Ιδανικός και Ανάξιος Εραστής

θα μείνω πάντα ιδανικός κι ανάξιος εραστής
των μακρυσμένων ταξιδιών και των γαλάζιων πόντων,
και θα πεθάνω μια βραδιά σαν όλες τις βραδιές,
χωρίς να σχίσω τη θολή γραμμή των οριζόντων.

Για το Μαδράς τη Σιγκαπούρ τ' Αλγέρι και το Σφαξ
θ' αναχωρούν σαν πάντοτε περήφανα τα πλοία,
κι εγώ σκυφτός σ' ένα γραφείο με χάρτες ναυτικούς,
θα κάνω αθροίσεις σε χοντρά λογιστικά βιβλία.

Θα πάψω πια για μακρινά ταξίδια να μιλώ,
οι φίλοι θα νομίζουνε πως τα 'χω πια ξεχάσει,
κι η μάνα μου χαρούμενη θα λέει σ' όποιον ρωτά:
"Ήταν μια λόξα νεανική, μα τώρα έχει περάσει"

Μα ο εαυτός μου μια βραδιά εμπρός μου θα υψωθεί
και λόγο ως ένας δικαστής στυγνός θα μου ζητήσει,
κι αυτό το ανάξιο χέρι μου που τρέμει θα οπλιστεί,
θα σημαδέψει κι άφοβα το φταίχτη θα χτυπήσει.

Κι εγώ που τόσο επόθησα μια μέρα να ταφώ
σε κάποια θάλασσα βαθειά στις μακρινές Ινδίες,
θα 'χω ένα θάνατο κοινό και θλιβερό πολύ
και μια κηδεία σαν των πολλών ανθρώπων τις κηδείες.

Δε φταίω εγώ που μεγαλώνω...

Δύσκολο πράγμα η ενηλικίωση...
Στο 'χα πει, θυμάσαι;

Erika

Η μετάφραση των στίχων στα Αγγλικά είναι:

On the heath a little flower blooms and it's called: Erika. Hot from a hundred thousand little bees that swarm over Erica because her heart is full of sweetness, her flowery dress gives off a delicate scent. On the heath a little flower blooms and it's called: Erika.

Back home lives a little farm maid and she's called: Erika. This girl is my faithful little darling and my good fortune, Erika. When the flower on the heath blooms red-lilac, I sing her this song in greeting. On the heath a little flower blooms and it's called: Erika.

Another little flower blooms in my small room and it's called: Erika. Already in the first rays of the morning, as well as at dusk, it looks at me, Erika. And then it seems to me it speaks aloud: "Are you also thinking of your little bride?" Back home a farm maid weeps for you and she's called Erika.

Erika

Το εμβατήριο που κατέσφαξε τόσους ανθρώπους, μιλά για ένα λουλούδι, που φυτρώνει στους αγρούς...
Οι άνθρωποι αυτοί βάδιζαν προς το θάνατο, το δικό τους ή των θυμάτων τους, τραγουδώντας για μια κοπέλα που τη λέγαν Έρικα...


Ρε κάτι πλάκες τις κάνει η ιστορία...

Το βαλς των χαμένων ονείρων

Για όλα εκείνα τα όνειρα...
που γλίστρησαν από τα χέρια μας...
σαν την άμμο...
που την πήρε ο νοτιάς...
μια νύχτα του καλοκαιριού...

Ο Αριστοφάνης που γύρισε από τα θυμαράκια

Καθώς μας λέει ο Διονύσης Σαββόπουλος στο οπισθόφυλλο του δίσκου, ο Αριστοφάνης γύρισε από τα θυμαράκια γιατί ο αθεοφόβος (ο Νιόνιος) τον ανάστησε κάπου το 1977 μεταφράζοντας κάποια κομμάτια από τους "Αχαρνής" και γράφοντας μουσική.

Ο δίσκος έπεσε τυχαία στο (σκληρό) δίσκο μου. Από τότε τον έχω ακούσει άπειρες φορές. Και κάθε φορά ανακαλύπτω κάτι που την προηγούμενη φορά δεν είχα παρατηρήσει.

