρώδειο και η Ακρόπολη σε ένα μείγμα εκρηκτικό. Σε κάθε δοξαριά της λύρας ανατρίχιαζες.
Από την πρώτη στιγμή στο θέατρο, το κοινό κοινώνησε πραγματικά στη μουσική και υπήρχε μια τέλεια ένωση ανάμεσα στον καλλιτέχνη και το κοινό. Φάνηκε από τον τρόπο με τον οποίο δε σταμάτησαν στιγμή να χειροκροτούν, να επευφημούν ακόμα ακόμα και να σφυρίζουν ή να φωνάζουν. Αλλά όλα με σεβασμό στον καλλιτέχνη και στο χώρο, σε μια μυστηριακή διαδικασία μύησης.
Μικρό δείγμα της ηλεκτρισμένης ατμόσφαιρας, στο βίντεο που ακολουθεί. Ο Ψαραντώνης ξεκίνησε την Πετροπέρδικα. Ακούστε τον κόσμο πόσο σεβάσμια ψιθύρισε το τραγούδι, ακολουθώντας τον Ψαραντώνη και με τι πάθος χειροκροτεί και κατά τη διάρκεια του τραγουδιού και στο τέλος.
Κατ' εμέ, μελανό σημείο στη βραδιά ήταν η παρουσία του Αγγελάκα. Για δύο λόγους. Ο πρώτος είναι ότι δε σεβάστηκε τον οικοδεσπότη του και η φωνή του κάλυπτε τη φωνή του Ψαραντώνη. Ο δεύτερος είναι ότι έκανε μία πολύ άσχημη κατ' εμέ χειρονομία στο κοινό να σταματήσει τα χειροκροτήματα. Νομίζω ότι στη φάση αυτή το κοινό πάγωσε και εγώ τουλάχιστον ξενέρωσα. Κι αυτό γιατί και ο ίδιος ο Ψαραντώνης φαινόταν να απολαμβάνει αυτή την έκφραση της αποδοχής του κοινού, πράγμα το οποίο φάνηκε και αφού έφυγε ο Αγγελάκας και ξαναζεστάθηκε το κλίμα. Αλλά ακόμα κι αν ήθελε να σταματήσουν τα χειροκροτήματα, είμαι σίγουρος ότι θα το ζήταγε ο ίδιος. Δεν είναι από τους ανθρώπους που μασάνε τα λόγια τους. Νομίζω ότι η συμπεριφορά του ήταν υπεροπτική και πολύ mucho και προς στιγμήν πήγε να χαλάσει το κλίμα.
Τέλος, σηκώνω και ένα δικό μου βίντεο που ακούγεται ο Ψαραντώνης να τραγουδάει την Τίγρη. Πραγματικά ξεσηκώθηκε όλο το θέατρο! Με ψυχή, με σθένος, με την αρχέγονη ορμή να μοιραστεί το δαίμονα.
Έχω μιά τίγρη μέσα μου, άγρια λιμασμένη
που όλο με περιμένει
κι όλο την καρτερώ
τηνε μισώ και με μισεί θέλει να με σκοτώσει
μα ελπίζω να φιλιώσει
καιρό με τον καιρό.
Πού και πού ακούγεται και η γαϊδουροφωνάρα μου... Μη με παρεξηγείτε... Δε μπορούσα να συγκρατηθώ...
Το εισιτήρια είχαν ήδη εξαντληθεί από την προπώληση και δεν υπήρχε θέση κενή ούτε για αστείο. Παντού άνθρωποι ακροβολισμένοι που ήθελαν να ακούσουν. Κι από όσο έμαθα, πολύ περισσότεροι μείναν απέξω γιατί δε βρήκαν εισιτήριο αλλά έμειναν για να ακούσουν τουλάχιστον, κι ας μη δουν.
Από την πρώτη στιγμή στη σκηνή, ο Ψαραντώνης μάγεψε. Η εξαιρετική μουσική του και η απόκοσμη φωνή του συνδυάστηκαν με το δέος που προκαλεί το Ηρώδειο και η Ακρόπολη σε ένα μείγμα εκρηκτικό. Σε κάθε δοξαριά της λύρας ανατρίχιαζες.
Από την πρώτη στιγμή στο θέατρο, το κοινό κοινώνησε πραγματικά στη μουσική και υπήρχε μια τέλεια ένωση ανάμεσα στον καλλιτέχνη και το κοινό. Φάνηκε από τον τρόπο με τον οποίο δε σταμάτησαν στιγμή να χειροκροτούν, να επευφημούν ακόμα ακόμα και να σφυρίζουν ή να φωνάζουν. Αλλά όλα με σεβασμό στον καλλιτέχνη και στο χώρο, σε μια μυστηριακή διαδικασία μύησης.
Μικρό δείγμα της ηλεκτρισμένης ατμόσφαιρας, στο βίντεο που ακολουθεί. Ο Ψαραντώνης ξεκίνησε την Πετροπέρδικα. Ακούστε τον κόσμο πόσο σεβάσμια ψιθύρισε το τραγούδι, ακολουθώντας τον Ψαραντώνη και με τι πάθος χειροκροτεί και κατά τη διάρκεια του τραγουδιού και στο τέλος.
Κατ' εμέ, μελανό σημείο στη βραδιά ήταν η παρουσία του Αγγελάκα. Για δύο λόγους. Ο πρώτος είναι ότι δε σεβάστηκε τον οικοδεσπότη του και η φωνή του κάλυπτε τη φωνή του Ψαραντώνη. Ο δεύτερος είναι ότι έκανε μία πολύ άσχημη κατ' εμέ χειρονομία στο κοινό να σταματήσει τα χειροκροτήματα. Νομίζω ότι στη φάση αυτή το κοινό πάγωσε και εγώ τουλάχιστον ξενέρωσα. Κι αυτό γιατί και ο ίδιος ο Ψαραντώνης φαινόταν να απολαμβάνει αυτή την έκφραση της αποδοχής του κοινού, πράγμα το οποίο φάνηκε και αφού έφυγε ο Αγγελάκας και ξαναζεστάθηκε το κλίμα. Αλλά ακόμα κι αν ήθελε να σταματήσουν τα χειροκροτήματα, είμαι σίγουρος ότι θα το ζήταγε ο ίδιος. Δεν είναι από τους ανθρώπους που μασάνε τα λόγια τους. Νομίζω ότι η συμπεριφορά του ήταν υπεροπτική και πολύ mucho και προς στιγμήν πήγε να χαλάσει το κλίμα.
Τέλος, σηκώνω και ένα δικό μου βίντεο που ακούγεται ο Ψαραντώνης να τραγουδάει την Τίγρη. Πραγματικά ξεσηκώθηκε όλο το θέατρο! Με ψυχή, με σθένος, με την αρχέγονη ορμή να μοιραστεί το δαίμονα.
Έχω μιά τίγρη μέσα μου, άγρια λιμασμένη
που όλο με περιμένει
κι όλο την καρτερώ
τηνε μισώ και με μισεί θέλει να με σκοτώσει
μα ελπίζω να φιλιώσει
καιρό με τον καιρό.
Πού και πού ακούγεται και η γαϊδουροφωνάρα μου... Μη με παρεξηγείτε... Δε μπορούσα να συγκρατηθώ...
Δευτέρα 31 Μαΐου 2010
Πάρις Περυσινάκης - Εμινέ
Παρότι είχα υποσχεθεί στον εαυτό μου ότι δε θα ξαναπετάξω λεφτά σε CD (το τελευταίο CD που αγόρασα ήταν το "Υπάρχουν χρυσόψαρα εδώ;" των Πυξ-Λαξ εν έτει 2000!), θα αγοράσω την "Εμινέ" του Πάρι Περυσινάκη.
Αν και δεν τον έχω ακούσει ποτέ ζωντανά, κρίνοντας από τις δουλειές που έχω ακούσει στο δίκτυο, θεωρώ ότι είναι ένας εξαιρετικός μουσικός, με ευρεία μουσική παιδεία και απεριόριστο ταλέντο. Δεδομένου ότι το ταλέντο του Πάρι στη μουσική συνδυάζεται συχνά με την εξαιρετική φωνή του Βασίλη Σταυρακάκη, νομίζω ότι ο συνδυασμός αξίζει, αξίζει πολλά! Είναι δυο καλλιτέχνες που αλληλοσυμπληρώνονται εξαιρετικά αρμονικά, και το ταλέντο τους ενός συμπληρώνει το ταλέντο του άλλου, καλύπτοντας ταυτόχρονα τις εκατέρωθεν αδυναμίες τους.
Συγκεκριμένα, όσον αφορά στην "Εμινέ", το μείγμα είναι εκρηκτικό! Τους στίχους έχει γράψει πριν από 35 χρόνια ο Γιώργης Καράτζης, στο ομώνυμο βιβλίο. Στο δίσκο συμμετέχουν εξαιρετικοί καλλιτέχνες: ο Βασίλης κατ' αρχήν, ο Σωκράτης Μάλαμας, ο Παντελής Θαλασσινός, ο Χρήστος Θηβαίος καθώς και η Μαρίνα Δακανάλη ως Εμινέ. Εξαιρετικές φωνές όλοι, αν μη τι άλλο. Χαλάλι λοιπόν τα 18€!
Ένα μικρό δείγμα από τη δουλειά αυτή, που μπαίνει με εξαιρετική ασκομαντούρα και τραγουδά ο Βασίλης, "Το μαντάτο".
Αν και δεν τον έχω ακούσει ποτέ ζωντανά, κρίνοντας από τις δουλειές που έχω ακούσει στο δίκτυο, θεωρώ ότι είναι ένας εξαιρετικός μουσικός, με ευρεία μουσική παιδεία και απεριόριστο ταλέντο. Δεδομένου ότι το ταλέντο του Πάρι στη μουσική συνδυάζεται συχνά με την εξαιρετική φωνή του Βασίλη Σταυρακάκη, νομίζω ότι ο συνδυασμός αξίζει, αξίζει πολλά! Είναι δυο καλλιτέχνες που αλληλοσυμπληρώνονται εξαιρετικά αρμονικά, και το ταλέντο τους ενός συμπληρώνει το ταλέντο του άλλου, καλύπτοντας ταυτόχρονα τις εκατέρωθεν αδυναμίες τους.
Συγκεκριμένα, όσον αφορά στην "Εμινέ", το μείγμα είναι εκρηκτικό! Τους στίχους έχει γράψει πριν από 35 χρόνια ο Γιώργης Καράτζης, στο ομώνυμο βιβλίο. Στο δίσκο συμμετέχουν εξαιρετικοί καλλιτέχνες: ο Βασίλης κατ' αρχήν, ο Σωκράτης Μάλαμας, ο Παντελής Θαλασσινός, ο Χρήστος Θηβαίος καθώς και η Μαρίνα Δακανάλη ως Εμινέ. Εξαιρετικές φωνές όλοι, αν μη τι άλλο. Χαλάλι λοιπόν τα 18€!
Ένα μικρό δείγμα από τη δουλειά αυτή, που μπαίνει με εξαιρετική ασκομαντούρα και τραγουδά ο Βασίλης, "Το μαντάτο".
Τετάρτη 19 Μαΐου 2010
Δευτέρα 17 Μαΐου 2010
Από τον ουρανό της Κρήτης
Ελλείψει έμπνευσης για οτιδήποτε, είπα να ποτίσω σήμερα το blog με λίγο Ψαραντώνη.
Ο Ψαραντώνης θα παίξει τελικά στο Ηρώδειο, στις 2 του Ιούνη, μετά από πολλούς κόπους και βασάνους...
Όποιος θέλει, καλώς δεχούμενος! Είμαι σίγουρος ότι θα είναι μια ανεπανάληπτη παράσταση!
Ένα μικρό δείγμα για πρόγευση:
Τρίτη 27 Απριλίου 2010
Παλιά καλοκαίρια
Καρπίζουν μέσα μου παλιά καλοκαίρια
ανάβουνε βλέμματα αλλοτινά
θροΐζουν αγγίγματα
Τίποτα, τίποτα δεν χάθηκε στ' αλήθεια
όλα είναι εδώ, όλα είναι εδώ
Μια σπίθα μόνο ανάβει πυρκαγιές
στις θημωνιές της μνήμης
πυρκαγιές στις θημωνιές της μνήμης
Κι αν η ελπίδα το μέλλον συντηρεί
η μνήμη τρέφει το παρόν
το παρελθόν μας δικαιώνοντας
Γιατί ό,τι υπήρξε μια φορά
δε γίνεται να πάψει να έχει υπάρξει
Γιατί ό,τι υπήρξε μια φορά δε γίνεται να πάψει να έχει υπάρξει...
ανάβουνε βλέμματα αλλοτινά
θροΐζουν αγγίγματα
Τίποτα, τίποτα δεν χάθηκε στ' αλήθεια
όλα είναι εδώ, όλα είναι εδώ
Μια σπίθα μόνο ανάβει πυρκαγιές
στις θημωνιές της μνήμης
πυρκαγιές στις θημωνιές της μνήμης
Κι αν η ελπίδα το μέλλον συντηρεί
η μνήμη τρέφει το παρόν
το παρελθόν μας δικαιώνοντας
Γιατί ό,τι υπήρξε μια φορά
δε γίνεται να πάψει να έχει υπάρξει
Γιατί ό,τι υπήρξε μια φορά δε γίνεται να πάψει να έχει υπάρξει...
Τετάρτη 21 Απριλίου 2010
Κρήτη
http://grypas.heraklion.gr/heraklion-site/index.php
Ένα εξαιρετικό web site που περιλαμβάνει στοιχεία για την ιστορία και το χώρο του Ηρακλείου κυρίως αλλά και της Κρήτης γενικότερα.
Νομίζω ότι όσοι έχουν ζήσει στο Ηράκλειο θα βρουν την προσπάθεια ιδιαιτέρως ενδιαφέρουσα.
Ένα εξαιρετικό web site που περιλαμβάνει στοιχεία για την ιστορία και το χώρο του Ηρακλείου κυρίως αλλά και της Κρήτης γενικότερα.
Νομίζω ότι όσοι έχουν ζήσει στο Ηράκλειο θα βρουν την προσπάθεια ιδιαιτέρως ενδιαφέρουσα.
Δευτέρα 19 Απριλίου 2010
Παρασκευή 16 Απριλίου 2010
Τα πάντα ρει
Αισθάνομαι ορισμένες φορές πώς η ζωή περνάει κάτω από τα πόδια μου σα νερό.
Οι καιροί αλλάζουν, οι άνθρωποι αλλάζουν, ο κόσμος που αλλάζει...
Σαν τον Κολοσσό στο λιμάνι της Ρόδου, που βούτηξε στο νερό μονάχα τη μέρα που κατέρρευσε.
Ανεπιστρεπτί. Οριστικά. Άπαξ.
Οι καιροί αλλάζουν, οι άνθρωποι αλλάζουν, ο κόσμος που αλλάζει...
Σαν τον Κολοσσό στο λιμάνι της Ρόδου, που βούτηξε στο νερό μονάχα τη μέρα που κατέρρευσε.
Ανεπιστρεπτί. Οριστικά. Άπαξ.
Τρίτη 13 Απριλίου 2010
Ερωτήσεις & Απαντήσεις
Η ενδοσκόπηση αυτών των ημερών με οδήγησε στο συμπέρασμα ότι οι απαντήσεις υπάρχουν, αρκεί να τεθούν οι κατάλληλες ερωτήσεις.
Καλή ανάσταση λοιπόν.
Καλή ανάσταση λοιπόν.
Σάββατο 27 Φεβρουαρίου 2010
Μαντινάδες XVI - Άνοιξη
Εμπήκε πάλι η Ανοίξη
φουριόζα κι ορεξάτη
κι οι κλώνοι τσ' απουσίας σου
ανθίσανε δροσάτοι
Εμπήκε πάλι η Άνοιξη
μα ήντα πως εμπήκε
πάλι στση μαύρης μοναξιάς
την αγκαλιά με βρήκε
φουριόζα κι ορεξάτη
κι οι κλώνοι τσ' απουσίας σου
ανθίσανε δροσάτοι
Εμπήκε πάλι η Άνοιξη
μα ήντα πως εμπήκε
πάλι στση μαύρης μοναξιάς
την αγκαλιά με βρήκε
Σταυρακάκης Βασίλης
Μαντινάδες XV - Ένα τσυκάλι φαητό
Απ' όταν εχωρίσαμε
ήντα θαρρείς πώς κάνω;
ένα τσυκάλι φαητό
τρώγω να μην ποθάνω!
Αγνώστου πατρός αλλά θα την αποδώσω στο Φιλίππο γιατί αυτόν θυμάμαι να τη λέει!
Τετάρτη 24 Φεβρουαρίου 2010
Μαντινάδες XIV - Του χεριού μου
Ήθελα να 'χα μια καρδιά,
να 'τονε του χεριού μου
όχι να ξεμυαλίζεται
να τυραννά το νου μου
Παπαδάκης Γιώργης
Τρίτη 23 Φεβρουαρίου 2010
Πρώτες Φορές
Δεν υπάρχουν δεύτερες πρώτες φορές.
Έτσι απλά.
Μια εμπειρία που βίωσες, μια γνώση που κατέκτησες είσαι καταδικασμένος να την κουβαλάς για πάντα μαζί σου. Δε θα ξανανιώσεις ποτέ τη γοητεία και την έξαψη της πρώτης φοράς.
Έτσι απλά.
Μια εμπειρία που βίωσες, μια γνώση που κατέκτησες είσαι καταδικασμένος να την κουβαλάς για πάντα μαζί σου. Δε θα ξανανιώσεις ποτέ τη γοητεία και την έξαψη της πρώτης φοράς.
Σάββατο 20 Φεβρουαρίου 2010
Τρία πάθη
Three passions, simple but overwhelmingly strong, have governed my life: the longing for love, the search for knowledge, and unbearable pity for the suffering of mankind.
Τρία πάθη, απλά αλλά εξαιρετικά δυνατά, έχουν εξουσιάσει τη ζωή μου: η λαχτάρα για έρωτα, η αναζήτηση για γνώση και η αβάσταχτη λύπη για τα δεινά του κόσμου.
Τρία πάθη, απλά αλλά εξαιρετικά δυνατά, έχουν εξουσιάσει τη ζωή μου: η λαχτάρα για έρωτα, η αναζήτηση για γνώση και η αβάσταχτη λύπη για τα δεινά του κόσμου.
Bertrand Russell
Τις τελευταίες μέρες αισθάνομαι μια βαθιά θλίψη για τη μιζέρια και τη βία που επικρατεί στον κόσμο και κατακλύζει τους ανθρώπους. Μια θλίψη απαρηγόρητη, μιας και φαίνεται ότι τα πράγματα δε θα αλλάξουν ποτέ.
Καληνύχτα.
Καληνύχτα.
Τετάρτη 17 Φεβρουαρίου 2010
Μαντινάδες ΧΙΙΙ - Διάλογοι
Σιμώνει πάλι η γι' άνοιξη
κι ανθίζουν τα λουλούδια
κι απ' τις πολλές αναδουλειές
πιάσαμε τα τραγούδια
Είπα λοιπόν να σκαρώσω στο πόδι μια μαντινάδα για να κάνω την εισαγωγή...
Είχαμε μια καλή σοδειά την ΚαθαροΔευτέρα... Εντάκαρε η Χριστίνα, είχα κι εγώ όρεξη, και ξεκινώ...
Χριστίνα:
Παρέα με τον έρωτα
και με το μαντολίνο
στο δρόμο σου κάθε βραδιά
το στεναγμό μου 'φήνω!
Χριστίνα:
Μην το σκοτώσεις τ' όνειρο
ήλιε μου δολοφόνε
σαν δεν την έχω αγκαλιά
και τ' όνειρο καλό 'ναι!
Χριστίνα:
Είσαι παντού, εκτός εδώ
απουσιάζεις πάλι
κι ας έχεις το κεφάλι σου
στην ε-δική μου αγκάλη!
Χριστίνα:
Με όλα τα εγκλήματα
σε σύγκρινα μια μέρα
και ένα βραβείο νικητή
σου άφησα στη χέρα!
Χριστίνα:
Θα συνηθίσω δίχως σου
όσο κι αν νιώθω πόνο
κι ας είχα χτίσει όνειρα
στον έρωτά σου μόνο!
Χριστίνα:
Σ' έχω, δε σ' έχω μάτια μου
ελπίζω, δεν ελπίζω
τα πιο τρελά μου όνειρα
απάνω σου τα χτίζω!
Χριστίνα:
Κι αν χάνονται τα όνειρα
κάθε πρωί, φαντάσου,
πώς θα 'ταν όλη η ζωή
χωρίς τα όνειρά σου!
Χριστίνα:
Ένα ποτήρι δάκρυα
μιας ώρας κλάμα μόνο
και συ μου λες πως φτιάχνονται
τα πάντα με το χρόνο!
Χριστίνα:
Τα δάκρυα κάνουν αυλακιές
στων αμαθιών τις άκρες
φαντάσου πώς βαροπατείς
της σκέψης μου τις στράτες!
Μου 'στειλε σε κάποια φάση η Χριστίνα τη μαντινάδα,
Όπου κι αν πας καλοστραθιά
φως μου στο χωρισμό μας
κι άλλος καημός να μη σε βρει
από τον ε-δικό μας!
και της απάντησα κι εγώ με τη λαχάρικη μαντινάδα
Και κλείνω με μερικές ακόμα μαντινάδες που μου 'στειλε αλλά δεν είχα άλλο κουράγιο να απαντήσω... Άτιμη κούραση!
Τα πάθη που 'χει η ζωή
όλα ξελησμονιούνται
την ώρα που οι ελπίδες μου
τσ' αγκάλες σου κοιμούνται!
Ποιες ώρες νιώθεις μοναξά
να 'ρχομαι σα το κλέφτη
να μην αφήνω απάνω σου
σταλιά καημό να πέφτει!
Θέλω το αίμα της καρδιάς
ενέχυρο να βάλω
να πάρω δανεική ζωή
να σ' αγαπήσω κι αλλο!
Και μια μαντινάδα ΚαθαροΔευτεριάτικη από τη Χριστίνα:
Ήθελα να 'μαι το σκοινί
η-στο χαρταετό σου
έστω για λίγο να γενώ
παιχνίδι των χεριών σου!
Καλή Σαρακοστή λοιπόν!
κι ανθίζουν τα λουλούδια
κι απ' τις πολλές αναδουλειές
πιάσαμε τα τραγούδια
Είπα λοιπόν να σκαρώσω στο πόδι μια μαντινάδα για να κάνω την εισαγωγή...
Είχαμε μια καλή σοδειά την ΚαθαροΔευτέρα... Εντάκαρε η Χριστίνα, είχα κι εγώ όρεξη, και ξεκινώ...
Χριστίνα:
Παρέα με τον έρωτα
και με το μαντολίνο
στο δρόμο σου κάθε βραδιά
το στεναγμό μου 'φήνω!
Εγώ:
Με τσι καημούς μου συντροφιά
πάλι περνώ τη νύχτα
κι αφήνω αναστεναγμούς
αντί για καληνύχτα
Με τσι καημούς μου συντροφιά
πάλι περνώ τη νύχτα
κι αφήνω αναστεναγμούς
αντί για καληνύχτα
Χριστίνα:
Μην το σκοτώσεις τ' όνειρο
ήλιε μου δολοφόνε
σαν δεν την έχω αγκαλιά
και τ' όνειρο καλό 'ναι!
Εγώ:
Αυγή κακούργα τη χαρά
εσκότωσές μου πάλι
μες στ' όνειρο την κράτουνα
στην εδική μου αγκάλη
Αυγή κακούργα τη χαρά
εσκότωσές μου πάλι
μες στ' όνειρο την κράτουνα
στην εδική μου αγκάλη
Χριστίνα:
Είσαι παντού, εκτός εδώ
απουσιάζεις πάλι
κι ας έχεις το κεφάλι σου
στην ε-δική μου αγκάλη!
Εγώ:
Το σ' αγαπώ σου φτήνυσε
δεν έχει μπλιό αξία
είναι δυο λέξεις μονάχα
κενές χωρίς ουσία
Το σ' αγαπώ σου φτήνυσε
δεν έχει μπλιό αξία
είναι δυο λέξεις μονάχα
κενές χωρίς ουσία
Χριστίνα:
Με όλα τα εγκλήματα
σε σύγκρινα μια μέρα
και ένα βραβείο νικητή
σου άφησα στη χέρα!
Εγώ:
Χειρότερη κι από φονιά
που 'χ' άθρωπο σκοτώσει
είσαι εσύ που την καρδιά,
μου έχεις μαχαιρώσει
Χειρότερη κι από φονιά
που 'χ' άθρωπο σκοτώσει
είσαι εσύ που την καρδιά,
μου έχεις μαχαιρώσει
Χριστίνα:
Θα συνηθίσω δίχως σου
όσο κι αν νιώθω πόνο
κι ας είχα χτίσει όνειρα
στον έρωτά σου μόνο!
Εγώ:
Δε συνηθάται ο χωρισμός
δε σταματούν οι πόνοι
κι ας λεν πως όλες τσι πληγές
τσι γιαίνουνε οι χρόνοι
Δε συνηθάται ο χωρισμός
δε σταματούν οι πόνοι
κι ας λεν πως όλες τσι πληγές
τσι γιαίνουνε οι χρόνοι
Χριστίνα:
Σ' έχω, δε σ' έχω μάτια μου
ελπίζω, δεν ελπίζω
τα πιο τρελά μου όνειρα
απάνω σου τα χτίζω!
Χριστίνα:
Κι αν χάνονται τα όνειρα
κάθε πρωί, φαντάσου,
πώς θα 'ταν όλη η ζωή
χωρίς τα όνειρά σου!
Εγώ:
Τα όνειρα μου δίνουνε
αέρα για να ζήσω
απ' τη στιγμή που μίσεψες
και μ' άφηκες οπίσω
Τα όνειρα μου δίνουνε
αέρα για να ζήσω
απ' τη στιγμή που μίσεψες
και μ' άφηκες οπίσω
Χριστίνα:
Ένα ποτήρι δάκρυα
μιας ώρας κλάμα μόνο
και συ μου λες πως φτιάχνονται
τα πάντα με το χρόνο!
Χριστίνα:
Τα δάκρυα κάνουν αυλακιές
στων αμαθιών τις άκρες
φαντάσου πώς βαροπατείς
της σκέψης μου τις στράτες!
Εγώ:
Ενός Γενάρη τη βροχή
κλάιματα έχω κάμει
για σένα κι ας μην άξιζες
δάκρυα ένα δράμι
Ενός Γενάρη τη βροχή
κλάιματα έχω κάμει
για σένα κι ας μην άξιζες
δάκρυα ένα δράμι
Μου 'στειλε σε κάποια φάση η Χριστίνα τη μαντινάδα,
Όπου κι αν πας καλοστραθιά
φως μου στο χωρισμό μας
κι άλλος καημός να μη σε βρει
από τον ε-δικό μας!
και της απάντησα κι εγώ με τη λαχάρικη μαντινάδα
Αν μ' αρνηθείς χάνεις εσύ
εγώ δε χάνω πράμα
τούτα τα μάθια που θωρείς
κι άλλες αγάπες κάμα
εγώ δε χάνω πράμα
τούτα τα μάθια που θωρείς
κι άλλες αγάπες κάμα
Και κλείνω με μερικές ακόμα μαντινάδες που μου 'στειλε αλλά δεν είχα άλλο κουράγιο να απαντήσω... Άτιμη κούραση!
Τα πάθη που 'χει η ζωή
όλα ξελησμονιούνται
την ώρα που οι ελπίδες μου
τσ' αγκάλες σου κοιμούνται!
Ποιες ώρες νιώθεις μοναξά
να 'ρχομαι σα το κλέφτη
να μην αφήνω απάνω σου
σταλιά καημό να πέφτει!
Θέλω το αίμα της καρδιάς
ενέχυρο να βάλω
να πάρω δανεική ζωή
να σ' αγαπήσω κι αλλο!
Και μια μαντινάδα ΚαθαροΔευτεριάτικη από τη Χριστίνα:
Ήθελα να 'μαι το σκοινί
η-στο χαρταετό σου
έστω για λίγο να γενώ
παιχνίδι των χεριών σου!
Καλή Σαρακοστή λοιπόν!
Τετάρτη 10 Φεβρουαρίου 2010
Μαντινάδες XIΙ - Αέρας
Νά 'σουν κερί να σε βαστώ
πάντα στη μια μου χέρα
και με την άλλη να παντώ
το φύσημα τ' αέρα.
Μου την έστειλε η Χριστίνα μια μέρα σαν και τούτη, που ο αέρας φούσκωνε τα πανιά της σκέψης, να ταξιδεύει μακριά.
πάντα στη μια μου χέρα
και με την άλλη να παντώ
το φύσημα τ' αέρα.
Μου την έστειλε η Χριστίνα μια μέρα σαν και τούτη, που ο αέρας φούσκωνε τα πανιά της σκέψης, να ταξιδεύει μακριά.
Δευτέρα 8 Φεβρουαρίου 2010
Μαντινάδες XI - Σκέψη
Δεν είδα σαν τη σκέψη σου
πιο πεισματάρα σκέψη
μαλώνω και ποβγάνω ντη
μ' αυτή πού να μισέψει
Ψαρογιώργης
πιο πεισματάρα σκέψη
μαλώνω και ποβγάνω ντη
μ' αυτή πού να μισέψει
Ψαρογιώργης
Τετάρτη 3 Φεβρουαρίου 2010
Μαντινάδες X - Κορφές ή κορφές;
Πράμα δεν ε-κατάλαβα
απ' τ' αοριού τα κάλλη
όμως γυρίζει τσι κορφές
η μαύρη σκέψη πάλι
Βρέντζος Γιώργος (Κάτης)
απ' τ' αοριού τα κάλλη
όμως γυρίζει τσι κορφές
η μαύρη σκέψη πάλι
Βρέντζος Γιώργος (Κάτης)
Μαντινάδες IX - Πρώτη Αγάπη
Λέει ο Βασίλης ο Σταυρακάκης,
Μια αγάπη κάνει κάθα εις
που τον-ε σημαδεύγει
και την πληγή τζη ώστε να ζει
την-έ γιατροπορεύγει
και λέω κι εγώ,
Κείνης τσ' αγάπης την πληγή
έχω στο μπέτι χώσει
αντί καρδιάς αυτή χτυπά
ζωή για να μου δώσει
Επήρές μου τη την καρδιά
και μού 'φηκες τον πόνο
αυτός χτυπά στο στήθος μου
και μου μετρά το χρόνο
και μου φαίνεται ταιριάζει στην περίσταση και μια μαντινάδα που μού 'πανε πριν από χρόνια,
Όπου μ' αγγίξουνε πονώ,
χίλιες πληγές το σώμα,
όμως δικές τση προσευχές,
κάνω να 'ρθει ακόμα
...
Ω την παντέρμη μοναξά,
δε νταγιαντώ τσι πόνους,
εδίκασές με να πονώ
εδά και πέντε χρόνους
Μα δε γρικάς;
Μια αγάπη κάνει κάθα εις
που τον-ε σημαδεύγει
και την πληγή τζη ώστε να ζει
την-έ γιατροπορεύγει
και λέω κι εγώ,
Κείνης τσ' αγάπης την πληγή
έχω στο μπέτι χώσει
αντί καρδιάς αυτή χτυπά
ζωή για να μου δώσει
Επήρές μου τη την καρδιά
και μού 'φηκες τον πόνο
αυτός χτυπά στο στήθος μου
και μου μετρά το χρόνο
και μου φαίνεται ταιριάζει στην περίσταση και μια μαντινάδα που μού 'πανε πριν από χρόνια,
Όπου μ' αγγίξουνε πονώ,
χίλιες πληγές το σώμα,
όμως δικές τση προσευχές,
κάνω να 'ρθει ακόμα
...
Ω την παντέρμη μοναξά,
δε νταγιαντώ τσι πόνους,
εδίκασές με να πονώ
εδά και πέντε χρόνους
Μα δε γρικάς;
Σάββατο 30 Ιανουαρίου 2010
Μαντινάδες VIII
Η σημερινή εσοδεία μαντινάδων:
Άνε φοβάσαι θάνατο,
σε πόλεμο μη μπαίνεις
κι όντε σιμώνει έρωντας
αλάργω να πηγαίνεις
(Σταυρακάκης Βασίλης)
Αφού τ' αθρώπου η ζωή
κρέμεται στο μετάξι
μόνο σε γλέντια και χαρές
πρέπει να τηνέ τάξει
(Μαρτσάκης Αντώνης)
Και μια μαντινάδα που επικαλούμαι συχνά όταν τα πράγματα πάνε από το κακό στο χειρότερο και το ρίχνω στην παλαβή:
Μα εγώ 'χω χίλιους-δυο καημούς
κι ένα λεφτό στον ένα
να κάμει η σκέψη, ε-φύγανε
τα χρόνια μαζωμένα
Μόλις πήρε τ' αυτί μου τον Κάτη να λέει:
Άμα ντυθεί και στολιστεί
φτάνει μια μ-περασά τζη
να συζηθιέται ολοχρονίς
του χρόνου τ' όνομά τζη
Επειδή μ' αρέσει πολύ η ασκομαντούρα, εδώ είναι και το σχετικό video από το youtube, προς τέρψη υμών και ημών:
Άνε φοβάσαι θάνατο,
σε πόλεμο μη μπαίνεις
κι όντε σιμώνει έρωντας
αλάργω να πηγαίνεις
(Σταυρακάκης Βασίλης)
Αφού τ' αθρώπου η ζωή
κρέμεται στο μετάξι
μόνο σε γλέντια και χαρές
πρέπει να τηνέ τάξει
(Μαρτσάκης Αντώνης)
Και μια μαντινάδα που επικαλούμαι συχνά όταν τα πράγματα πάνε από το κακό στο χειρότερο και το ρίχνω στην παλαβή:
Μα εγώ 'χω χίλιους-δυο καημούς
κι ένα λεφτό στον ένα
να κάμει η σκέψη, ε-φύγανε
τα χρόνια μαζωμένα
Μόλις πήρε τ' αυτί μου τον Κάτη να λέει:
Άμα ντυθεί και στολιστεί
φτάνει μια μ-περασά τζη
να συζηθιέται ολοχρονίς
του χρόνου τ' όνομά τζη
Επειδή μ' αρέσει πολύ η ασκομαντούρα, εδώ είναι και το σχετικό video από το youtube, προς τέρψη υμών και ημών:
Παρασκευή 29 Ιανουαρίου 2010
Μαντινάδες VII (Λαχάρικη)
Αν μ' αρνηθείς, χάνεις εσύ
εγώ δε χάνω πράμα
τούτα τα μάθια που θωρείς
κι άλλες αγάπες κάμα
Έλαχε στο δρόμο μου, μου 'ρεξε και είπα να τηνέ γράψω...
Μόνο και μόνο για να τη θωρούνε μια μ-πάρτε!
εγώ δε χάνω πράμα
τούτα τα μάθια που θωρείς
κι άλλες αγάπες κάμα
Έλαχε στο δρόμο μου, μου 'ρεξε και είπα να τηνέ γράψω...
Μόνο και μόνο για να τη θωρούνε μια μ-πάρτε!
Τετάρτη 27 Ιανουαρίου 2010
Μαντινάδες VI - Μοναξά
Έκαμα γω και με πολλούς
έκαμα και με λίγους
μα ξεχωρίζει η μοναξά
απ' όλους μου τσι φίλους
Σιγά-σιγά λιγαίνουνε
οι συναναστροφές μου
και έγινε πάλι η μοναξά
τσιγάρος και καφές μου
έκαμα και με λίγους
μα ξεχωρίζει η μοναξά
απ' όλους μου τσι φίλους
Σιγά-σιγά λιγαίνουνε
οι συναναστροφές μου
και έγινε πάλι η μοναξά
τσιγάρος και καφές μου
Δευτέρα 25 Ιανουαρίου 2010
Μαντινάδες V - Χειμώνας/Φωθιά
Βαρύς χειμώνας στην καρδιά
απ' ώρα που 'χεις φύγει
κι ούτε λουλούδι δεν ανθεί
μηδέ δεντρό ανοίγει
Σαν το χειμώνα ο χωρισμός
βροχή πέφτουν οι πόνοι
και γύρω μου η αμοναξά
χιόνι και με πλακώνει
Η σκέψη σου είναι φωθιά
στου νου μου το μαγκάλι
ανάθεμά σε έρωντα
και θα με κάψεις πάλι
Ήρπαξε η αγάπη σου
σαν τα ξερά τα χόρτα
κι έφτασε κείνη η πυρκαγιά
ως της καρδιάς την πόρτα
Η τελευταία μαντινάδα ξεκίνησε να βγει πιο παιχνιδιάρικη... Και μιας και το 'φερε η κουβέντα:
Εξέκαμέ με η σκέψη σου
βιολάκι μυρισμένο
γιατί αράσσει σαν τ' αρνί
στου νου μου το σπαρμένο
απ' ώρα που 'χεις φύγει
κι ούτε λουλούδι δεν ανθεί
μηδέ δεντρό ανοίγει
Σαν το χειμώνα ο χωρισμός
βροχή πέφτουν οι πόνοι
και γύρω μου η αμοναξά
χιόνι και με πλακώνει
Η σκέψη σου είναι φωθιά
στου νου μου το μαγκάλι
ανάθεμά σε έρωντα
και θα με κάψεις πάλι
Ήρπαξε η αγάπη σου
σαν τα ξερά τα χόρτα
κι έφτασε κείνη η πυρκαγιά
ως της καρδιάς την πόρτα
Η τελευταία μαντινάδα ξεκίνησε να βγει πιο παιχνιδιάρικη... Και μιας και το 'φερε η κουβέντα:
Εξέκαμέ με η σκέψη σου
βιολάκι μυρισμένο
γιατί αράσσει σαν τ' αρνί
στου νου μου το σπαρμένο
Κυριακή 24 Ιανουαρίου 2010
Μαντινάδες IV - Χελιδόνια
Με αφορμή τη μαντινάδα,
Το τελευταίο μου όνειρο
πάρε το χελιδόνι
εδά που φεύγεις να μη δω
να το πλακώνει χιόνι
γράφω σήμερα,
Μαντάτο απ' την αγάπη μου
φέρτε μου χελιδόνια
από τον κήπο τση καρδιάς
να λιώσουνε τα χιόνια
και λαμβάνω για απάντηση,
Χειμώνας κι η αγάπη σου
παλτό και με ζεσταίνει
κι η σκέψη σου μια αγκαλιά
τις νύχτες και με παίρνει
Με τσ' υγείες μας!
Το τελευταίο μου όνειρο
πάρε το χελιδόνι
εδά που φεύγεις να μη δω
να το πλακώνει χιόνι
γράφω σήμερα,
Μαντάτο απ' την αγάπη μου
φέρτε μου χελιδόνια
από τον κήπο τση καρδιάς
να λιώσουνε τα χιόνια
και λαμβάνω για απάντηση,
Χειμώνας κι η αγάπη σου
παλτό και με ζεσταίνει
κι η σκέψη σου μια αγκαλιά
τις νύχτες και με παίρνει
Με τσ' υγείες μας!
Τρίτη 19 Ιανουαρίου 2010
Μαντινάδες ΙΙΙ - Λίχνισμα
Ένα ωραίο ζευγάρι (μια μαντινάδα με την απόκρισή της) από μαντινάδες που θυμήθηκα σήμερα, ένας θεός ξέρει γιατί...
Καιρό σου κάνει και λιχνάς
κι έχεις χαρά μεγάλη
μα θα γυρίσει και βοριάς
και τ' άχερα θα πάρει
Εγώ το σταίνω το λαμί
πάντα με τέθοιο τρόπο
που να λιχνώ με το βορρά
λιχνώ και με το νότο
Μ' αρέσουνε πολύ γιατί η απάντηση δείχνει τη σπιρτάδα των ανθρώπων. Την έμπνευση της στιγμής, την αφτιασίδωτη ποίηση. Δείχνει επίσης ότι οι άνθρωποι ξέρουν (ή μάλλον ήξεραν) να ζουν. Ήξεραν να στήνουν το κόσκινο ώστε να κοσκινίζουν με κάθε αέρα και κάθε καιρό. Τέλος, μ' αρέσει γιατί μου την είπε ο πατέρας μου. Έτσι. Έναν Αύγουστο σ' έναν οψιγιά.
Καιρό σου κάνει και λιχνάς
κι έχεις χαρά μεγάλη
μα θα γυρίσει και βοριάς
και τ' άχερα θα πάρει
Εγώ το σταίνω το λαμί
πάντα με τέθοιο τρόπο
που να λιχνώ με το βορρά
λιχνώ και με το νότο
Μ' αρέσουνε πολύ γιατί η απάντηση δείχνει τη σπιρτάδα των ανθρώπων. Την έμπνευση της στιγμής, την αφτιασίδωτη ποίηση. Δείχνει επίσης ότι οι άνθρωποι ξέρουν (ή μάλλον ήξεραν) να ζουν. Ήξεραν να στήνουν το κόσκινο ώστε να κοσκινίζουν με κάθε αέρα και κάθε καιρό. Τέλος, μ' αρέσει γιατί μου την είπε ο πατέρας μου. Έτσι. Έναν Αύγουστο σ' έναν οψιγιά.
Δευτέρα 18 Ιανουαρίου 2010
Μαντινάδες ΙΙ - Βέρα
Καλησπέρα, καλησπέρα, που λέει κι ο Σταύρος.
Μου γράφει λοιπόν η Χριστίνα το πρωί:
Τα όνειρά μας τά 'λιωσες
και τά 'καμες μια βέρα
και μια βραδιά την έβαλες
στης αλληνής τη χέρα
Σε όλα τα δαχτύλια σου
να βάλεις και μια βέρα
η σκέψη μου θα σου κρατεί
στην εκκλησά τη χέρα
και της απαντώ κι εγώ μετά από πολλές ώρες:
Βέρα φορείς στη χέρα σου
σημάδι πως μ' αρνήθης
και την αγάπη πέταξες
στον ποταμό της λήθης
και, ω την ευλογημένη, μου απαντά μετά από κάμποση ώρα:
Στο γάμο σου αν αισθανθείς
πράμα ανάμεσά σας
τα όνειρά μας ήρθανε
να κλάψουν στη χαρά σας
Στα σκαλοπάτια τσ' εκκλησιάς
εδά που σε παντρένε
τα όνειρα που κάναμε
σαν τα κοπέλια κλαίνε
Εκεί δεν απάντησα... Μέχρι εκεί φτάνω... Αλλά θα γράψω μια ωραία μαντινάδα που διάβασα στο blog που ανέφερα προηγουμένως:
Το τελευταίο μου όνειρο
πάρε το χελιδόνι
εδά που φεύγεις να μη δω
να το πλακώνει χιόνι
Πολύ όμορφη μαντινάδα. Πολύ δυνατή.
Και κλείνω για σήμερις με μια μαντινάδα που έλεγα, από μέσα μου, συχνά-πυκνά για Εκείνη. Περιγράφει συνοπτικά, σε 30 συλλαβές, την κατάσταση των πραγμάτων.
Είναι δεντρά που όντε φυσά
το 'να τ' αλλού θα 'γγίξει
μα εμάς δεν έκαμε καιρό
ποτέ να μας-ε σμίξει.
Μου γράφει λοιπόν η Χριστίνα το πρωί:
Τα όνειρά μας τά 'λιωσες
και τά 'καμες μια βέρα
και μια βραδιά την έβαλες
στης αλληνής τη χέρα
Σε όλα τα δαχτύλια σου
να βάλεις και μια βέρα
η σκέψη μου θα σου κρατεί
στην εκκλησά τη χέρα
και της απαντώ κι εγώ μετά από πολλές ώρες:
Βέρα φορείς στη χέρα σου
σημάδι πως μ' αρνήθης
και την αγάπη πέταξες
στον ποταμό της λήθης
και, ω την ευλογημένη, μου απαντά μετά από κάμποση ώρα:
Στο γάμο σου αν αισθανθείς
πράμα ανάμεσά σας
τα όνειρά μας ήρθανε
να κλάψουν στη χαρά σας
Στα σκαλοπάτια τσ' εκκλησιάς
εδά που σε παντρένε
τα όνειρα που κάναμε
σαν τα κοπέλια κλαίνε
Εκεί δεν απάντησα... Μέχρι εκεί φτάνω... Αλλά θα γράψω μια ωραία μαντινάδα που διάβασα στο blog που ανέφερα προηγουμένως:
Το τελευταίο μου όνειρο
πάρε το χελιδόνι
εδά που φεύγεις να μη δω
να το πλακώνει χιόνι
Πολύ όμορφη μαντινάδα. Πολύ δυνατή.
Και κλείνω για σήμερις με μια μαντινάδα που έλεγα, από μέσα μου, συχνά-πυκνά για Εκείνη. Περιγράφει συνοπτικά, σε 30 συλλαβές, την κατάσταση των πραγμάτων.
Είναι δεντρά που όντε φυσά
το 'να τ' αλλού θα 'γγίξει
μα εμάς δεν έκαμε καιρό
ποτέ να μας-ε σμίξει.
Πέμπτη 14 Ιανουαρίου 2010
Μαντινάδες Ι (Κουνάλης Μιχάλης)
Μετά από μεγάλη απουσία από τα blog-σφαιρικά δρώμενα, είπα σήμερα, βράδυ Πέμπτης, να επανέλθω. Και μιας και δεν υπάρχει δημοσιεύσιμη ύλη, θα γράψω τρεις μαντινάδες που άκουσα σ' ένα γλέντι στην Κρήτη με το Μιχάλη τον Κουνάλη και με πιάσανε...
Ήλλαξα τη συνήθεια
κι αλλιώς αγάπησά σε
θέλω καινούργιος έρωτας
πάντα για μένα να 'σαι
Στη λίμνη την Πιτσιδιανή
να πέσεις να πλαντάξεις
αφού δεν ήσουν ικανή
μι' αγάπη να βαστάξεις
Πού 'ν' ο καιρός που κάναμε
αστεία να γελούμε
κι αυτά τ' αστεία γίνανε
πληγές και με πονούνε
(Γεια σου φίλε Λιόντα!)
Αφορμή γι' αυτό το post (αλλά και για άλλα που θα ακολουθήσουν σε ακανόνιστους πάντα τόπους και χρόνους) στάθηκε η ανακάλυψη αυτού του blog: http://mantinadologos.blogspot.com/ και ιδίως αυτής της μαντινάδας:
Πόσες φορές στσ' αγκάλες σου
δε μ' έχει ο ύπνος πάρει
Κι ας μην εθέσαμε ποτέ
στο ίδιο μαξιλάρι
Ίσως μια μέρα βρω το κουράγιο ν' ανοίξω τα παλιά τεφτέρια και να γράψω τις δικές μου μαντινάδες, της εποχής εκείνης. Μακάρι να της είχες διαβάσει. Όλες για σένα ήτανε.
Προς το παρόν, θα αρχίσω να γράφω όποια μαντινάδα βρίσκεται στο δρόμο μου και με πιάνει. Δική μου ή ξένη. Του έρωτα ή του θανάτου.
Ο έρωτας κι ο θάνατος
ίδια σπαθιά βαστούνε
κι οι δύο με τρόπο ξαφνικό
κι ύπουλο σε χτυπούνε
Ήλλαξα τη συνήθεια
κι αλλιώς αγάπησά σε
θέλω καινούργιος έρωτας
πάντα για μένα να 'σαι
Στη λίμνη την Πιτσιδιανή
να πέσεις να πλαντάξεις
αφού δεν ήσουν ικανή
μι' αγάπη να βαστάξεις
Πού 'ν' ο καιρός που κάναμε
αστεία να γελούμε
κι αυτά τ' αστεία γίνανε
πληγές και με πονούνε
(Γεια σου φίλε Λιόντα!)
Αφορμή γι' αυτό το post (αλλά και για άλλα που θα ακολουθήσουν σε ακανόνιστους πάντα τόπους και χρόνους) στάθηκε η ανακάλυψη αυτού του blog: http://mantinadologos.blogspot.com/ και ιδίως αυτής της μαντινάδας:
Πόσες φορές στσ' αγκάλες σου
δε μ' έχει ο ύπνος πάρει
Κι ας μην εθέσαμε ποτέ
στο ίδιο μαξιλάρι
Ίσως μια μέρα βρω το κουράγιο ν' ανοίξω τα παλιά τεφτέρια και να γράψω τις δικές μου μαντινάδες, της εποχής εκείνης. Μακάρι να της είχες διαβάσει. Όλες για σένα ήτανε.
Προς το παρόν, θα αρχίσω να γράφω όποια μαντινάδα βρίσκεται στο δρόμο μου και με πιάνει. Δική μου ή ξένη. Του έρωτα ή του θανάτου.
Ο έρωτας κι ο θάνατος
ίδια σπαθιά βαστούνε
κι οι δύο με τρόπο ξαφνικό
κι ύπουλο σε χτυπούνε
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)