Παιδιά

"Ήτανε δύσκολοι καιροί
κι εμείς ξεπετασάρια"

"Τ' άστρο του νοτιά", Χαΐνηδες

Στην Κρήτη, ξεπετασάρι λέμε το πουλί που μόλις έχει αρχίσει να ξεπετάγεται, μόλις έχει αρχίσει να στέκεται στα πόδια του.

Μέσα σε δύσκολους καιρούς, για την ακρίβεια με τον καιρό να' ναι κόντρα, τα ξεπετασάρια αυτής της πολής, αυτής της χώρας, βγήκαν στο δρόμο. Για να διαδηλώσουν κατά της βίας, κατά της καταστολής. Να διαμαρτυρηθούν για την κατάσταση στην παιδεία, για τα σάπια σχολεία, με τους μουχλιασμένους τοίχους και τα μουχλιασμένα μυαλά.

Αλλά κατά την άποψή μου, βγήκαν στο δρόμο για να διεκδικήσουν τα δικαιώμά τους στην ύπαρξη. Να φωνάξουν σε όλους εμάς ένα ξεκάθαρο "ΥΠΑΡΧΩ". Γιατί καθώς απομακρυνόμαστε από την παιδική ηλικία, ξεχνάμε ότι εμείς οι ίδιοι υπήρξαμε παιδιά ή ακόμα-ακόμα ότι υπάρχουν παιδιά. Και κυρίως, ότι έχουν διαφορετικές ανάγκες από εμάς.

Να φωνάξουν προς τους πολιτικούς και την πολιτική. Το αντικείμενο κάθε εκπαιδευτικής μεταρρύθμισης, κάθε σχεδίου για την παιδεία, που εξυφαίνεται σε υπουργεία από γραφειοκράτες, είναι υποκείμενο και είναι ο μαθητής.

Να φωναξουν προς τους δασκάλους τους, ότι οι μαθητές που έχουν κάτω από την έδρα τους είναι παιδιά, δεν είναι ένας κουβάς γνώσης, που πετάς μέσα ότι κι εσύ θυμάσαι από τότε που ήσουν στο πανεπιστήμιο και έπινες στις μπουάτ της Πλάκας.

Να φωνάξουν προς τους γονείς τους τους ίδιους. Να τους πουν ότι δεν είναι αυτοκίνητα που μπορούν να τα παρκάρουν το πρωί στο σχολείο, το απόγευμα στο φροντιστήριο, στα γαλλικά, στο πιάνο, στο μπαλλέτο, στην κιθάρα, στο κολυμβητήριο, στο καράτε... Κι αυτό γιατί δουλεύουν για να τους εξασφαλίσουν ένα καλύτερο μέλλον.
("Μα για ποιον δουλεύω; Για μένα δουλεύω; Για σένα δουλεύω!". Από ένα καλύτερο μέλλον, προτιμότερο ένα καλύτερο παρόν)

Να φωνάξουν προς όλους εμάς ότι υπάρχουν ακόμα παιδιά. Ότι ζουν στο σήμερα, ότι έχουν μια διαφορετική οπτική γωνία να βλέπουν την πραγματικότητα από αυτή που έχουμε εμείς ως ενήλικες, ή που είχαμε εμείς ως παιδιά. Να μας θυμίσουν ότι ο κόσμος έχει αλλάξει, να μας πουν ότι το παρόν μας έχει ήδη ξεπεράσει.

Αλλά κυρίως μας πέταξαν μέσα στα μούτρα ότι υπάρχουν ακόμα άνθρωποι που μπορούν να ονειρεύονται.

ΥΠΑΧΟΥΝ ΑΚΟΜΑ ΟΝΕΙΡΑ. Και γι' αυτά τα παιδιά υπάρχει ακόμα η ελπίδα ότι μπορούν ν' αλλάξουν τον κόσμο! Ότι η σημερινή καθεστηκυία τάξη δεν είναι τέλεια, ότι πρέπει να αλλάξει, να βελτιωθεί, να μεταλλαχθεί. Ότι με το χρήμα δεν μπορείς να εξαγοράσεις τα πάντα.

ΥΠΑΡΧΕΙ ΑΚΟΜΑ ΟΡΑΜΑ. Για μια κοινωνία δικαιότερη, όπου δεν θα υπάρχουν διακρίσεις ανάμεσα στους ανθρώπους επειδή έχουν άλλο χρώμα ή επειδή έρχονται από μια ξένη χώρα. Για μια κοινωνία που δίνει ίσες ευκαιρίες σε όλους, ανεξάρτητα αν έχουν μπάρμπα στην Κορώνη.


Χαίρομαι που ακόμα υπάρχει παλμός στους νέους. Χαίρομαι που υπάρχουν ακόμα άνθρωποι που πιστεύουν σ' ένα καλύτερο μέλλον. Χαίρομαι που υπάρχει ακόμα Όνειρο και Όραμα.

Γιατί το δικό μου όνειρο έχει αρχίζει να ξεθωριάζει... Και το όραμά μου έχει "κοντύνει" πολύ για να μπορέσει να ενταχθεί στην "πραγματικότητα"...

Καλή τύχη και καλή ζωή.

ΟΡΓΗ

Απόψε, μια ΜΑΝΑ κλαίει το ΓΙΟ της στο νεκροκρέβατό του. Αύριο-μεθαύριο θα τον παραδόσει στα σπλάχνα της ΓΗΣ.

Κι ΑΥΤΟΙ, οι ΥΠΕΥΘΥΝΟΙ, οι ΑΡΜΟΔΙΟΙ, κοιμούνται μακάριοι στα κρεβάτια τους. Για μια νύχτα ακόμα. Και θα ζήσουν να αντικρίσουν μια ακόμα αυγή.

ΓΙΑΤΙ;;;

Εμένα οι φίλοι μου

Εμένα οι φίλοι μου είναι μαύρα πουλιά
Που κάνουν τραμπάλα στις ταράτσες ετοιμόρροπων σπιτιών
Εξάρχεια, Πατήσια, Μεταξουργείο, Μετς
Κάνουν ό,τι λάχει
Πλασιέ τσελεμεντέδων κι εγκυκλοπαιδειών
Φτιάχνουν δρόμους κι ενώνουν ερήμους
Διερμηνείς σε καμπαρέ της Ζήνωνος
Επαγγελματίες επαναστάτες
Παλιά τους στρίμωξαν και τα κατέβασαν
Τώρα παίρνουν χάπια και οινόπνευμα να κοιμηθούν
Αλλά βλέπουν όνειρα και δεν κοιμούνται

Εμένα οι φίλοι μου είναι μαύρα πουλιά
Εμένα οι φίλες μου είναι σύρματα τεντωμένα
(x2)

Εμένα οι φίλες μου είναι σύρματα τεντωμένα
Στις ταράτσες παλιών σπιτιών
Εξάρχεια, Βικτώρια, Κουκάκι, Γκύζη
Που πάνω τους έχετε καρφώσει εκατομμύρια σιδερένια μανταλάκια
Τις ενοχές σας
Αποφάσεις συνεδρίων, δανεικά κοστούμια, σημάδια από κάφτες
περίεργες ημικρανίες, απειλητικές σιωπές
Κολπίτιδες...
Ερωτεύονται ομοφυλόφιλους...
Κρυπτομονάδες...
Καθυστέρηση...
Το τηλέφωνο...
Σπασμένα γυαλιά...
Το ασθενοφόρο...
Κανείς...

Εμένα οι φίλοι μου είναι μαύρα πουλιά
Εμένα οι φίλες μου είναι σύρματα τεντωμένα
(x2)

Κάνουν ό,τι λάχει
Όλο ταξιδεύουν οι φίλοι μου
Γιατί δεν τους αφήσατε σπιθαμή για σπιθαμή
Οι φίλοι μου ζωγραφίζουν με μαύρο χρώμα
Γιατί τους ρημάξατε το κόκκινο
Γράφουν σε συνθηματική γλώσσα
Γιατί η δική σας μόνο για γλύψιμο κάνει
Οι φίλοι μου είναι μαύρα πουλιά
Και σύρματα
Στο λαιμό σας
Στα χέρια σας
Οι φίλοι μου...

Εμένα οι φίλοι μου είναι μαύρα πουλιά
Εμένα οι φίλες μου είναι σύρματα τεντωμένα
(x2)



Για μένα, που μέχρι προχθές, δεν ήξερα ποια είναι η Κατερίνα Γώγου και ότι αυτό το τραγούδι, που το λατρεύω, είναι ένα μελοποιημένο δικό της ποίημα...

Γέλιο

Μιας και όλα πάνε καλά σήμερα (χτες δηλαδή, μιας και το σήμερα έγινε ήδη χτες...), είπα να αφήσω στις αράδες ετούτες κάποιες σκέψεις που με βασανίζουν χρόνια...

Γενικότερα, έχω βασανιστεί πάρα πολύ από τις σκέψεις μου! Με χτυπάνε τρις καθ' εκάστην, πρωί, μεσημέρι και βράδυ με σαράντα βουρδουλιές στην πλάτη!

Και ως βασανισμένος άνθρωπος που είμαι, θέλω να μοιραστώ την ιστορία του γέλιου.

Όσοι άνθρωποι με γνωρίζουν θα νομίζουν ότι γελώ συχνά και ότι κάθε πρωί πίνω ένα μπουκάλι χαμογελέξ και βγαίνω έξω! Είναι ωραίο να χαμογελάς! Σου φτιάχνει τη μέρα! Φτιάχνει τη μέρα των άλλων! Ομορφαίνει τον κόσμο γύρω μας...

Όσοι άνθρωποι με γνωρίζουν καλά, θα ξέρουν ότι γελώ σπάνια. Το πραγματικό, το πηγαίο γέλιο θέλει μια ευτυχία που εγώ δεν έχω κατακτήσει ακόμα. Και είναι ελάχιστες οι στιγμές εκείνες που μπορώ να ακουμπήσω ψύγματά της και να γελάσω.

Το εντυπωσιακό είναι πώς όλοι έχουν δίκιο! Γελάω συνεχώς και σπάνια. Γενικότερα έχω μια παράξενη σχέση με το γέλιο... Ερωτική...

Και αυτή είναι η ιστορία που θέλω τελικά να διηγηθώ. Το πώς απέκτησα τη σχέση αυτή με το γέλιο.

Πάνε πολλά χρόνια από τότε. Κάνεις πια δε θυμάται πόσα. Ίσως 5, ίσως 6 αλλά στην περίπτωση αυτή ο χρόνος δεν έχει καμία σημασία. Είναι μια νύχτα ενός Νοέμβρη σαν και τούτου, ταραγμένου και παράξενου, σε ένα μικρό σπίτι στου Ζωγράφου, καθόμαστε για ώρα απέναντι, μιλάμε χωρίς λόγια. Κάποια στιγμή, Εκείνη μου λέει "δε μου γελάς πια...". Σάστισα. Πάγωσα. Είχε δίκιο. Απρόσμενη κουβέντα, αλλόκοτο το ρήμα αλλά και πάλι Εκείνη δεν ήταν ποτέ προβλέψιμη. Είχε δίκιο. Μέσα στον αχό των δικών μου προβλημάτων, είχα πάψει να της γελάω.
Μια μέρα εκείνου του Νοέμβρη, έκλεισε την πόρτα φεύγοντας και το τελευταίο πράγμα που μου είπε ήταν "Να γελάς...".

Αλλά επειδή σπάνια μπορώ να γελάω, προσπαθώ να γελάω όσο πιο συχνά γίνεται. Και κυρίως, προσπαθώ να προκαλέσω το γέλιο στο πρόσωπο των ανθρώπων που έχω απέναντί μου. Θέλω να βλέπω χαμόγελα γύρω μου. Γιατί πονάει πολύ να σου στερούν το χαμόγελο. Είναι βίαιο. Είναι άδικο.

Γι' αυτό την επόμενη φορά που θα με δεις, χαμογέλα μου... Στο γέλιο σου, βρίσκω τον εαυτό μου... Στο γέλιο σου, πολλές φορές, θυμάμαι Εκείνη. Και γελώ κι εγώ πραγματικά.

Ελπίζω να γελάς εκεί που είσαι... Με την καρδιά σου... Με την καρδιά μου...

Γιουσουρούμ

Ήταν οι πόρτες μου δίχως μπαχτσέδες
και μεντεσέδες κρατάνε τη γη
γίναν οι φτέρνες μου σαν τροχαλίες
και στον κουβά τους αράζεις εσύ
αλλάζεις συχνά κάθε τόσο στολή
αλλάζεις οσμή, αλλάζεις σασί
και η ελπίδα μας έχει θαφτεί
σαν τον Ντορή μέσ' στο παχνί.

Πάγωσε η ψείρα μου και παραπαίουσα
μ' ένα τικ τακ μου ματώνει τ' αυτιά
όλα με πρόγραμμα όλα με σχέδιο
πρωτοκολλήσανε τον έρωτα
και θες να πετύχω με μια μπαταριά
χίλια φλουριά, χίλια φλουριά
για να σου χαρίσω μαντάτα καλά
να 'χεις αγάπη μου λεφτά.

Ποντικοφάρμακο για τους μεγάλους
και μουρουνόλαδο για τα παιδιά
κι έπλεξες σώβρακα για τους φαντάρους
και θυσιάστηκες πατριωτικά
σου στέλνω μύνημα μ' ένα ταμ ταμ
να μαγειρεύεις με βιτάμ
κι ήσουνα γόησα κι έκανες μπαμ
κι εγώ σε ψάχνω στο χαμάμ.

Άδειο το βλέμμα σου, κούφιες οι ώρες μας
στα ενυδρεία σε χώσαν ζωή
συνηθισμένοι ο καθένας στο ρόλο του
κι η φαντασία μας έχει χαθεί
την ξεπουλήσαμε στο γιουσουρούμ
για ένα κουστούμ, για ένα κουστούμ
την ξεπουλήσαμε στο γιουσουρούμ
για ένα κουστούμ, για ένα κουστούμ.

Μία διαδήλωση δέκα μικρόφωνα
και τα μεγάφωνα στη διαπασών
χιλιάδες δίποδα με μαγνητόφωνα
κι έχουν λουστεί με την ίδια λοσιόν
ξεπουληθήκαμε στο γιουσουρούμ
για ένα κουστούμ, για ένα κουστούμ
κι ο εαυτούλης σας πέταξε βζούμ
ταρατατατζούμ, ταρατατατζούμ.

Ω εποχή μού θυμίζεις τον Καίσαρα
κι οι μελλοθάνατοι σε χαιρετούν
κι όσο γερνώ μπουσουλώ με τα τέσσερα
τα τροχοφόρα με προσπερνούν
φεύγω να πάω να βρω στο Μπανκόγκ
τον σύντροφό μου τον Κινκ-Κονκ
μές στο μυαλό μου βαράνε τα γκόγκ
μοιάζω με μπάλα του πινκ-πογκ

Μας εκτελούνε με σφαίρες ντούμ-ντούμ
σφαίρες ντούμ-ντούμ, σφαίρες ντούμ-ντούμ
κι εμείς ξεπουλιώμαστε στο γιουσουρούμ
ταρατατατζούμ για ένα κουστούμ.



Tribute to a legend...

Όχι πια έρωτες

Ένα μελωδικό και καταθλιπτικό τραγούδι από τους Κόρε.Ύδρo.



Πού να 'σαι αλήθεια, το βράδυ αυτό...

Εφηβεία

Ο Πυθαγόρας είπε και απέδειξε ότι "συντομοτέρα πάντων των οδών η ευθεία". Δυστυχώς ή ευτυχώς η ζωή των ανθρώπων δεν ακολουθεί την ευθεία οδό και αυτό διότι διαφορετικά θα ήταν πολύ σύντομη...

Ίσως το έχεις ακούσει κι εσύ, "αυτός ο κύκλος της ζωής σου, έκλεισε"... Έτσι το άκουσα κι εγώ... Και η δική μου ζωή έχει κλείσει πλέον δύο μεγάλους κύκλους.

Ο ένας έκλεισε λίγο πριν τα 18. Το λύκειο τελείωσε. Οι πανελλήνιες τελείωσαν. Το καλοκαίρι πέρασε. Και έναν αρρωστιάρη Σεπτέμβρη, βρέθηκα στις 6 το πρωί στο Μοναστηράκι, νύχτα ακόμα, μόνος στη μεγάλη πόλη, να ψάχνω ταξί για το Παγκράτι και τη φοιτητική ζωή. Φοβόμουν; Δεν ξέρω. Δε θυμάμαι. Αργότερα κατάλαβα ότι θα 'πρεπε να φοβόμουν. Η εφηβεία έδωσε τη σκυτάλη στη φοιτητική ζωή.

Τα χρόνια περάσαν. 5 τον αριθμό. Εν μία νυκτί, κυριολεκτικά, ανέβηκα από την Κρήτη στην Αθήνα, έδωσα εκείνο τον Ιούνη το τελευταίο μάθημα, είχα ήδη παραδώσει τη διπλωματική ένα μήνα πριν, και αναγορεύτηκα διπλωματούχος του ΕΜΠ. Οποία τιμή. Αλλά τα πράγματα έγιναν πολύ γρήγορα. Και δεν πρόλαβα. Δεν το κατάλαβα. Από τη μια μέρα ως την άλλη, δεν είσαι πλέον φοιτητής, είσαι διπλωματούχος. Τι είσαι; Και τι είναι αυτός ο διπλωματούχος δηλαδή; Τι κάνει;

Ο κύκλος έκλεισε και πάλι. Αλλά εγώ δεν πρόλαβα να βγω έξω. Δεν ήξερα που να πάω. Και εγκλωβίστηκα... Ο εγκλεισμός στον κύκλο κράτησε ένα χρόνο. Μια ενδιάμεση κατάσταση. Όπως είναι όταν είσαι σε κώμα. Δεν ξέρεις αν ζεις ή αν πέθανες. Και το ψάχνεις.

Κάποια στιγμή τον έσπασα τον κύκλο και βγήκα έξω. Ξύπνησα. Αλλά επειδή έχασα το δρόμο, είπα να ξαναπιάσω το μίτο από κει που ήξερα ότι τον είχα αφήσει. Από την εφηβεία. Από την αφέλεια εκείνου του καιρού. Κι έτσι είμαι πάλι πίσω κάπου στα 17. Και το ψάχνω. Και αμφιβάλλω. Και ρωτώ. Και αναζητώ. Και βρίσκω. Και χάνω.

Έχει πλάκα να είσαι 17.

Στο δρόμο...

Και ξάφνου, ανοίγεις το ραδιόφωνο και ακούς την Ελ. Αρβανιτάκη να τραγουδάει

"Όσο κι αν κανείς προσέχει
όσο κι αν το κυνηγά,
πάντα πάντα θα 'ναι αργά
δεύτερη ζωή δεν έχει."

καθώς της ψιθύρισε ο Οδ. Ελύτης...

Μάλλον οι περισσότεροι από μας είμαστε πεπεισμένοι ότι δεύτερη ζωή δεν έχει. Κάποιοι όμως αμφιβάλλουν ότι υπάρχει πρώτη. Κι εδώ τα πράγματα γίνονται δύσκολα...

Υπάρχουν τρεις τρόποι να περπατήσουμε στο δρόμο. Υπάρχουν τρεις τρόποι να πορευτούμε και στη ζωή.

Ο πρώτος είναι να σκύψεις το κεφάλι και να περπατάς. Είναι ο πιο σίγουρος τρόπος να φτάσεις στο προορισμό σου, δεν αντιλέγω. Δεν πρόκειται να σκοντάψεις σε κανένα σκαλοπάτι, δεν πρόκειται να πατήσεις τα κακάκια του Φίφι, δεν πρόκειται να δεις κάποιο γνωστό και να σε καθυστερήσει με ανούσιες χαιρετούρες και πολλές πολλές κουβέντες. Σίγουρα θα φτάσεις στον προορισμό σου. Και γρήγορα μάλιστα. Αλλά δε θα έχεις δει ότι υπάρχει κόσμος τριγύρω. Ότι δεν είσαι μόνος σ' αυτό το δρόμο. Ότι υπάρχουν σπίτια, υπάρχουν δέντρα, υπάρχουν πουλιά, υπάρχουν και άνθρωποι...

Ο δεύτερος είναι να κοιτάς μπροστά. Έτσι βλέπεις ότι υπάρχει ζωή, ότι υπάρχει κίνηση, ότι κάτι γίνεται! Βλέπεις τον παλμό της κοινωνίας, τον παλμό της φύσης. Βλέπεις το τώρα, το παρόν. Θα δεις την ομορφιά και την ασχήμια του κόσμου. Δέντρα, καταπράσινα μα και καμένα. Ανθρώπους, όμορφους και άσχημους. Σπίτια νεοκλασικά μα και πολυκατοικίες.

Ο τρίτος είναι να κοιτάς ψηλά. Πάνω από τα σπίτια. Πάνω από το μπόι σου! Εκεί θα δεις άλλα πράγματα... Θα δεις τον ουρανό. Θα δεις τα σύννεφα, θα δεις τη βροχή να 'ρχεται. Θα δεις το μέλλον. Θα μπορέσεις να το ονειρευτείς και με τη σκέψη να το πιάσεις, να το κάνεις δικό σου, χτήμα σου.

Την επόμενη φορά που θα βρεθείς λοιπόν στο δρόμο, κοίτα ψηλά και χαμογέλα! Μάλλον το ίδιο θα κάνω κι εγώ...

Οι όψεις της αλήθειας

Πολλές φορές, έχει μεγαλύτερη σημασία ο τρόπος που εκφέρεις ένα μήνυμα παρά το ίδιο το μήνυμα...

Ένα τραγούδι του Μ. Χιώτη σε διασκευή από τα Υπόγεια Ρεύματα...

Βήμα-βήμα

Όλα απόψε μιλούν και σε παρακαλούν
να γυρίσεις φωνάζουν
κι ό,τι ζήσαμε χτες σαν παλιές μουσικές
νιώθω να μ' αγκαλιάζουν.
Όλα απόψε μιλούν για παλιές μας στιγμές
που δε λένε να σβήσουν
κι εγώ πάλι ζητώ μυστικά και φιλιά
που τα πήρες μαζί σου.

Βήμα-βήμα νιώθω πως θα γυρίσεις
σαν το κύμα να με νανουρίσεις
μα τα βράδια όλα στο ίδιο χρώμα
γκρίζα πάντα και δεν ήρθες ακόμα.

Τι ωραίες στιγμές να σε νιώθω παντού
γύρω να σ' ανασαίνω
πάλι να μου γελάς, για ζωή να μιλάς
και εγώ να σωπαίνω.
Τι ωραίες στιγμές να σε βλέπω ξανά
στ' άδειο σπίτι να μπαίνεις
κι όταν θα με φιλάς λίγα να μου ζητάς
και πολλά να μου παίρνεις.

Ίσως το δεις μια μέρα κι εσύ...