Σε προ(σ)καλώ να τον ακούσεις, από την αρχή μέχρι το τέλος, άπαξ και μονοκοπανιά! Είναι ένας μοναδικός ύμνος στην ειρήνη και τη ζωή, απεκδύει τον πόλεμο από το όποιο σοβαροφανές ένδυμά του και αφήνει τη χαρά να ξεχειλίσει και να κατακλύσει τους ανθρώπους που είναι δεκτικοί σ' αυτή.

"Ο Δικαιόπολις...ετοιμάζεται για τη γιορτή...

Εκεί όπου οι άνθρωποι δεν καθορίζονται απ' τα συμφέροντα, δηλαδή απ' την ανάγκη...

και καταφτάνουν γενναιόδωροι...

...

Έξω απ' αυτή τη διαδικασία προς τον εορτασμό, όλα γίνονται για λόγους ανύπαρκτους...

Καλά λέει ο Δικαιόπολις, για τρεις πουτάνες..."

House & home

Σάββατο βράδυ και βλέπω έξω από το παράθυρό μου αυτή την εικόνα...



και μου 'ρχεται στο μυαλό αυτή η εικόνα...



Αυτό το κάδρο, ανάμεσα στους δυο τοίχους, είναι ό,τι πιο όμορφο έχω δει.

"Το σεργιάνι μας στον κόσμο
ήταν δέκα μέτρα γης
όσο πιάνει ένα σπίτι
και ο τοίχος μιας αυλής"

Η Πόλις

Είπες· «Θα πάγω σ’ άλλη γη, θα πάγω σ’ άλλη θάλασσα.
Μια πόλις άλλη θα βρεθεί καλλίτερη από αυτή.
Κάθε προσπάθεια μου μια καταδίκη είναι γραφτή·
κ’ είν’ η καρδιά μου — σαν νεκρός — θαμένη.
Ο νους μου ως πότε μες στον μαρασμόν αυτόν θα μένει.
Όπου το μάτι μου γυρίσω, όπου κι αν δω
ερείπια μαύρα της ζωής μου βλέπω εδώ,
που τόσα χρόνια πέρασα και ρήμαξα και χάλασα.»

Καινούριους τόπους δεν θα βρεις, δεν θάβρεις άλλες θάλασσες.
Η πόλις θα σε ακολουθεί. Στους δρόμους θα γυρνάς
τους ίδιους. Και στες γειτονιές τες ίδιες θα γερνάς·
και μες στα ίδια σπίτια αυτά θ’ ασπρίζεις.
Πάντα στην πόλι αυτή θα φθάνεις. Για τα αλλού — μη ελπίζεις—
δεν έχει πλοίο για σε, δεν έχει οδό.
Έτσι που τη ζωή σου ρήμαξες εδώ
στην κώχη τούτη την μικρή, σ’ όλην την γη την χάλασες.

Κ.Π. Καβάφης

Κι αν Έσβησε σαν Ίσκιος...

Κι αν έσβησε σαν ίσκιος τ' όνειρό μου,
κι αν έχασα για πάντα τη χαρά,
κι αν σέρνομαι στ’ ακάθαρτα του δρόμου,
πουλάκι με σπασμένα τα φτερά·

κι αν έχει, πριν ανοίξει, το λουλούδι
στον κήπο της καρδιά μου μαραθεί,
το λεύτερο που εσκέφτηκα τραγούδι
κι αν ξέρω πως ποτέ δε θα ειπωθεί·

κι αν έθαψα την ίδια τη ζωή μου
βαθιά μέσα στον πόνο που πονώ -
καθάρια πώς ταράζεται η ψυχή μου
σα βλέπω το μεγάλο ουρανό,

η θάλασσα σαν έρχεται μεγάλη,
και ογραίνοντας την άμμο το πρωί,
μου λέει για κάποιο γνώριμο ακρογιάλι,
μου λέει για κάποια που 'ζησα ζωή!

Νηπενθή
Καρυωτάκης Κώστας

Στον Π

Κι έτσι, ένα πρωί Τετάρτης, σκόρπιες σκέψεις οδηγούν στον Παύλο.

Αν ο Παύλος ζούσε σήμερα, θα ήταν ετών 60.
Αλήθεια, θα μπορούσε κανείς να τον φανταστεί μεσήλικα;
Θα μπορούσε ο ίδιος να φανταστεί τον εαυτό του μεσήλικα;

Μπορείς εσύ να φανταστείς τον εαυτό σου μεσήλικα;

Βροχή

Ηδονικές, όλο θλίψη οι ώρες ετούτες της ψιλής βροχής, σα να βρέχεται η ψυχή σου η πεταλούδα και βουλιάζει στο χώμα. Έρχουνται στο νου σου όλες οι πικρές θύμησες, οι στερνιασμένες στην καρδιά σου - χωρισμοί από φίλους, χαμόγελα γυναικών που έσβησαν, ελπίδες που μάδησαν σαν πεταλούδες κι αυτές, και τους απόμεινε μονάχα το σκουλήκι. και το σκουλήκι αυτό σούρνεται τώρα στα φύλλα της καρδιάς σου και τα τρώει.

"Βίος και Πολιτεία του Αλέξη Ζορμπά"
Νίκος Καζαντζάκης

Πανσέληνος του Σαββάτου

Πολλά σκεφτόμουν να γράψω για να περάσει αυτή η γλυκιά ανοιξιάτικη πανσέληνος.
Αλλά αισθάνομαι μικρός. Κι έτσι θα παραθέσω ένα απόσπασμα, μέρους του προλόγου, από την "Ασκητική" του μεγάλου δασκάλου Ν. Καζαντζάκη.

"Ερχόμαστε από μια σκοτεινή άβυσσο· καταλήγουμε σε μια σκοτεινή άβυσσο· το μεταξύ φωτεινό διάστημα το λέμε Ζωή.

Ευτύς ως γεννηθούμε, αρχίζει κι η επιστροφή· ταυτόχρονα το ξεκίνημα κι ο γυρισμός· κάθε στιγμή πεθαίνουμε. Γι αυτό πολλοί διαλάλησαν: Σκοπός της ζωής είναι ο θάνατος.

Μα κι ευτύς ως γεννηθούμε, αρχίζει κι η προσπάθεια να δημιουργήσουμε, να συνθέσουμε, να κάμουμε την ύλη ζωή· κάθε στιγμή γεννιούμαστε. Γι΄ αυτό πολλοί διαλάλησαν: Σκοπός της εφήμερης ζωής είναι η αθανασία."

Κάθε στιγμή πεθαίνουμε, κάθε στιγμή γεννιούμαστε, κάθε στιγμή ζούμε...

Πάω κι εγώ να συνεχίσω την ανάγνωση του "Βίος και Πολιτεία του Αλέξη Ζορμπά" του δασκάλου. Είναι ο μεγαλύτερος ύμνος στη ζωή και τη γυναίκα που διάβασα ποτέ.

Carpe Diem!

Ήταν ανάγκη;

Μαλακωδώς ευησυχασθής επί μακρόν
ο καλλιτέχνης επανεξετάζει την κατάσταση
πριν ξεχαστεί εκ νέου.

Τα γόνατά μου κάνουν χρίτσι-χρίτσι.
Μεγαλώνω.
Το χάνω κάθε χρόνο το παιχνίδι
με το χρόνο.

Μετακόμιζα θυμάμαι μ' ένα αμάξι
Τώρα όλα τα ζητώ για να ' μαι εντάξει.
όλα δικά μου κι όλα σ' άλλους τα χρωστώ
και τα πληρώνω.

Ήταν ανάγκη; Ήταν ανάγκη να συμβεί και σε μένα;
Όλα μου μοιάζαν παντοτινά, παντοτινά, παντοτινά.

Ασπρίζουν τα μαλλιά μου κάθε μέρα.
Μεγαλώνω.
Τα ίδια είχε πάθει κι ο μπαμπάς μου σ' άλλο χρόνο.

Τα παιδιά με λένε κύριο Αλκίνοο.
Με ενοχλεί μα τελευταίως το καταπίνω.
Θα 'ρθει σε λίγο η καρδιά και τα λεφτά και να μην πίνω..
Αααααα....

Ήταν ανάγκη; Ήταν ανάγκη να συμβεί και σε μένα;
Όλα μου μοιάζαν παντοτινά, παντοτινά, παντοτινά.


Αυριανό ραμολιμέντο μου συγχώρα
τη σπατάλη
συγχώρα με την ώρα που θα δίνεις
τη σκυτάλη.

Πόσο αφελής θα μοιάζω στα δικά σου μάτια
σαν θα σου κόβουν το τσιγάρο και τ' αλάτια.
Η αθανασία με ξεγέλασε μου πήρε
το κεφάλι.

Ήταν ανάγκη; Ήταν ανάγκη να συμβεί και σε μένα;
Όλα μου μοιάζαν παντοτινά, παντοτινά, παντοτινά.

Όταν θα λέω,
πως χάθηκαν όλα στο "κάθε μέρα"
Κανείς δε ζει να τον θαυμάζω.
Ξένος, στον αδυσώπητο χαβά της ανθρωπότητας
ο Χατζιδάκις μοιάζει στην προϊστορία
κι αντικατάσταση δεν έγινε καμία
Χρόνια μετά τις κηδείες των παλιών
όταν δεν θα μπορώ να γράψω ούτε τ' όνομά μου,
τα τραγουδάκια που άφησα για αργότερα
θα με κοιτούν να φεύγω
και θα γκρινιάζουν
σαν γέροι που δεν έζησαν
τότε θα ξέρω πως:

Ήταν ανάγκη; Ήταν ανάγκη να συμβεί και σε μένα;
Όλα μου μοιάζαν παντοτινά, παντοτινά, παντοτινά.

Ο γερο - Γλαύκος διάβασε σε ένα τοίχο
"ο χρόνος ο πανδαμάτωρ"
κι έκλαψε σαν παιδί.
Και ήταν παιδί.



Εξαιρετικό κομμάτι... Γκρινιάρικο!

Όπου σε πάει το βιβλίο, δεν σε πάει ούτε το όνειρο ούτε το κύμα

Μια πανέμορφη συνέντευξη του Μανώλη Αυτιά στο Σταύρο Θεοδωράκη.

http://www.tanea.gr/default.asp?pid=2&ct=1&artid=4508235

Θέλω Να Κουβεντιάσω

Θέλω να κουβεντιάσω σ' ένα καφενείο
που νάχει πόρτα ανοιχτή
και να μην έχει θάλασσα
μονάχα άντρες άνεργους
σκόνη με ήλιο και σιωπή
να μπαίνει ο ήλιος στο κονιάκ
κι η σκόνη μαζί με τα τσιγάρα στα πλεμόνια μας
κι ας μην πάρουμε και σήμερα βρε αδερφέ
προφύλαξη για την υγεία μας
κι ούτε να δίνεις συμβουλές
το πώς το κατεβάζω έτσι
και πώς σκορπιέμαι έτσι
και να αφήσεις ήσυχα στα μούτρα
τις μπογιές τις μύξες και τα κλάματα
να τρέξουνε.
Μονάχα να κοιτάζεις ήρεμα
τα νύχια και τα μαλλιά μου και τα χρόνια
πούναι βρώμικα
και γω
να μη δίνω φράγκο για όλα αυτά
Μόνο το κόμμα, το χριστουλάκο τους
γιατί δε φτιάχτηκε το κόμμα τόσα χρόνια
και συ νάσαι φίλος. Φίλος-φίλος
έτσι όπως το λέει ο Καζαντζίδης
και το κονιάκ νάναι σκατά
και εργολάβος πουθενά δε φάνηκε
έχει δωμάτιο για παράνομους
πάνω απ' το καφενείο
θα σου τα ρίξω σε μια δόση
το συνηθίζω άμα μεθάω - έτσι για να σε λιανίσω -
να σε δω χωρίς βρακί να δούμε τι θα κάνεις
εσύ όμως λέει δεν θάσαι απ' αυτούς
θα σηκωθείς και θα χορέψεις παραγγελιά
...βεργούλες και με δείρανε...
και θα κρατάς στις χούφτες σου
μ' αγάπη και με προσοχή το μυαλό μου
είναι έτοιμο να διαλυθεί στα χίλια. Με πονάει.
Κι όταν
έρθουνε να σου πουν
εδώ δεν είναι
τόπος
και χρόνος
για τέτοια πράγματα
τράβηξε τη φαλτσέτα και θέρισε.
Είχανε δίκιο οι Κοεμτζήδες.

Κατερίνα Γώγου
"Τρία κλικ αριστερά"

Νομίζω πως σιγά-σιγά βρίσκω τις απαντήσεις...
Άνθρωποι, όπως η Κατερίνα Γώγου, δεν άντεξαν να βλέπουν τον κόσμο γύρω τους να σαπίζει. Να σαπίζει ενώ θα μπορούσε να γίνεται καλύτερος. Μέρα με τη μέρα, ώρα με την ώρα.
Δικαιότερος. Ασφαλέστερος. Ομορφότερος.

Προσέξτε την οργή στο βλέμμα της.
Πόσο τελικά απέχει η παράνοια από τη λογική;

Νεράιδα

Εγώ πατώ στον ουρανό
βαδίζω στον ωκεανό
πάνω στο κύμα περπατώ
εσένα σαν κοιτώ

Είσαι Νεράιδα της Αυγής
η πιο όμορφη όλης της γης
μ' ένα χαμόγελο μπορείς
τα θαύματα να πεις

Εγώ φουντώνω στο χιονιά
βγάζω φωτιές στην παγωνιά
άνοιξη έχει η καρδιά
εσένα σαν κοιτά

Είσαι Νεράιδα της Αυγής
η πιο όμορφη όλης της γης
μ' ένα χαμόγελο μπορείς
τα θαύματα να πεις


Στίχοι: Πηγή Καφετζοπούλου
Μουσική: Σωκράτης Μάλαμας
Πρώτη εκτέλεση: Σωκράτης Μάλαμας
Δισκογραφία: Ένα - 2002

Τα σπίτια

Στα σπίτια που με φύλαξαν
κανένας πια δεν μένει
ξενοίκιαστα ρημάζουνε
κι από το δρόμο μοιάζουνε
κήποι παρατημένοι

Σπίτια γεμάτα αγκαλιές
φιλιά, αγάπες κι έρωτες
πόρτες μέσα στην άβυσσο
δρόμοι για τον παράδεισο

Όλα τα σπίτια που άλλαξα
δεν τα 'βαψα ποτέ μου
κι όσα καρφιά τους κάρφωσα
όλα στον τοίχο τ' άφησα
σαν λάφυρα πολέμου

Στίχοι: Οδυσσέας Ιωάννου
Μουσική: Σωκράτης Μάλαμας
Πρώτη εκτέλεση: Σωκράτης Μάλαμας

Δισκογραφία: Δρόμοι - 2007

Ιστορική Μνήμη

...Από τις σφαίρες αμετανόητων δολοφόνων...

Έχουν περάσει μόλις τρεις μήνες και σχεδόν κανείς πια δε θυμάται την υπόθεση της δολοφονίας του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου.

Δε θυμάμαι να μνημονεύσω τον ευφυή νου που είπε :

"Λαός που δε θυμάται την ιστορία του,
είναι καταδικασμένος να την ξαναζήσει"

αλλά το παραθέτω εδώ, ως προειδοποίηση...

Good night and good luck...

Χαμένοι δρόμοι

Δρόμοι, που μεγάλωσα μαζί σας,
και τα όνειρα στις πέτρες σας, τα έκρυψα.
Δρόμοι, που ματώθηκα με φίλους,
και σε μια αγκαλιά σας μέσα, μόνος έκλαψα.
Χαμένοι δρόμοι, όσο κι αν έψαξα να βρω, κάτι παλιό, κάτι να μου θυμίζουνε.
Χαμένοι δρόμοι, πόσα θλιμμένα μυστικά,
πόσες ζωές, πόσα τραγούδια, ψιθυρίζουνε.

Όλα μου λείπουνε, οι μυρωδιές απ' τα παράθυρα τα ανοιγμένα,
όλα μου λείπουνε, τα γιασεμιά και τα τριαντάφυλλα τα ανθισμένα.
Τα ροζ φουστάνια κι οι κορδέλες στα μαλλιά,
και το ραδιόφωνο να παίζει, τις Κυριακές τα λαϊκά.

Μόνος, μέσα στο σύννεφο το γκρι,
ψάχνω την παιδική αυλή, μα δεν τη βρίσκω.
Μόνος, με μια σημαία Ελληνική,
την εθνική μας τη γιορτή, γιορτάζω σε μια ντίσκο.
Μόνος, βλέπω αεροπλάνα να περνούν,
και κάποιοι να χειροκροτούν, μα ο ουρανός βουρκώνει.
Μόνος, κι έτσι όπως φτάσαμε ως εδώ,
φοβάμαι αύριο τι θα δω, στου κόσμου την οθόνη.

