Μια μέρα, ήταν άνοιξη, χαρά Θεού, τα παράθυρα ήταν ανοιχτά κι έμπαινε η μυρωδιά από μιαν ανθισμένη μανταρινιά στο αντικρινό σπίτι, το μυαλό μας είχε γίνει κι αυτό ανθισμένη μανταρινιά και δεν μπορούσαμε πια ν’ ακούμε για οξείες και περισπωμένες. Κι ίσια ίσια ένα πουλί είχε καθίσει στο πλατάνι της αυλής του σκολειού και κελαηδούσε. Τότε πια ένας μαθητής, χλωμός, κοκκινομάλλης, που ’χε έρθει από το χωριό, Νικολιό τον έλεγαν, δε βάσταξε, σήκωσε το δάχτυλο:
- Σώπα, δάσκαλε, φώναξε, σώπα, δάσκαλε, ν’ ακούσουμε το πουλί!
Ν. Καζαντζάκης, Αναφορά στο Γκρέκο
Ν. Καζαντζάκης, Αναφορά στο Γκρέκο
4 σχόλια:
Καταπληκτικό!
Έτσι άλλωστε νιώθουμε όλοι λίγο πολύ καθώς η άνοιξη αποφασίζει να μας κάνει παρέα...
Την καλημέρα μου :-)
Διδάσκοντες και διδασκόμενοι!
Καλημέρες κι από μένα :)
Με έκανε να χαμογελάσω
Χαίρομαι, λοιπόν, που κατάφερα να σου εκμαιεύσω ένα χαμόγελο, επιστρατεύοντας τον Καζαντζάκη.
Δημοσίευση σχολίου