Ο μίτος της Αριάδνης

Και να λοιπόν που φτάσαμε εν έτει 2008 να βρίσκομαι ακόμα στην Αθήνα...
Τα χρόνια περνάν κι οι άνθρωποι αλλάζουν. Κι έτσι στην πορεία μπορεί απλά να μη θυμάσαι ποιος είσαι κι από πού ξεκίνησες. Αλλά πάντα έχεις ξεκινήσει από κάπου.

Σε αναζήτηση ενός άσματος του μεγάλου κρητικού λυράρη Κώστα Μουντάκη
(Μονοπάτι-μονοπάτι βγήκα σ' ένα αδιάβατο βουνό...
Πάνω σ΄ένα σταυροδρόμι, τον καημό μου λέω και πονώ...)
βρέθηκα ν' ακούω Νίκο Ξυλούρη ή Ψαρονίκο, όπως τον αποκαλούν στη γενέτειρά του, τ' Ανώγεια.

Και κάπως έτσι κατάλαβα γιατί εν έτει 2008 είμαι ακόμα στην Αθήνα και εξακολουθώ να βασανίζομαι στο ΕΜΠ. Όσο κι αν δεν το καταλαβαίνεις όταν είσαι φοιτητής, γίνεσαι μέρος της ιστορίας αυτού του Ιδρύματος Και δόξα τω Θεώ, έχει μεγάλη ιστορία.

Το ΕΜΠ σημαδεύτηκε από το αίμα των φοιτητών του Νοέμβρη του 1973. Οι άνθρωποι εκείνοι, στα 20 τους χρόνια, ακόμα κι αν δεν είχαν συναίσθηση του τι έκαναν, εκείνη την ώρα έγραφαν ιστορία.

"Κι ήταν παιδί στα δεκαεφτά, που τώρα έχει πετάξει..."

Ακόμα και σήμερα, κάθε φορά που ακούω τον Ψαρονίκο να τραγουδά "Πότε θα κάμει ξαστεριά, πότε θα φλεβαρίσει..." σκέφτομαι ότι ήθελα να 'μαι εκεί... Μαζί μ' εκείνους τους ανθρώπους. Αλλά δυστυχώς "μπήκα" στο Πολυτεχνείο με 20 χρόνια καθυστέρηση. Και δεν πρόλαβα.

Σ' εκείνες τις μέρες βρίσκω τα δυο κομμάτια της ζωής μου. Την Κρήτη και το ΕΜΠ. Από την αγκαλιά της Κρήτης μπήκα στο ΕΜΠ. Και γι' αυτό μάλλον μου είναι δύσκολο να το αποχωριστώ.

Και για να μη μακρυγορούμε, δείτε και ακούστε αυτό. Κι ας καταλάβει ο καθένας τι σημαίνει να περιφέρει δεξιά κι αριστερά τον τίτλο του διπλωματούχου του ΕΜΠ.



Καλή συνέχεια...
Και καλή τύχη...

Ο Ακροβάτης

Για ιδέστε όλοι τον ακροβάτη
που τραμπαλίζεται
για ιδέστε όλοι τον ξενομπάτη
πως δε ζαλίζεται

Για ιδέστε τον ακροβάτη που κι όταν πέφτει γελά
και ποτέ δεν κλαίει, ποτέ δεν κλαίει

Για ιδέστε πού 'χει το ερημοπούλι
αίμα στο φτερό
πετά κι ας τό 'βρε θανάτου βόλι
κόντρα στον καιρό

Με τον καιρό νά 'ναι κόντρα έχει τιμή σαν πετάς
να μένεις μόνος, να μένεις μόνος

Για ιδέστε όλοι, ιδέστε και μένα
άλλο δε ζητώ
πού 'χω στους ώμους φτερά σπασμένα
και ακροβατώ

Γύρισε κάτω η μέρα κι ακόμη εσύ να φανείς
μην κλαις πουλί μου, μην κλαις πουλί μου