Μετά από μεγάλη απουσία από τα blog-σφαιρικά δρώμενα, είπα σήμερα, βράδυ Πέμπτης, να επανέλθω. Και μιας και δεν υπάρχει δημοσιεύσιμη ύλη, θα γράψω τρεις μαντινάδες που άκουσα σ' ένα γλέντι στην Κρήτη με το Μιχάλη τον Κουνάλη και με πιάσανε...
Ήλλαξα τη συνήθεια
κι αλλιώς αγάπησά σε
θέλω καινούργιος έρωτας
πάντα για μένα να 'σαι
Στη λίμνη την Πιτσιδιανή
να πέσεις να πλαντάξεις
αφού δεν ήσουν ικανή
μι' αγάπη να βαστάξεις
Πού 'ν' ο καιρός που κάναμε
αστεία να γελούμε
κι αυτά τ' αστεία γίνανε
πληγές και με πονούνε
(Γεια σου φίλε Λιόντα!)
Αφορμή γι' αυτό το post (αλλά και για άλλα που θα ακολουθήσουν σε ακανόνιστους πάντα τόπους και χρόνους) στάθηκε η ανακάλυψη αυτού του blog: http://mantinadologos.blogspot.com/ και ιδίως αυτής της μαντινάδας:
Πόσες φορές στσ' αγκάλες σου
δε μ' έχει ο ύπνος πάρει
Κι ας μην εθέσαμε ποτέ
στο ίδιο μαξιλάρι
Ίσως μια μέρα βρω το κουράγιο ν' ανοίξω τα παλιά τεφτέρια και να γράψω τις δικές μου μαντινάδες, της εποχής εκείνης. Μακάρι να της είχες διαβάσει. Όλες για σένα ήτανε.
Προς το παρόν, θα αρχίσω να γράφω όποια μαντινάδα βρίσκεται στο δρόμο μου και με πιάνει. Δική μου ή ξένη. Του έρωτα ή του θανάτου.
Ο έρωτας κι ο θάνατος
ίδια σπαθιά βαστούνε
κι οι δύο με τρόπο ξαφνικό
κι ύπουλο σε χτυπούνε
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου