Βαρύς χειμώνας στην καρδιά
απ' ώρα που 'χεις φύγει
κι ούτε λουλούδι δεν ανθεί
μηδέ δεντρό ανοίγει
Σαν το χειμώνα ο χωρισμός
βροχή πέφτουν οι πόνοι
και γύρω μου η αμοναξά
χιόνι και με πλακώνει
Η σκέψη σου είναι φωθιά
στου νου μου το μαγκάλι
ανάθεμά σε έρωντα
και θα με κάψεις πάλι
Ήρπαξε η αγάπη σου
σαν τα ξερά τα χόρτα
κι έφτασε κείνη η πυρκαγιά
ως της καρδιάς την πόρτα
Η τελευταία μαντινάδα ξεκίνησε να βγει πιο παιχνιδιάρικη... Και μιας και το 'φερε η κουβέντα:
Εξέκαμέ με η σκέψη σου
βιολάκι μυρισμένο
γιατί αράσσει σαν τ' αρνί
στου νου μου το σπαρμένο
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου