Μαντινάδες ΧΙΙΙ - Διάλογοι

Σιμώνει πάλι η γι' άνοιξη
κι ανθίζουν τα λουλούδια
κι απ' τις πολλές αναδουλειές
πιάσαμε τα τραγούδια

Είπα λοιπόν να σκαρώσω στο πόδι μια μαντινάδα για να κάνω την εισαγωγή...
Είχαμε μια καλή σοδειά την ΚαθαροΔευτέρα... Εντάκαρε η Χριστίνα, είχα κι εγώ όρεξη, και ξεκινώ...

Χριστίνα:
Παρέα με τον έρωτα
και με το μαντολίνο
στο δρόμο σου κάθε βραδιά
το στεναγμό μου 'φήνω!

Εγώ:
Με τσι καημούς μου συντροφιά
πάλι περνώ τη νύχτα

κι αφήνω αναστεναγμούς

αντί για καληνύχτα

Χριστίνα:
Μην το σκοτώσεις τ' όνειρο
ήλιε μου δολοφόνε
σαν δεν την έχω αγκαλιά
και τ' όνειρο καλό 'ναι!

Εγώ:
Αυγή κακούργα τη χαρά

εσκότωσές μου πάλι

μες στ' όνειρο την κράτουνα

στην εδική μου αγκάλη



Χριστίνα:
Είσαι παντού, εκτός εδώ
απουσιάζεις πάλι
κι ας έχεις το κεφάλι σου
στην ε-δική μου αγκάλη!

Εγώ:
Το σ' αγαπώ σου φτήνυσε

δεν έχει μπλιό αξία

είναι δυο λέξεις μονάχα

κενές χωρίς ουσία

Χριστίνα:
Με όλα τα εγκλήματα
σε σύγκρινα μια μέρα
και ένα βραβείο νικητή
σου άφησα στη χέρα!

Εγώ:
Χειρότερη κι από φονιά

που 'χ' άθρωπο σκοτώσει

είσαι εσύ που την καρδιά,
μου έχεις μαχαιρώσει

Χριστίνα:
Θα συνηθίσω δίχως σου
όσο κι αν νιώθω πόνο
κι ας είχα χτίσει όνειρα
στον έρωτά σου μόνο!

Εγώ:
Δε συνηθάται ο χωρισμός

δε σταματούν οι πόνοι

κι ας λεν πως όλες τσι πληγές

τσι γιαίνουνε οι χρόνοι

Χριστίνα:
Σ' έχω, δε σ' έχω μάτια μου
ελπίζω, δεν ελπίζω
τα πιο τρελά μου όνειρα
απάνω σου τα χτίζω!

Χριστίνα:
Κι αν χάνονται τα όνειρα
κάθε πρωί, φαντάσου,
πώς θα 'ταν όλη η ζωή
χωρίς τα όνειρά σου!

Εγώ:
Τα όνειρα μου δίνουνε

αέρα για να ζήσω

απ' τη στιγμή που μίσεψες

και μ' άφηκες οπίσω

Χριστίνα:
Ένα ποτήρι δάκρυα
μιας ώρας κλάμα μόνο
και συ μου λες πως φτιάχνονται
τα πάντα με το χρόνο!

Χριστίνα:
Τα δάκρυα κάνουν αυλακιές
στων αμαθιών τις άκρες
φαντάσου πώς βαροπατείς
της σκέψης μου τις στράτες!

Εγώ:
Ενός Γενάρη τη βροχή

κλάιματα έχω κάμει

για σένα κι ας μην άξιζες

δάκρυα ένα δράμι

Μου 'στειλε σε κάποια φάση η Χριστίνα τη μαντινάδα,

Όπου κι αν πας καλοστραθιά
φως μου στο χωρισμό μας
κι άλλος καημός να μη σε βρει
από τον ε-δικό μας!

και της απάντησα κι εγώ με τη λαχάρικη μαντινάδα

Αν μ' αρνηθείς χάνεις εσύ

εγώ δε χάνω πράμα

τούτα τα μάθια που θωρείς

κι άλλες αγάπες κάμα



Και κλείνω με μερικές ακόμα μαντινάδες που μου 'στειλε αλλά δεν είχα άλλο κουράγιο να απαντήσω... Άτιμη κούραση!

Τα πάθη που 'χει η ζωή
όλα ξελησμονιούνται
την ώρα που οι ελπίδες μου
τσ' αγκάλες σου κοιμούνται!

Ποιες ώρες νιώθεις μοναξά
να 'ρχομαι σα το κλέφτη
να μην αφήνω απάνω σου
σταλιά καημό να πέφτει!

Θέλω το αίμα της καρδιάς
ενέχυρο να βάλω
να πάρω δανεική ζωή
να σ' αγαπήσω κι αλλο!

Και μια μαντινάδα ΚαθαροΔευτεριάτικη από τη Χριστίνα:

Ήθελα να 'μαι το σκοινί
η-στο χαρταετό σου
έστω για λίγο να γενώ
παιχνίδι των χεριών σου!

Καλή Σαρακοστή λοιπόν!