Όλα μου λείπουνε, οι μυρωδιές απ' τα παράθυρα τα ανοιγμένα,
όλα μου λείπουνε, τα γιασεμιά και τα τριαντάφυλλα τα ανθισμένα.
Τα ροζ φουστάνια κι οι κορδέλες στα μαλλιά,
και το ραδιόφωνο να παίζει, τις Κυριακές τα λαϊκά.

Στίχοι: Λίνα Τουρκογιώργη
Μουσική: Αντώνης Τουρκογιώργης
Πρώτη εκτέλεση: Βασίλης Παπακωνσταντίνου

Δισκογραφία: Ουφ! - 1998

---

Όλα μου λείπουνε...

Όνειρα

Άτιμο πράγμα το όνειρο.

Σε επιστρέφει εκεί που σου έφυγε το νήμα από τα χέρια. Εκεί που οι δρόμοι χωρίστηκαν. Εκεί που μίσεψες ή μίσεψε και έμεινες μισός.
Και νομίζεις για μια στιγμή ότι σ' αγγίζει. Κι αναριγείς από την αίσθηση των χειλιών. Από το πάθος του φιλιού. Και ξαναζείς εκείνη την πρώτη φορά που την άγγιξες.

Μπορεί να σου φάνηκαν μεγάλα λόγια του πάθους της στιγμής, αλλά εκείνο το πάντα ήταν πέρα για πέρα ειλικρινές.
Κι έχουν περάσει τόσα χρόνια...

Μέλισσες

Να σε μισήσω είν`αργά
αέρας με δροσολογά
με κυνηγούν οι μέλισσες
κι εσύ που δε με θέλησες.

Τινάζω το βασιλικό
να σταματήσω το κακό
σ`είχανε δέσει μάγισσες
μα πάλι εσύ με ράγισες.

Νυχτώνει βγαίνω να σε βρω
σα φεγγαράκι δυο μερώ
κλειστά παραθυρόφυλλα
να μ`αγαπάς πώς το`θελα.

Θυμάρι ρίχνω στις φωτιές
με τυραννούν οι ομορφιές
οι ομορφιές οι φόνισσες
κι εσύ που με λησμόνησες.

Αν κλάψω μη με φοβηθείς
την ένοιωσα και πριν χαθείς
μια πίκρα στο ροδόνερο
γιατί μ`αρνιόσουν τ`όνειρο.

Θα ρίχνω εκεί που περπατάς
τον όρκο μας να τον πατάς
κι ας με πονούν οι μέλισσες
κι εσύ που δε με θέλησες

Στίχοι: Ελένη Φωτάκη
Μουσική: Γιώργος Καζαντζής
Πρώτη εκτέλεση: Φωτεινή Βελεσιώτου

Δίσκος: Ίσαλος Γραμμή
Έτος: 2008

Δυστυχώς, το κομμάτι δεν έχει κυκλοφορήσει ακόμα στο youtube.
Αλλά αξίζει να το ψάξει κανείς...

Χαροκόπου 1942-1953

Εφτά νομά- σ’ ένα δωμά-
πού να ξαπλώ- να κλείσεις μά- ;
Ο ένας πάει σινεμά
ο άλλος πέφτει και κοιμά-
ύπνος με βάρδια δηλαδή
στην πόρτα σύρμα για κλειδί.

Εφτά νομά- δυστυχισμέ-
σ’ ένα δωμά- φυλακισμέ-
δικαίως αγανακτισμέ-
και με τα πάντα αηδιασμέ- .
Πώς τα ’χεις έτσι μοιρασμέ-
ντουνιά ψευτοπολιτισμέ- ;

Οι δυο δουλε- απ’ τους εφτά
από τα χρέ- τι να προφτά- ;
Σαν τα τσουβά- , σαν τα σκουπί-
εφτά νομά- χωρίς ελπί-
σ’ ένα δωμά- μισογιαπί.
Ποιος να φωνά- και τι να πει;



Στους βολεμένους φίλους μας...

πού να ξαπλώ- να κλείσεις μά- ;