Ήταν ανάγκη;

Μαλακωδώς ευησυχασθής επί μακρόν
ο καλλιτέχνης επανεξετάζει την κατάσταση
πριν ξεχαστεί εκ νέου.

Τα γόνατά μου κάνουν χρίτσι-χρίτσι.
Μεγαλώνω.
Το χάνω κάθε χρόνο το παιχνίδι
με το χρόνο.

Μετακόμιζα θυμάμαι μ' ένα αμάξι
Τώρα όλα τα ζητώ για να ' μαι εντάξει.
όλα δικά μου κι όλα σ' άλλους τα χρωστώ
και τα πληρώνω.

Ήταν ανάγκη; Ήταν ανάγκη να συμβεί και σε μένα;
Όλα μου μοιάζαν παντοτινά, παντοτινά, παντοτινά.

Ασπρίζουν τα μαλλιά μου κάθε μέρα.
Μεγαλώνω.
Τα ίδια είχε πάθει κι ο μπαμπάς μου σ' άλλο χρόνο.

Τα παιδιά με λένε κύριο Αλκίνοο.
Με ενοχλεί μα τελευταίως το καταπίνω.
Θα 'ρθει σε λίγο η καρδιά και τα λεφτά και να μην πίνω..
Αααααα....

Ήταν ανάγκη; Ήταν ανάγκη να συμβεί και σε μένα;
Όλα μου μοιάζαν παντοτινά, παντοτινά, παντοτινά.


Αυριανό ραμολιμέντο μου συγχώρα
τη σπατάλη
συγχώρα με την ώρα που θα δίνεις
τη σκυτάλη.

Πόσο αφελής θα μοιάζω στα δικά σου μάτια
σαν θα σου κόβουν το τσιγάρο και τ' αλάτια.
Η αθανασία με ξεγέλασε μου πήρε
το κεφάλι.

Ήταν ανάγκη; Ήταν ανάγκη να συμβεί και σε μένα;
Όλα μου μοιάζαν παντοτινά, παντοτινά, παντοτινά.

Όταν θα λέω,
πως χάθηκαν όλα στο "κάθε μέρα"
Κανείς δε ζει να τον θαυμάζω.
Ξένος, στον αδυσώπητο χαβά της ανθρωπότητας
ο Χατζιδάκις μοιάζει στην προϊστορία
κι αντικατάσταση δεν έγινε καμία
Χρόνια μετά τις κηδείες των παλιών
όταν δεν θα μπορώ να γράψω ούτε τ' όνομά μου,
τα τραγουδάκια που άφησα για αργότερα
θα με κοιτούν να φεύγω
και θα γκρινιάζουν
σαν γέροι που δεν έζησαν
τότε θα ξέρω πως:

Ήταν ανάγκη; Ήταν ανάγκη να συμβεί και σε μένα;
Όλα μου μοιάζαν παντοτινά, παντοτινά, παντοτινά.

Ο γερο - Γλαύκος διάβασε σε ένα τοίχο
"ο χρόνος ο πανδαμάτωρ"
κι έκλαψε σαν παιδί.
Και ήταν παιδί.



Εξαιρετικό κομμάτι... Γκρινιάρικο!

Όπου σε πάει το βιβλίο, δεν σε πάει ούτε το όνειρο ούτε το κύμα

Μια πανέμορφη συνέντευξη του Μανώλη Αυτιά στο Σταύρο Θεοδωράκη.

http://www.tanea.gr/default.asp?pid=2&ct=1&artid=4508235

Θέλω Να Κουβεντιάσω

Θέλω να κουβεντιάσω σ' ένα καφενείο
που νάχει πόρτα ανοιχτή
και να μην έχει θάλασσα
μονάχα άντρες άνεργους
σκόνη με ήλιο και σιωπή
να μπαίνει ο ήλιος στο κονιάκ
κι η σκόνη μαζί με τα τσιγάρα στα πλεμόνια μας
κι ας μην πάρουμε και σήμερα βρε αδερφέ
προφύλαξη για την υγεία μας
κι ούτε να δίνεις συμβουλές
το πώς το κατεβάζω έτσι
και πώς σκορπιέμαι έτσι
και να αφήσεις ήσυχα στα μούτρα
τις μπογιές τις μύξες και τα κλάματα
να τρέξουνε.
Μονάχα να κοιτάζεις ήρεμα
τα νύχια και τα μαλλιά μου και τα χρόνια
πούναι βρώμικα
και γω
να μη δίνω φράγκο για όλα αυτά
Μόνο το κόμμα, το χριστουλάκο τους
γιατί δε φτιάχτηκε το κόμμα τόσα χρόνια
και συ νάσαι φίλος. Φίλος-φίλος
έτσι όπως το λέει ο Καζαντζίδης
και το κονιάκ νάναι σκατά
και εργολάβος πουθενά δε φάνηκε
έχει δωμάτιο για παράνομους
πάνω απ' το καφενείο
θα σου τα ρίξω σε μια δόση
το συνηθίζω άμα μεθάω - έτσι για να σε λιανίσω -
να σε δω χωρίς βρακί να δούμε τι θα κάνεις
εσύ όμως λέει δεν θάσαι απ' αυτούς
θα σηκωθείς και θα χορέψεις παραγγελιά
...βεργούλες και με δείρανε...
και θα κρατάς στις χούφτες σου
μ' αγάπη και με προσοχή το μυαλό μου
είναι έτοιμο να διαλυθεί στα χίλια. Με πονάει.
Κι όταν
έρθουνε να σου πουν
εδώ δεν είναι
τόπος
και χρόνος
για τέτοια πράγματα
τράβηξε τη φαλτσέτα και θέρισε.
Είχανε δίκιο οι Κοεμτζήδες.

Κατερίνα Γώγου
"Τρία κλικ αριστερά"

Νομίζω πως σιγά-σιγά βρίσκω τις απαντήσεις...
Άνθρωποι, όπως η Κατερίνα Γώγου, δεν άντεξαν να βλέπουν τον κόσμο γύρω τους να σαπίζει. Να σαπίζει ενώ θα μπορούσε να γίνεται καλύτερος. Μέρα με τη μέρα, ώρα με την ώρα.
Δικαιότερος. Ασφαλέστερος. Ομορφότερος.

Προσέξτε την οργή στο βλέμμα της.
Πόσο τελικά απέχει η παράνοια από τη λογική;

Νεράιδα

Εγώ πατώ στον ουρανό
βαδίζω στον ωκεανό
πάνω στο κύμα περπατώ
εσένα σαν κοιτώ

Είσαι Νεράιδα της Αυγής
η πιο όμορφη όλης της γης
μ' ένα χαμόγελο μπορείς
τα θαύματα να πεις

Εγώ φουντώνω στο χιονιά
βγάζω φωτιές στην παγωνιά
άνοιξη έχει η καρδιά
εσένα σαν κοιτά

Είσαι Νεράιδα της Αυγής
η πιο όμορφη όλης της γης
μ' ένα χαμόγελο μπορείς
τα θαύματα να πεις


Στίχοι: Πηγή Καφετζοπούλου
Μουσική: Σωκράτης Μάλαμας
Πρώτη εκτέλεση: Σωκράτης Μάλαμας
Δισκογραφία: Ένα - 2002

Τα σπίτια

Στα σπίτια που με φύλαξαν
κανένας πια δεν μένει
ξενοίκιαστα ρημάζουνε
κι από το δρόμο μοιάζουνε
κήποι παρατημένοι

Σπίτια γεμάτα αγκαλιές
φιλιά, αγάπες κι έρωτες
πόρτες μέσα στην άβυσσο
δρόμοι για τον παράδεισο

Όλα τα σπίτια που άλλαξα
δεν τα 'βαψα ποτέ μου
κι όσα καρφιά τους κάρφωσα
όλα στον τοίχο τ' άφησα
σαν λάφυρα πολέμου

Στίχοι: Οδυσσέας Ιωάννου
Μουσική: Σωκράτης Μάλαμας
Πρώτη εκτέλεση: Σωκράτης Μάλαμας

Δισκογραφία: Δρόμοι - 2007